Aλλαγή σταδιοδρομίας· ρίσκο που αξίζει μα απαιτεί υπομονή

«Μάθε τέχνη κι άστηνε κι όταν πεινάσεις πιάστηνε» λέει μια σοφή παροιμία η οποία είναι τόσο διαχρονική που ηχεί στα αυτιά μας ίσως και από την ημέρα που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Όλοι μας από μικροί αποκτούμε κάποια πρότυπα, είτε από την οικογένεια είτε από τον ευρύ κοινωνικό μας περίγυρο, τα οποία διαμορφώνουν το χαρακτήρα μας, τις απόψεις μας, καθώς και τα ενδιαφέροντά μας. Μεγαλώνοντας και εξελίσσοντας την επικοινωνιακή μας αλληλεπίδραση με τον έξω κόσμο, καθώς και περνώντας σιγά-σιγά από την παιδική ηλικία στην εφηβεία, έρχεται εκείνη η στιγμή που αποφασίζουμε πλέον την κατεύθυνση που θα θέλαμε να πάρει η ζωή μας επιλέγοντας την εκπαιδευτική σταδιοδρομία που θα μας δώσει τα απαραίτητα εφόδια για να ανοίξουν αργότερα το δρόμο για την επαγγελματική μας αποκατάσταση. Και ναι, το ήθελες πολύ να μπεις στη σχολή των ονείρων σου και να πέσεις με τα μούτρα και με ενθουσιασμό στο διάβασμα, ίσως μάλιστα να υποσχέθηκες στον εαυτό σου πως θα διαπρέψεις στον τομέα σου. Και κάποιες φορές το καταφέρνεις, κάποιες πάλι όχι. Ή, κάποιες τρίτες, ενώ νομίζεις ότι έκανες το όνειρο πραγματικότητα, συνειδητοποιείς ότι τελικά αυτό που κάνεις απέχει κατά πολύ από αυτό που φανταζόσουν. Αρχίζεις λοιπόν να σκέφτεσαι την αλλαγή. Και εδώ που τα λέμε γιατί όχι;

Ας βάλουμε λίγο τα πράγματα κάτω. Η ζωή δεν είναι μόνο επιβίωση αλλά είναι και ταξίδι. Ένα ταξίδι άγνωστο και απρόβλεπτο. Με τα σκαμπανεβάσματά της, τα απρόοπτα, τα θετικά και αρνητικά της, μα και πολλές όμορφες εκπλήξεις που ξεπετάγονται μπροστά μας εκεί που δεν τις περιμένουμε. Η ζωή όμως, δεν είναι βιβλίο που θα κρατήσεις στα χέρια σου και θα γυρίσεις τις σελίδες για να διαβάσεις το επόμενο κεφάλαιο, να μάθεις τη συνέχεια. Ούτε καν μια κλεφτή ματιά δεν μπορείς να ρίξεις. Τη γράφουμε εμείς οι ίδιοι, μέρα με τη μέρα, με τις αποφάσεις που παίρνουμε γεμίζοντας έτσι μία άντε δύο σελίδες τη φορά. Δεν ήρθε με οδηγίες χρήσης, που εδώ που τα λέμε θα ήταν βολικό και θα μας γλίτωνε από πολλές λούμπες, αλλά μάλλον θα έκοβε και λίγη από την ομορφιά της.

Επιλέγουμε επαγγελματικό προσανατολισμό με βασικά κριτήρια συνήθως τα θέλω μας και τις προτιμήσεις μας. Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί πως η επιλογή μας θα μας εξασφαλίσει σταθερότητα ή ένα λαμπρό μέλλον και επιτυχία πάνω στο αντικείμενο επιλογής μας; Κατά πάσα πιθανότητα κανένας και ακόμα και αν υπάρχει αυτός ο μέγας μαΐστρος που θα έρθει να σου εγγυηθεί απόλυτη εξασφάλιση και επιτυχία στο μέλλον σου αναρωτήσου, θα επιλέξεις με κλειστά μάτια τη «σίγουρη» οδό ακόμη κι αν στην πορεία δεις ότι δε σε γεμίζει, ή θα ακολουθήσεις το όνειρό σου παίρνοντας από το χεράκι το συναρπαστικό που προσφέρει το άγνωστο;

Η επιλογή βρίσκεται κάπου στη μέση. Σίγουρα κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει πώς θα εξελιχθούν τα καθέκαστα στο μέλλον του και θα ήταν άτοπο να πούμε στον εαυτό μας «παράτα τα όνειρά σου φίλε μου» όμως και άτοπο θα ήταν να του πούμε «δέσε τα μάτια σου και κάνε κινήσεις στα τυφλά». Θέλουμε να φτάσουμε στο ιδανικό για εμάς σημείο όπου θα επιτύχουμε αυτό που για τον καθένα μας ονομάζεται προσωπική επιτυχία ή ολοκλήρωση. Οι προσωπικοί μας στόχοι οικοδομούνται από εμάς και δοκιμάζονται με το πέρασμα του χρόνου. Γιατί το πόσο θέλουμε κάτι εξαρτάται από δύο παράγοντες. Την αποφασιστικότητα και την αντοχή μας πάνω στον στόχο μας. Αν αυτά τα δύο δε διαβρωθούν με τον καιρό, τότε σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή μας θα πετύχουμε το επιθυμητό, κάνοντας ίσως μικρότερα αλλά πιο σίγουρα βήματα. Ακολουθώντας κάτι το οποίο σε καμία περίπτωση δε θα συνάδει με τα ενδιαφέροντά μας, μόνο και μόνο γιατί μοιάζει καλύτερη επιλογή, το πιο πιθανό είναι πως με το πέρασμα του χρόνου θα το βαρεθούμε και να το παρατήσουμε.

Ερχόμενοι λοιπόν στην αρχική λαϊκή ρήση του «μάθε τέχνη και άστηνε» πιάστηνε όχι μόνο για να μην πεινάσεις, αλλά επειδή έχεις έστω μια μικρή λιγούρα για αυτήν. Όσο κόπο αφιερώνεις σε κάτι, τόσο ενδόμυχα αρχίζεις να δίνεις αξία στο χρόνο και τους κόπους που του χάρισες, αποκτάς νέες γνώσεις και εμπειρίες και «η λιγούρα» ξαφνικά γίνεται πείνα και δίψα για περισσότερη προσωπική ανέλιξη και ολοκλήρωση. Η εργασία που εξασκείς τώρα άλλωστε μπορεί να μην είναι το όνειρο της ζωής σου αλλά το βιοποριστικό σου μέσο, ή ακόμα και το μέσο που θα σε φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό σου. Κανείς δε θα σε εμποδίσει παράλληλα να υλοποιήσεις αυτό που θέλεις πολύ. Και αν χρειαστεί κάποια στιγμή να πάρεις το ρίσκο της αλλαγής μη σκεφτείς πως έχασες το τρένο. Ποτέ δεν είναι αργά για να επιβιβαστείς.