Θα ακολουθήσουν κι άλλοι βέβαια, αυτό σου το εγγυώμαι, θα την ξαναπάθεις. Άνθρωπος που ενώ στην αρχή σου έδειξε τον καλύτερό του εαυτό, που ενώ σου έδειχνε πως σε είχε πολύ ψηλά, στο τέλος σου έδωσε μια σπρωξιά τόσο δυνατή που θα τη θυμάσαι για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Σε έσπρωξε στον γκρεμό και σε άφησε να γδαρθείς κατρακυλώντας. Και με σένα έσπρωξε μαζί κι όλες τις αναμνήσεις που είχατε αποκτήσει ο ένας στο πλευρό του άλλου, πριν από λίγο καιρό. Μα πώς συνέβη, τι πήγε λάθος; Πώς μπόρεσε να σου το κάνει αυτό; Μα αφού ήσασταν σαν αδέλφια, σκέφτεσαι.
Όποτε κάνατε λάθη τα συζητούσατε μεταξύ σας άρα αν έκανες εσύ κάποιο λάθος που είναι ο λόγος που σας οδήγησε εδώ που βρίσκεστε τώρα, γιατί δε στο ανέφερε ποτέ; Αφού δε φοβήθηκε ποτέ να σου μιλήσει ανοιχτά και με ειλικρίνεια.
Οι σκηνές δεν αργούν να ξεδιπλωθούν στο μυαλό σου κι είναι ακόμα ξεκάθαρες απ’ τις ατελείωτες ώρες που περνούσατε μαζί, είτε σε καφέ, είτε σε σπίτια, είτε σε clubs, είτε σε μπαράκια ακούγοντας την αγαπημένη σας μουσική. Γιατί εννοείται πως στη μουσική, όπως και σε άλλα θέματα, είχατε αρκετά παρόμοιο γούστο.
Οι συζητήσεις σας για ό,τι θέμα σας κατέβαινε στον νου ηχούν στα αυτιά σου με τόση ακρίβεια λες και πραγματοποιήθηκαν πριν ακριβώς 2 λεπτά, συζητήσεις χαζές, αλλά κι εποικοδομητικές. Αποτελούσατε μαζί μια αχτύπητη ομάδα, όταν είχατε ο ένας τον άλλο δε φοβόσασταν τίποτα κι ακόμη και στον πιο άθλιο σκουπιδότοπο να σας έβαζαν, εσάς δε σας ένοιαζε, φτάνει να είχατε ο ένας τον άλλο.
Μοιραστήκατε τα πάντα. Ή μάλλον σχεδόν τα πάντα, κρατώντας και μερικά πράγματα για τον εαυτό σου. Το έκανες αυτό λες κι ήξερες βαθιά μέσα σου πως κάποια μέρα θα σε πλήγωνε. Όταν ήταν να δηλώσεις κάτι, άφηνες μερικές λεπτομέρειες πίσω επίτηδες, κάτι σου έλεγε πως δεν έπρεπε να ειπωθούν όλα.
Συνεπώς, θα έμενε πίσω και κάτι μόνο για σένα τον ίδιο από όλα αυτά που θα έπαιρνε μαζί του με την αποχώρησή του απ’ τη ζωή σου. Θα απέμενε για σένα λίγη αξιοπρέπεια, λίγος εγωισμός για να παρηγορείσαι.
Όποτε ήταν να μιλήσεις γι’ αυτόν τον άνθρωπο τον θεοποιούσες. Τον θεοποιούσες όχι απλώς γιατί τον συμπαθούσες, αλλά κι επειδή του είχες αδυναμία. Και δεν έχεις αδυναμία απαραίτητα σε όλους όσους συμπαθείς, η αλήθεια να λέγεται.
Πάντα σου άρεσε και πάντα θα σου αρέσει να ξεχωρίζεις κάποια άτομα στη ζωή σου που πιστεύεις πως το αξίζουν. Κι αυτός ήταν ένας άνθρωπος που ουδέποτε κατηγόρησες, που ουδέποτε παρουσίασες για τον χαρακτήρα του αρνητικά σχόλια αφού για σένα ήταν τα πάντα. Και το πιο αστείο; Αν σου ζητούσε ποτέ κανείς να περιγράψεις αυτόν τον άνθρωπο με μια λέξη, έλεγες πάντα επίθετα τύπου τέλειος, υπέροχος, θεός!
Πού να φανταζόσουν κι εσύ τι παιχνίδι θα σου έπαιζε η μοίρα σε αυτή σου τη σχέση. Όσο κι αν προσπάθησες να την αλλάξεις, εκείνος ο άνθρωπος το αρνήθηκε. Αρνήθηκε εσένα τον ίδιο, είτε με το να σε πουλήσει, είτε με το να σε εκμεταλλευτεί. Κι αυτός όμως πού να ήξερε πως δε θα βρει πιο δυνατή αγάπη και φιλία απ’ τη δική σου.
Σου λείπει έτσι; Οι αναμνήσεις βουνό στο κεφάλι σου, βουνό και τα συναισθήματα. Απ’ τη μία θέλεις να γελάς κι απ’ την άλλη να κλαις. Να γελάς με τις αστείες σκηνές που σου έρχονται στον νου απ’ τις πιο κωμικοτραγικές περιπέτειές σας και να κλαις επειδή ξέρεις πως η πιθανότητα να επαναληφθούν είναι μία στο εκατομμύριο.
Νοσταλγείς τις ατελείωτες συζητήσεις, τα ατελείωτα χαχανητά με δάκρυα μαζί για έρωτες που σας στιγμάτισαν, για άπιαστα όνειρα, ακόμα και για φαγητά που θέλατε να είχατε μπροστά σας εκείνη τη στιγμή. Ό,τι να ‘ναι δηλαδή. Νοσταλγείς όλες εκείνες τις βραδιές του χειμώνα που καθόσασταν σε περβάζια σπιτιών με μια κουβέρτα και σε άμμους παραλιών το καλοκαίρι τρώγοντας πίτσα και αμπελοφιλοσοφώντας μέχρι να σας βρει μαζί το πρωί.
Ωραίες αναμνήσεις, ανάλαφρες και χαλαρωτικές απ’ τη μία, αφού σε βοηθούν να ξεχνιέσαι. Παράλληλα, όμως, σου προκαλούν έναν παράξενο πόνο στο στήθος και στο στομάχι, μια αδιαθεσία. Το πρόσωπό σου στη θύμησή τους αλλάζει μορφή και το χαμόγελο που σχημάτιζες αναπολώντας, χάνεται όταν συνειδητοποιείς πως βρίσκεσαι στο τώρα.
Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε σκοπό να μείνει για πολύ στη ζωή σου και σου την έκανε άνω-κάτω με την απότομη εξαφάνισή του. Έδωσες τα πάντα για να πάρεις απογοήτευση, προδοσία και καθόλου εξηγήσεις.
Άραγε να σκέφτεται κι εκείνος με τον ίδιο τρόπο που σκέφτεσαι κι εσύ; Πως δηλαδή εσύ τον έχεις απογοητεύσει; Ποτέ δε θα ξέρεις, δύσκολα θα το μάθεις αυτό. Μην το ψάχνεις πολύ, περισσότερο θα μπερδευτείς μέχρι να φτάσεις σε μια λογική απάντηση.
Επιμέλεια Κειμένου Έλενας Παπαγεωργίου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλενα Παπαγεωργίου
