Οφείλουμε στους γονείς μας ένα ευχαριστώ και μια συγγνώμη

Φαντάζομαι σου έτυχε πολλές φορές να έχεις τους γονείς σου απέναντί σου και να παρατηρείς, κάποιες φορές μπορεί κι αδιάκριτα, τους μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια τους. Το βλέμμα σου ταξιδεύει σε ολόκληρο το πρόσωπό τους και μπορείς να διακρίνεις το πόσο τους κούρασαν τα χρόνια κι οι δυσκολίες μέσα από μερικές γραμμούλες που χαράζονται σιγά-σιγά στο πρόσωπό τους.

Μπορεί να σου μιλάνε εκείνη τη στιγμή μα εσύ ξεχνιέσαι για λίγο, μπορεί και να μην ακούς τι λένε. Παρ’ όλο που αυτούς σκέφτεσαι στην τελική. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που καταλαβαίνεις πραγματικά τι έχουν περάσει και πόσο βασανίστηκαν αυτοί οι δύο. Να σε μεγαλώσουν. Κι όχι απλά προσθέτοντας χρόνια στο σώμα σου. Να σε μεγαλώσουν σωστά. Με αξίες, αρχές, ηθική, να σου προσφέρουν μια σωστή, σύμφωνα με αυτούς, ανατροφή που θα σε κάνει αύριο σωστό πολίτη, που θα σε κάνει άνθρωπο. Να είσαι άξιος να βγεις στην κοινωνία κι ακόμη και μετά που δε θα μπορούν να βρίσκονται στο πλάι σου να μπορείς να αντεπεξέλθεις και με το παραπάνω.

Συμβουλές και συμβουλές έχουν περάσει απ’ τα αυτιά σου που οι ίδιοι σου είπαν. Συμβουλές για τους φίλους, συμβουλές για το σχολείο, συμβουλές για τον έρωτα που κάποια μέρα θα συναντήσεις ή που συνάντησες, συμβουλές για τα πάθη σου, συμβουλές για τα πάντα, ακόμα και για το πώς να καθαρίζεις σωστά τα αυτιά σου. Δε λέω, σίγουρα σου έχει δώσει πολύς κόσμος συμβουλές, άκουσες πολλές κι από πολλούς. Μα οι πιο αληθινές κι οι πιο βαθιές είναι αυτές των γονιών σου.

Συνεχίζεις να παρατηρείς εκείνα τα χαριτωμένα και ταυτόχρονα κουρασμένα σακουλάκια κάτω απ’ τα μάτια τους. Μάτια που είδαν κι άντεξαν πολλά. Παρατηρείς το χρώμα που έχει σχηματιστεί σαν ημικύκλιο κάτω απ’ τα μάτια τους, ένα χρώμα που με τα χρόνια έχει αλλάξει και έχει γίνει πιο σκοτεινό. Μαρτυρά όλες εκείνες τις μέρες που εξαντλήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι, είτε πριν γεννηθείς είτε μετά. Προδίδει τη φθορά, την ανάλωση των δυνάμεών τους, τον μόχθο τους μέχρι να σε δουν επιτέλους ευτυχισμένο.

Δεν τους ενδιέφερε γι΄αυτούς. Ποτέ δεν έβαζαν κι ούτε θα βάλουν τον εαυτό τους πάνω από σένα. Σημασία γι’ αυτούς είσαι εσύ και μόνο εσύ, εσύ να είσαι καλά, εσύ να είσαι ευχαριστημένος, ζουν για να σε βλέπουν να χαμογελάς και να είσαι ευτυχισμένος. Όταν σε βλέπουν έτσι καταλαβαίνουν πως οι προσπάθειές τους τόσα χρόνια δεν πήγαν χαμένες, πως εκείνοι οι μαύροι κύκλοι κάτω απ’ τα κουρασμένα τους μάτια που κάποτε ήταν έτσι φρέσκα όπως τα δικά σου δε σχηματίστηκαν άδικα. Για αυτούς είσαι το μοναδικό πράγμα που αξίζει να κάνουν τα πάντα. Το γνώριζαν αυτό απ’ την πρώτη φορά που σε αντίκρισαν, απ’ την πρώτη φορά που σε πήραν στα χέρια τους και συνειδητοποίησαν πως θα γίνονταν γονείς.

Έπαιξαν στη ζωή σου αμέτρητους ρόλους, κάθισαν στο προσκεφάλι σου ώρες ατελείωτες μέχρι να βεβαιωθούν πως σταμάτησες να κλαις και πως κοιμάσαι ήσυχα, έκαναν ό,τι περνά απ’ το χέρι τους για ‘σένα. Έγιναν για σένα ό,τι δεν έγιναν ποτέ για κανέναν άλλο. Έγιναν γιατροί τρέχοντας πίσω σου να σου δώσουν να πιεις εκείνη την αναθεματισμένη, βρομερή αντιβίωση για την ίωση που είχες, έγιναν για ‘σένα προπονητές βοηθώντας σε να μάθεις ποδήλατο και να παίζεις τένις, έγιναν για ‘σένα κομμωτές προσπαθώντας με τις ώρες να καταφέρουν εκείνο το χτένισμα που είδες στην τηλεόραση και που τόσο πολύ το ήθελες. Έγιναν για ‘σένα μουσικοί μέχρι να σε μάθουν να τραγουδάς και να παίζεις με τα μικρά σου δάχτυλα πλήκτρα στο πιάνο, ζωγράφοι δείχνοντάς σου πώς να ζωγραφίζεις ομοιόμορφους ανθρώπους, έγιναν για ‘σένα οι καλύτεροι μάγειρες μέχρι να σου φτιάξουν εκείνη την ομελέτα που τόσο πολύ λαχτάρησες κι εκείνα τα σοκολατάκια με κουβερτούρα που είδες στο βιβλίο συνταγών της γιαγιάς σου.

Κι όσο μεγαλώνεις ο ρόλος τους απέναντί σου γίνεται πιο βαθύς κι ακόμα πιο ουσιαστικός. Γίνονται ψυχολόγοι και κάθονται με τις ώρες όταν τους χρειάζεσαι να συζητήσουν μαζί σου οτιδήποτε σε απασχολεί, ακόμα κι αν δεν έχουν χρόνο, ακόμα κι αν αφήνουν άλλες δουλειές στη μέση. Δε θα σταματήσουν ποτέ να είναι εκεί, δε θα πάψουν να είναι ο ώμος που θα κλάψεις όποτε το έχεις ανάγκη, η κολόνα που θα σε στηρίξει στις πιο δύσκολες στιγμές σου, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν μεγαλώσεις, όσα παιδιά κι αν κάνεις.

Είναι εκεί, πάντα θα είναι, εξού κι οι μαύροι κύκλοι κι οι σακουλίτσες κάτω απ’ τα μάτια τους. Πόσα δάκρυα κύλησαν απ’ την αγωνία τους για εσένα, για το μέλλον σου, όταν ερχόσασταν σε σύγκρουση σε στιγμές που δεν καταλάβαινες πως σου θύμωναν για το δικό σου καλό. Μα ποτέ δεν τα είδες, τα άφηναν να κυλήσουν στιγμές που δε θα το έπαιρνες χαμπάρι.

Ταλαιπωρήθηκαν, γέλασαν, κουράστηκαν, αποκοιμήθηκαν, συγκινήθηκαν, ξέσπασαν, φώναξαν. Όλα για σένα. Όλα για να σε δουν ευτυχισμένο, όλα για να είσαι εσύ καλά. Τους οφείλεις, λοιπόν, ένα ευχαριστώ και μια συγγνώμη. Όλοι μας τους οφείλουμε.