Πλάι μας στα καλύτερα και στα χειρότερά μας

Όλοι μας σε διάφορες φάσεις της ζωής μου και για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά έχουμε λίγο-πολύ τις γκρίνιες μας, τις ιδιοτροπίες μας και γενικά μας τυχαίνουν μέρες που δεν έχουμε και την καλύτερη διάθεση.

Οι περισσότεροι από μας σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις έχουμε την ανάγκη να ερχόμαστε σε κόντρα με τους γύρω μας όταν είμαστε στις μαύρες μας. Έχουμε την τάση να εξωτερικεύουμε όλα αυτά τα νεύρα που μας διακατέχουν σε άτομα δικά μας, ανθρώπους που όταν μας βλέπουν έτσι ξέρουμε πως θα μας καταλάβουν και θα προσπαθήσουν να μας βοηθήσουν.

Δεν είναι και το πιο όμορφο πράγμα να μην είσαι καλά και με το που σου δίνεται η παραμικρή αφορμή να πηγαίνεις κόντρα στους ανθρώπους σου απλά και μόνο για να σου φύγει ο θυμός. Το όλο θέμα, όμως, είναι πώς αυτοί καταφέρνουν με το που μας βλέπουν έτσι να θέλουν να μας βοηθήσουν; Πώς γίνεται να βλέπουν όλο αυτό το θυμό να μας διακατέχει κι αντί να μας δίνουν την κλοτσιά και να μας παρατάνε στα χάλια μας, αντίθετα να θέλουν να μας παίρνουν αγκαλιά για να ηρεμήσουμε;

Δε μας έχουν κάνει τίποτα, δεν μας έχουν φταίξει σε τίποτα κι εμείς αντί να καταπιούμε όσα νιώθουμε όταν τους συναντάμε τα εκφράζουμε σε αυτούς με τον πιο λανθασμένο τρόπο. Κλαίμε, διαμαρτυρόμαστε, παραπονιόμαστε, θυμώνουμε, ερχόμαστε σε κόντρα με αυτούς μόνο και μόνο για να νιώσουμε την ικανοποίηση πως βγήκε από μέσα μας εκείνο το δαιμόνιο που μας έσφιγγε για αρκετή ώρα το στομάχι.

Μα δε μας αφήνουν έτσι. Αντίθετα, κάνουν τα πάντα για να μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα. Το παραμικρό, κάτι, ό,τι να’ ναι, φτάνει να μας δουν να ηρεμούμε και να χαμογελάμε.

Μα κι εμείς δεν είναι τυχαίο καμιά φορά που εκδηλώνουμε χωρίς καμιά δυσκολία τα νεύρα μας σε αυτούς. Είναι που ξέρουμε πως αυτοί οι άνθρωποι μας έχουν αδυναμία. Είναι που ξέρουμε πως αυτοί οι άνθρωποι είναι δίπλα μας και στις καλές μας μέρες και στις κακές μας. Είναι που ξέρουμε πως μας αγαπάνε το ίδιο κι όταν είμαστε σαν τις μαύρες κατάρες κι όταν είμαστε στα πιο τρελά μας κέφια. Είναι που ξέρουμε πως μας αγαπάνε τέλος πάντων έτσι όπως είμαστε.

Νιώθουμε μαζί τους άνεση, ασφάλεια, πως τα συναισθήματά μας κι οι σκέψεις μας δεν κινδυνεύουν στα χέρια τους, δεν κινδυνεύουν όταν τα μοιραστούμε μαζί τους. Γι΄ αυτό δίπλα τους νιώθουμε τόσο οικεία κι είμαστε τόσο εξωστρεφείς. Το αντιλαμβάνονται κι οι ίδιοι εξάλλου και τις περισσότερες φορές όσα νιώθουμε μεταξύ μας είναι αμοιβαία.

Μπορεί μες σε μια μέρα να νιώσουμε ένα σωρό συναισθήματα. Χαρά, αγωνία, ευφορία, φόβο, ελπίδα, αηδία, έκσταση, λύπη και τόσα άλλα. Αυτοί θα είναι εκεί. Είναι εκεί για να μας αντιμετωπίσουν, να αντιμετωπίσουν τα ίδια τα συναισθήματά μας με τον καλύτερο και πιο ομαλό τρόπο. Θέλουν το καλό μας.

Χαίρονται να μας βλέπουν να χαμογελάμε και κάνουν τα πάντα αυτό το χαμόγελό μας να παραμείνει στα χείλη μας. Κι όταν, όμως, δεν είμαστε καλά, θα φέρουν τον κόσμο ανάποδα για να δουν ένα φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπό μας και τα μάτια μας να λάμπουν, θα κάνουν τα πάντα για να μας πλημμυρίσει και πάλι μια θετικότητα που τόση ώρα ήταν άφαντη, μέχρι που εμφανίστηκαν αυτοί και τη βοήθησαν να ξεδιπλωθεί από μέσα μας.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι που μας αγαπάνε πραγματικά. Αυτοί είναι που μας αντέχουν όταν βρισκόμαστε ακόμη και στη χειρότερη φάση της ζωής μας. Αυτοί είναι που δείχνουν υπομονή ακόμη και στην πιο ανυπόφορη συμπεριφορά μας προς αυτούς. Αυτοί είναι που μας καταλαβαίνουν και δε μας παρατούν στο μαύρο μας το χάλι.

Κι είναι λίγοι, πολύ λίγοι. Δεν έχουν όλοι τη δύναμη να το κάνουν αυτό. Δεν μπορούν όλοι να μας αντιμετωπίσουν με κατάλληλο τρόπο όταν περνάμε τις κυκλοθυμικές μας φάσεις. Αυτοί που το κάνουν, όμως, θέλουν το καλύτερο για εμάς και ξέρουν πώς είναι να αφήνεσαι μόνος σου όταν δεν είσαι καλά. Πολύ απλά μας αγαπάνε.