«Και που λες, σε σπίτι πρώην δε γυρνάς ούτε αν έχεις παρατήσει σε μια γωνία κάπου μέσα εκεί στα άπλυτα το ίδιο σου το νεφρό!» Καλά εσύ τώρα γελάς, το έχεις κάνει ήδη εικόνα -μα νεφρό; άκου εκεί νεφρό!- αλλά, πέρα από την καρδιά σου, που σίγουρα ένα κομμάτι της το άφησες εκεί μέσα, κάτι πήγαινε πολύ λάθος, με αποτέλεσμα μικρά, αγαπημένα, χαριτωμένα αντικείμενά σου που στόλιζαν τον χώρο σου είχαν αρχίσει να στολίζουν και του έρωτά σου.
Στις διακοπές με το κολλητάρι που είχατε περάσει τέλεια, είχατε βαλθεί να αποτυπώσετε τις στιγμές σας σε ένα μπλουζάκι, σε μια κούπα, σε μπρελόκ. Αγόρασες επιτέλους εκείνο το βιβλίο που ήθελες τόσο πολύ να διαβάσεις και κάποια βράδια που έμενες στο ταίρι, προχωρούσες σελίδα σελίδα την ιστορία του. Είχες δύο τρεις αγαπημένες τσάντες που τις έπαιρνες εναλλάξ και φυσικά είχες αφήσει και μια εκεί, εκείνο το φανταστικό εσώρουχο που είχες σκάσει μισό μισθό για να το πάρεις. Για να μη θυμηθούμε τώρα κι εκείνο καταπληκτικό γκατζετάκι που είχε γίνει προέκταση του χεριού σου κι επειδή τό είχε λατρέψει και το μωρό σου, με βαριά καρδιά το άφηνες κάποιες φορές να τό χρησιμοποιεί. Και τώρα χωρίσατε. Και φυσικά έχεις έναν εγωισμό δέκα μέτρα, οπότε δε θα πας να τα πάρεις, ή, ακόμα κι αν πας, πάνω στη σύγχυσή σου όλο και κάτι θα ξεχάσεις. Και μάντεψε, θα είναι κάτι από τα πιο αγαπημένα σου.
Πιο πολύ στεναχωριέσαι για τα πράγματά σου, παρά για τον χωρισμό. Πόσο άνοστος μοιάζει τώρα ο καφές χωρίς την αγαπημένη σου κούπα. Πόσο νοσταλγείς εκείνο το μπλουζάκι που είχες κάνει δεύτερο πετσί σου. Αμ, το μπρελόκ εκείνο που είχες κρεμάσει πάνω το κλειδί του σπιτιού, που σού είχε δώσει; Από αυτό το βιβλίο είχαν μείνει δύο κεφάλαια κι όχι τίποτε άλλο, ήταν κι ενδιαφέρουσα ή πλοκή και καιγόσουν να μάθεις το τέλος! Το εσώρουχο το κλαις σίγουρα, για να μη μιλήσουμε για το γκατζετάκι που σκέφτεσαι να κάνεις διάρρηξη για να τό ξαναπάρεις πίσω!
Αναμφισβήτητα ένας χωρισμός πονάει. Ειδικά όταν περνάγατε ατελείωτα βράδια ο ένας στον χώρο του άλλου. Κι όπως είναι φυσικό, πολλά από τα αντικείμενα του καθενός κάνανε κι αυτά τη μετάβασή τους από χώρο σε χώρο. Κάτι όμως στράβωσε, η σχέση δεν πήγε καλά κι ο χωρισμός έγινε μονόδρομος. Σε πολλές περιπτώσεις, το μάζεμα των αντικειμένων αυτών είναι αυτόματη κίνηση που επέρχεται εντελώς μηχανικά την ώρα που με αποφασιστικότητα και τόλμη δίνεις το τέλος, ενώ ταυτόχρονα πετάς σε μια τσάντα ό,τι δικό σου πέφτει στην εμβέλεια του ματιού σου καθώς σαρώνεις τον χώρο με ακτίνες λέιζερ. Αν είσαι έξυπνος παίχτης, έτσι κινείσαι, για να μην ξεχάσεις και τίποτα κι αναγκαστείς μετά να τό ζητήσεις!
Όμως ξέχασες. Και μπορεί να μην είναι πολλά αλλά να είναι ένα. Αυτό το μικρό, ξεχωριστό, μοναδικό για σένα, αντικείμενο, που σήμαινε τόσα πολλά και τώρα φιγουράρει κάπου εκεί μέσα, στο σπίτι της πρώην σχέσης, με μεγάλη πιθανότητα να θαφτεί σε κάποιο σκοτεινό σημείο ή και να πεταχτεί. Το σκέφτεσαι και σε πονάει πιο πολύ κι από τον ίδιο τον χωρισμό. Το θες πίσω και στη σκέψη και μόνο πως δε θα το έχεις ποτέ ξανά, παθαίνεις παράκρουση. Από τη μια μπορεί να ντρέπεσαι να επικοινωνήσεις για να το ζητήσεις πίσω από την άλλη προτιμάς να σού κοπεί το χέρι κομματάκια από το να στείλεις ένα μήνυμα ή να πάρεις ένα τηλέφωνο μόνο και μόνο για να τό ζητήσεις. Όχι τίποτε άλλο, αλλά εκεί μπαίνεις και σ’ άλλες διαδικασίες που προϋποθέτουν συνάντηση και σιγά μη δώσεις κι αφορμή να πει ότι έχεις απώτερο σκοπό.
Σίγουρα μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό – σαφώς κι έχουμε και κολλήματα- αλλά αν μπορείς να ζήσεις χωρίς το πρώην ταίρι πίστεψέ με, μπορείς να ορθοποδήσεις και πάλι, ακόμα κι αν χάσεις ή ξεχάσεις ένα αγαπημένο αντικείμενο. Άλλωστε οι αναμνήσεις που μάς συνδέουν με τα πράγματα που αγαπάμε, μένουν έστω και νοητά πλάι μας. Και μπορούμε πάντα να τούς ξαναδώσουμε μορφή. Κι ας μην είναι η ίδια, μπορεί να είναι και πολύ πολύ καλύτερη.
Συντάκτης: Εμμανουέλα Μπερτάκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
