Οι ομορφότερες φωτογραφίες τραβήχτηκαν με τα μάτια

Πόσες φορές θυμάσαι τον εαυτό σου να βρίσκεται σε κάποιο χώρο και το μοναδικό πράγμα που κάνει να είναι να φωτογραφίζει; Συνεχώς, με το κινητό στο χέρι να θέλεις να απαθανατίζεις το καθετί, να μη σου ξεφύγει τίποτα, σε σημείο που να μην μπορείς να απολαύσεις όσο θα ήθελες αυτό που ζεις εκείνη τη στιγμή.

Στις μέρες μας οι περισσότεροι το κάνουμε αυτό, όσο κι αν δεν το συνειδητοποιούμε, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Προτεραιότητά μας όταν βρεθούμε κάπου να φωτογραφίσουμε το ποτό, την παραλία από δεξιά, την παραλία από αριστερά, το φαγητό, το κάθε πέταλο του λουλουδιού, το καινούριο μαγιό.

Δε λέω, μερικά στοιχεία, τα οποία σαν θαύματα της φύσης είναι όντως όμορφα καλό είναι να τα απαθανατίζουμε πριν εξαφανιστούν παντελώς λόγω της άθλιας συμπεριφοράς μας προς αυτά. Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους, για τις παρέες, για τις ανθρώπινες σχέσεις που σε κάθε συνάντηση, σε κάθε τοπίο, σε κάθε σημείο που θα βρεθούμε με άλλους. Απ’ την πιο απίθανη κατασκήνωση στο ψηλότερο βουνό μέχρι και την πιο απλή παρεΐστικη βόλτα στην τουαλέτα. Θέλουμε να απαθανατίσουμε την κάθε στιγμή έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως ακριβώς οι ίδιες στιγμές δε θα επαναληφθούν ποτέ. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που τις απαθανατίζουμε. Και δε μας φτάνει μία φωτογραφία, θέλουμε άλμπουμ ολόκληρα.

Μα το γεγονός πως δε θα επαναληφθούν θα έπρεπε να αποτελεί και τον κύριο λόγο που δεν πρέπει να σπαταλάμε την περισσότερη ώρα στο να απαθανατίζουμε τις στιγμές, αλλά στο να τις ζούμε στο έπακρο! Ας μη βγάλεις δέκα φωτογραφίες απ’ τις τρεις ώρες στο βουνό, βγάλε μία. Νομίζεις πως δε θα θυμάσαι πώς πέρασες; Μα και βέβαια θα θυμάσαι. Και το πιο σπουδαίο; Θα θυμάσαι τον εαυτό σου δίχως εκείνο το αντικείμενο στα χέρια, πράγμα που θα σε κάνει πιο ελεύθερο κι όχι αιχμάλωτο της συνεχούς εμμονής σου να απαθανατίζεις τις στιγμές.

Μπορείς να το φανταστείς λίγο; Εσύ, οπουδήποτε πάει το μυαλό σου αυτή τη στιγμή, χωρίς κινητό ή φωτογραφική μηχανή, με μυαλό και χέρια ελεύθερα να απολαμβάνουν εκείνα τα λεπτά. Γιατί, όσο κι αν δε θέλεις να το παραδεχτείς, γίνεσαι σκλάβος αυτών των τεχνολογικών προϊόντων στην ιδέα πως αυτά θα σε βοηθήσουν να περάσεις ομορφότερα ή, καλύτερα, θα σε βοηθήσουν να «θυμάσαι».

Συνεπώς, στερείς ορισμένες αισθήσεις σου από ό,τι ζεις εκείνη τη στιγμή. Με το κινητό αγκαλιά συνέχεια δεν μπορείς να πιάσεις με τα δυο σου χέρια το νερό που πέφτει απ’ τον καταρράκτη και να πλύνεις με αυτό το πρόσωπό σου, δεν μπορείς να απολαύσεις με τα δικά σου μάτια το γαλάζιο του ουρανού όταν ξαπλώνεις ανάσκελα στο γρασίδι, παρά μόνο απ’ το μάτι της κάμερας, μην το αφήσεις παραπονεμένο. Δεν είναι η πρώτη σου έγνοια να μυρίσεις αυτό το παράξενο λουλούδι που βλέπεις για πρώτη φορά μπροστά σου, αλλά να το φωτογραφίσεις. Δεν αποτελεί προτεραιότητα για σένα να αγκαλιάσεις το φίλο σου όταν τον δεις, να τον νιώσεις δίπλα σου, παρά μόνο να τον φωτογραφίσεις, να απαθανατίσεις μια αγκαλιά που εκείνη τη στιγμή θα συμβεί μόνο για χάρη της κάμερας κι όχι επειδή τη νιώθεις. Κι ίσως και για χάρη των social media, αφού οι επτά στις δέκα φωτογραφίες που βγάζεις δημοσιεύονται, μήπως και δεν αντιληφθούν οι υπόλοιποι πόσο τέλεια περνάς.

Μα στο τέλος της ημέρας, δεν είναι αυτό που έχει σημασία, μάτια μου όμορφα. Σημασία έχει να ζεις στα αλήθεια εκείνες τις στιγμές, να απολαμβάνεις στα αλήθεια το κρασί που πίνεις, την παρέα που σε συντροφεύει, το ηλιοβασίλεμα που σε συνοδεύει όταν περπατάς μέχρι το σπίτι. Αυτές οι στιγμές θα αποκτήσουν στα αλήθεια νόημα όταν τις απολαύσεις με την καρδιά σου, όταν βάλεις όλο σου το είναι σε αυτές, όταν ενεργοποιήσεις όλες σου τις αισθήσεις και τις αφήσεις ελεύθερες να δοκιμάσουν, να μυρίσουν, να γευτούν, να αγγίξουν, να παρατηρήσουν, να ακούσουν όσα περισσότερα γίνεται μέσα σε εκείνα τα λίγα λεπτά.

Δεν πειράζει αν δεν προλάβεις να φωτογραφίσεις τη σταγόνα που μόλις έπεσε από το φύλλο ή τον φίλο σου που μόλις πήδηξε απ’ το βράχο στη θάλασσα. Φτάνει να νιώσεις βαθιά σου πως απόλαυσες αυτό που μόλις έγινε.

Απαθανάτιζε λιγότερο, ζήσε περισσότερο.