Κάποιοι είναι σαν τις Παρασκευές, τους έχουμε αδυναμία

Αχ αυτές οι Παρασκευές. Δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος, πιστεύω, σε αυτόν τον κόσμο που να μην ανυπομονεί με το που ξεκινά μια καινούρια εβδομάδα για την άφιξη της Παρασκευής. Ναι, η Παρασκευή, αυτή η σκανταλιάρα μέρα που σε κάνει να την επιθυμείς τόσο πολύ. Αυτή η παμπόνηρη μέρα που επίτηδες πήγε και στάθηκε ακριβώς πριν απ’ το Σαββατοκύριακο για να θέλεις να την αρπάξεις απ’ τα μαλλιά με το που ξημερώνει και να τη ζήσεις όπως την ονειρευόσουν απ’ την αρχή της εβδομάδας.

Όπως νιώθεις, λοιπόν, περιμένοντας την άφιξη της Παρασκευής, έτσι ακριβώς νιώθεις κι όταν περιμένεις την άφιξη κάποιου ανθρώπου. Όλοι μας έχουμε έναν άνθρωπο στη ζωή μας τον οποίο θεωρούμε ξεχωριστό και που θέλουμε να περνάμε μαζί του ώρες ατελείωτες χωρίς να μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο αυτός. Όποιος και να είναι ο ρόλος του στη ζωή μας, αυτός ο άνθρωπος υπάρχει. Είτε τον βλέπουμε σε καθημερινή βάση, είτε μια φορά τον χρόνο δεν τον χορταίνουμε. Τον αναζητάμε, τον θέλουμε συνέχεια εκεί.

Είναι μέχρι να τον δεις, μετά όλα τα άλλα έχουν για σένα μηδαμινή σημασία. Περιμένεις, δηλαδή, πώς και πώς να τον συναντήσεις, να τον αντικρίσεις μπροστά σου, να συνειδητοποιήσεις πως ναι, είναι εκεί και μετά όλα είναι τόσο τέλεια και κυλάνε τόσο απλά. Δε σε ενδιαφέρει ούτε τι μέρα είναι, ούτε πού συναντηθήκατε, ούτε τίποτα. Φτάνει να τον δεις. Φτάνει να έρθει. Φτάνει να περνάς χρόνο μαζί του. Να είναι εκεί, δίπλα σου, να τον νιώθεις.

Αυτός ο άνθρωπος είναι σαν την ημέρα Παρασκευή. Όσες φορές μέσα στο χρόνο και να έρθει αυτή η Παρασκευή πάλι την αναζητάς και τη φωνάζεις. Όσο και να σε βασανίζει η σκέψη της όταν δεν είναι εκεί κι έχεις ακόμη πέντε μέρες μπροστά σου μέχρι να έρθει, πάλι τη λαχταράς κι εξακολουθεί να είναι η αγαπημένη σου μέρα μέσα στη βδομάδα.

Έχει κάτι το ξεχωριστό η άτιμη, έχει τον τρόπο να σε τραβά και να σε κρατά σταθερό θαυμαστή της που όταν την συναντήσεις την κρατάς απ’ τα πόδια να μη φύγει, να μείνει όσο περισσότερο γίνεται, πεθαίνοντας στη σκέψη πως θα τη δεις πάλι μετά από έξι μέρες. Με το που ξημερώνει αυτή σου χαϊδεύει τα μαλλιά να ξυπνήσεις με όλη την καλή διάθεση, να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι με μια ανεξήγητη χαρά. Το χαμόγελο δεν κάνει να φύγει απ’ τα χείλη σου, έχεις όρεξη να κάνεις τα πάντα, όλους τους αγαπάς κι ακόμα και το να πετάς τα σκουπίδια ημέρα Παρασκευή σου φαίνεται η πιο υπέροχη συνήθεια.

Έτσι ακριβώς νιώθεις και με εκείνον τον άνθρωπο, ναι, εκείνον που σου ήρθε στο μυαλό απ’ τη στιγμή που ξεκίνησες να διαβάζεις. Αυτός ο άνθρωπος είναι το φάρμακό σου, η παρουσία του σε κάνει να ξεχνάς ό,τι σε απασχολεί και πάνω απ’ όλα μαζί του είσαι ο εαυτός σου. Όσο κόσμο και να ξέρεις, με όσο κόσμο και να συναναστρέφεσαι, αυτόν τον ξεχωρίζεις. Πεθαίνεις να περάσεις χρόνο μαζί του, ξέροντας πως αξίζει τον κόπο, αφού σου χαρίζει όμορφες στιγμές.

Σε εθίζει, σε μαγεύει, έχει επίδραση πάνω σου και σε κάνει να μη θέλεις να τον αποχωριστείς. Δεν αντέχεις την απουσία του, το μυαλό σου ανατρέχει συχνά σε αυτόν και στις στιγμές που περνάτε μαζί.

Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη ζωή σου που να τους έχεις τόσο ψηλά σε αυτή τη θέση. Τον τιμά πολύ αυτό, γι’ αυτό φρόντισε να κρατήσεις αυτή τη σχέση γερή και ζωντανή. Σπάνια θα νιώσεις έτσι για κάποιον άνθρωπο και μπορεί αυτός να είναι μόνο ένας, ποτέ δεν ξέρεις. Να είσαι σίγουρος για αυτά που του προσφέρεις, για αυτά που του λες, για αυτά που νιώθεις για εκείνον, όπως κι εκείνος θα έπρεπε.

Ίσως να είναι ο λάθος άνθρωπος για τον οποίο νιώθεις έτσι. Ίσως, όμως, να είναι κι ο σωστός. Καλό να ανυπομονείς να τον δεις και να κάνεις σαν μικρό παιδάκι μόλις τον αντικρίσεις, άλλα έχε τον νου σου να μην την πάθεις στο τέλος απ’ την πολλή αγάπη και τον υπερβολικό θαυμασμό που τρέφεις γι’ αυτόν. Όσο τον έχεις κοντά σου, όμως, φρόντισε να περνάς όσο πιο υπέροχα γίνεται μαζί του, όπως κάνεις με το που έρχεται η Παρασκευή, την οποία θέλεις να ζήσεις χωρίς να χάσεις λεπτό.