«Ο έρωτας με έρωτα περνάει, για να ξεχάσει μια καρδιά, να μην πονάει άλλο πια, πρέπει αλλού να πάει…» . Έχουμε και λέμε λοιπόν. Χώρισες. Και μαζί σου χώρισε -ή έστω νιώθει να χώρισε- και ο γείτονας, γιατί κοιμάται και ξυπνάει πλέον με στη διαπασών τον ύμνο των απανταχού πληγωμένων από έρωτα. Έχει παίξει τόσες φορές στην επανάληψη -με εσένα να έχεις αγκαλιά το οινόπνευμα και το κολλητάρι στο ακουστικό- που μέχρι και ο ίδιος ο αοιδός, αν ήταν από μια μεριά και άκουγε, θα άλλαζε τραγούδι.
Περνάει όμως ο έρωτας με έρωτα; Αφού περάσει το πρώτο σοκ της κατραπακιάς του «αντίο» και αφού έρθει η συνειδητοποίηση ότι με αυτόν τον άνθρωπο δεν υπάρχει πια μέλλον, αποφασίζεις -παρόλο που το μέσα σου ακόμα βαράει αρρυθμίες κάθε φορά που ακούς το όνομα του εν λόγω ατόμου- να πας παρακάτω και να ενδώσεις στην πολιορκία ενός καινούριου προσώπου. Παίρνεις λοιπόν ύφος επαναστατικό και με αποφασιστικότητα λες στον εαυτό σου «καρδιά μου άσπρο πάτο, καιρός να πάμε παρακάτω!». Δεν το σκέφτηκες καλά όμως.
Οι κινήσεις τέτοιου τύπου είναι σαν να έχασες τη σωστή στάση του λεωφορείου, να κατέβηκες στην επόμενη και τώρα να αυτοφασκελώνεσαι καθώς πας πίσω με τα πόδια. Και αυτό γιατί θα γυρνάς συνέχεια πίσω -στην προηγούμενη στάση της ζωής σου- και θα μπαίνεις στη γνωστή σε όλους μας διαδικασία που ακούει στο όνομα «σύγκριση». Δεν αγκαλιάζει το ίδιο, δε φιλάει το ίδιο, δε χαμογελάει το ίδιο, δεν έχει τις ίδιες αντιδράσεις, δε φέρεται το ίδιο. Ναι, δεν. Έχεις ένα διαφορετικό άνθρωπο πλέον μπροστά σου και είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην είναι τίποτα παρόμοιο. Εκτός βέβαια αν, κατά διαβολική σύμπτωση, κάποιο στοιχείο του νέου αυτού ατόμου θυμίζει κάτι από τα παλιά, μπορεί να είναι μια κίνηση, ένα χαμόγελο, μια έκφραση και από το πουθενά θα περάσουν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια σου εικόνες και στιγμές που σαν αποτέλεσμα θα φέρουν ένα βλέμμα απλανές, δημιουργώντας αρκετά ερωτηματικά στο υποκατάστατο του αληθινού πρωταγωνιστή. Του πρώην έρωτα καλέ. Σχεδόν βέβαιο είναι πως έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Είναι άδικο να χρησιμοποιηθεί ένας άνθρωπος που έχει αισθήματα για εμάς, ως μέσο για να ξεχάσουμε μια πρώην σχέση. Το μόνο βέβαιο σε αυτήν την περίπτωση είναι πως και εσύ και το άτομο απέναντί σου θα βγείτε, το λιγότερο, πληγωμένοι. Ναι μπορεί να σε κάνει να ξεχνιέσαι, μπορεί να περνάς κάποιες όμορφες στιγμές, αν όμως μέσα σου δεν έχεις ξεκαθαρίσει το συναισθηματικό σου τοπίο απέναντι σε αυτό το «κάτι παλιότερο», που ακόμα ανεμίζει τις μνήμες του σαν χτυπημένο κατάρτι στη φουρτούνα του μυαλού σου, κατά μαθηματική ακρίβεια έχεις κερδίσει το βραβείο της αποτυχημένης νέας σχέσης· και μάλιστα σε χρυσή εκδοχή.
Ο έρωτας στην πραγματικότητα δεν περνάει με έρωτα. Μία είναι η δοκιμασμένη θεραπεία και ακούει στο όνομα «ξενέρωμα». Τη στιγμή που θα έρθει η απομυθοποίηση του ατόμου εκείνου, που σαν άλλο καρτούν σε έκανε να βγάζεις καρδούλες από τα μάτια, θα καταλάβεις πως πλέον αυτές οι καρδούλες δε θα πλαισιώνουν το καδράκι της σχέσης. Γιατί τη στιγμή της απομυθοποίησης είναι που ακούς το «κρακ» που δηλώνει ότι το ράγισμα έγινε σπάσιμο και ως γνωστόν το σπασμένο γυαλί όση UHU και να βάλεις πάνω του δεν πρόκειται ποτέ να ξαναφανεί άθικτο. Και εδώ που τα λέμε, για να έφτασε η όλη κατάσταση σε χωρισμό κάτι πήγε στραβά. Οι πιθανότητες λένε, αφού δηλώνεις πως ακόμη υπάρχει έρωτας, πως δεν ήταν δική σου επιλογή και αυτό κάτι σημαίνει. Μήπως όμως η κατάσταση δεν αξίζει άλλο τις κρεμασμένες ταμπέλες της καψούρας; Αρκετά με το πένθος. Στην τελική, ο έρωτας δεν είναι δάκρυ, αλλά αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να ξυπνάς τα πρωινά με ένα χαζό χαμόγελο στα μούτρα κάνοντας όλα σου τα υπόλοιπα προβλήματα να μοιάζουν μικρά. Μέσα σε αυτό το συναίσθημα δε χωράνε ούτε πρώην, ούτε τα υποκατάστατά τους με κάτι νέο. Αξίζει μόνο το αμοιβαίο, που θα σε κάνει να ξεχνάς τι έφαγες πριν από από πέντε λεπτά.
Κλείσου στον εαυτό σου, αγνάντευε τους τοίχους με τις ώρες, κλάψε μέχρι να μην μπορείς άλλο. Κάποια στιγμή όμως βάλε τις τελείες σου. Το παρελθόν είναι παρελθόν και για να είναι εκεί σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος. Βάλε το λοιπόν σε ένα κουτάκι, κλείδωσέ το και αφού πετάξεις το κλειδί σε ένα σημείο που δε θα έχεις πλέον πρόσβαση -και κυρίως δε θα θέλεις να έχεις πλέον πρόσβαση- τότε πάρε ένα άλλο και ξεκίνα να το σκαλίζεις με νέα συναισθηματικά εργαλεία. Σε κανέναν δεν αρέσει να γίνεται η ενδιάμεση στάση και να παίζει στοίχημα τα ερωτικά του για να ζήσει την πραγματική έννοια του έρωτα. Και σίγουρα σε κανέναν δεν αξίζει.
Πάρε το χρόνο που θέλεις. Η καρδιά δεν έχει κουμπάκια διαχείρισης, που θα ανοιγοκλείνει τα συναισθήματα με ένα απλό πάτημα. Και αν φοβάσαι πως όσο εσύ ασχολείσαι με την ίασή σου ίσως και να χάνεις τις καλύτερες ευκαιρίες της ζωής σου, σκέψου πως η ζωή πάντα επιφυλάσσει μια ανταμοιβή για όσα πέρασες.
Συντάκτης: Εμμανουέλα Μπερτάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
