Το ζούσαν σαν ταινία. Τυχαία η γνωριμία τους, μα όλα στην αρχή έδειχναν πως αυτοί οι δύο θα κατέληγαν μαζί. Υπήρχαν αυτά τα επίμονα βλέμματα, τα φιλιά που έλεγες πως προσφέρουν με κάποιον τρόπο οξυγόνο, οι αμήχανες κινήσεις και τα χαμόγελα που έρχονται να πουν πως κάπου εκεί τριγυρνάει καψούρα. Οι πρώτες αναγνωριστικές συναντήσεις ήταν γεμάτες χημεία, συζητήσεις με ροή, τα γέλια πήγαιναν και ερχόντουσαν. Κάθε φορά που λέγονταν το «καληνύχτα», ένα μήνυμα έκανε την εμφάνισή του λίγα λεπτά μετά, ίσα για να επιβεβαιωθεί κι από τις δύο μεριές η πρόθεση για επανάληψη. Όμως η αληθινή ανυπομονησία πήγαζε μόνο από τη μία πλευρά.
Όταν τη δαγκώνεις τη λαμαρίνα, στην αρχή κρατάς μια πισινή. Ίσα να κόψεις λίγο κίνηση, να δεις πώς σε βλέπει ο άλλος. Πίσω από κάθε μήνυμα που γράφεται όμως, υπάρχουν συναισθήματα και ένστικτα. Ένταση, καρδιοχτύπια δυνατά για την πολυπόθητη απάντηση κι ένα σωρό άλλα, κανείς όμως δεν εγγυάται ότι είναι αμφίπλευρα. Είναι φορές που περνάνε οι μέρες, με τη μια μεριά να λιώνει και την άλλη να είναι σε φάση «χαλαρά τα περνάμε». Και κάπως έτσι εμμένει το παιχνίδι της υποτιθέμενης αμοιβαιότητας. Και η μια πλευρά δένεται και καταλήγει να το ζει μόνη. Ήταν κακό το timing; Ήταν η μία από τις δύο πλευρές μπερδεμένη και τελικά δεν αφέθηκε; Όποιος και να είναι ο λόγος, μια ιστορία μεταξύ δύο ανθρώπων δεν προχωράει πάντα.
Ένας κύκλος που τελικά παρέμεινε ημικύκλιο με τη μία άκρη του να βαφτίζει την ιστορία απωθημένο και να την καταχωνιάζει, ή τουλάχιστον να προσπαθεί να την κρύψει σε ένα κουτάκι, την ίδια ώρα που η άλλη πλευρά, αν και ντύθηκε με το πέπλο της απομάκρυνσης, εξακολούθησε να κάνει τις εμφανίσεις της ψιθυρίζοντας εκκωφαντικά «είμαι ακόμα εδώ, μην τολμήσεις και πας παρακάτω».
Πολύ παρήγορος ο όρος «απωθημένο». Μήπως τελικά οι άνθρωποι χρησιμοποιούν αυτήν τη λέξη για να γλυκαίνουν την πικρία του γεγονότος ότι η αντίπερα όχθη απλά δε θέλησε ποτέ αρκετά; Όλες αυτές οι εικόνες που έφτιαξε στο μυαλό της η μία πλευρά και δε ζωντάνεψαν ποτέ, έμειναν ανεκπλήρωτες και θάφτηκαν στο κουτάκι μαζί με την ιστορία. Μια ιστορία που διακαώς η πλευρά που την έπνιξε, επιζητεί να την ολοκληρώσει. Να την κάνει επιτέλους έναν κλειστό κύκλο.
Και είναι και αυτή η επικοινωνία που υπάρχει αραιά και πού, που δεν ξεμπερδεύει την κατάσταση. Εκεί που η μία πλευρά προσπαθεί να πάει παρακάτω, έρχεται το σύμπαν (ή η θιγμένη δεύτερη πλευρά) και λέει «επ, στάσου πού πας; Ξέχασες;» και τσακ, σαν να τη διαισθάνεται ένα πράγμα η άλλη πλευρά τη στιγμιαία αμφιβολία, κάνει κρότο με μια απλή κίνηση.
Ακούγεται σκληρό, αλλά πολλές φορές οι άνθρωποι κρατάνε μια επαφή γιατί ξέρουν (και θέλουν να επιβεβαιώσουν) πως το σιγουράκι πάντα θα περιμένει. Και όσο εγωιστικό και αν ακούγεται αυτό, τόσο νιώθουν να επιβραβεύονται όταν βλέπουν πως όντως έχουν γίνει απωθημένα κάποιου. Σαν αυτό να τους δίνει αξία. Να τους προσθέτει πόντους στην προσωπική τους αξιολόγηση.
Αν κάποιες φορές αξίζει να περιμένουν οι άνθρωποι τους άλλους, εξαρτάται από την ένταση και το συναίσθημα που προσφέρεται αμοιβαία. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην είναι πάντα έτοιμη η μία πλευρά να δώσει αυτά που ζητάει η άλλη. Είναι όμορφο να δίνεται χρόνος σε κάποιες καταστάσεις πιο ιδιαίτερες. Να υπάρχει μια χλιαρή επικοινωνία χωρίς εγωισμό. Το κακό timing δε σημαίνει πάντα bad result. Μια ιστορία που δεν προχώρησε μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί απωθημένο το απωθημένο όμως, όπως και το πεπρωμένο, φυγείν αδύνατον. Οι ιστορίες είναι για να προχωράνε, ας θυμόμαστε λοιπόν πως όταν κάτι δεν ολοκληρώθηκε, τότε μάλλον δεν τελείωσε ακόμα. Ας μην εθελοτυφλούμε όμως κι ως προς τους τίτλους τέλους.
Συντάκτης: Εμμανουέλα Μπερτάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
