Υπάρχουν στιγμές που μια συζήτηση μοιάζει περισσότερο με μονόλογο παρά με διάλογο, όπου κάθε προσπάθεια να αλλάξεις θέμα ή να μοιραστείς κάτι δικό σου καταλήγει να επιστρέφει στον ίδιο άνθρωπο και στις δικές του εμπειρίες. Είναι σαν να υπάρχει μια αόρατη μαγνητική δύναμη που τραβά κάθε λέξη πίσω σε εκείνον.
Σίγουρα έχεις συναντήσει κάποιον που έχει την τάση να μονοπωλεί την προσοχή. Παρόλο που μπορεί να έχει ενδιαφέρουσες ιστορίες να μοιραστεί, αυτό το άτομο τείνει να μετατρέπει κάθε συζήτηση σε ένα προσωπικό ρεσιτάλ και χρησιμοποιεί συγκεκριμένες φράσεις και τεχνικές για να διασφαλίσει ότι όλα περιστρέφονται γύρω από αυτόν. Είναι εκείνοι οι τύποι που, είτε στέκονται στο κέντρο της παρέας είτε παρατηρούν διακριτικά από τη γωνία, πάντα θέλουν τα φώτα της προσοχής να πέφτουν πάνω τους. Και όταν νιώσουν ότι η προσοχή απομακρύνεται, έχουν ένα ολόκληρο «οπλοστάσιο» από φράσεις και τεχνάσματα για να επαναφέρουν το spotlight ακριβώς εκεί που το θέλουν.
Πάμε να δούμε τις πιο χαρακτηριστικές:
“Εγώ ποτέ δε θα το έκανα αυτό”
Ανεξάρτητα από το θέμα που συζητιέται, ο εγωκεντρικός πάντα βρίσκει τρόπο να μπει στη μέση και να κάνει τη συζήτηση… θέμα του. Η λέξη-κλειδί; Το “εγώ”. Ξαφνικά, από το να μιλάμε για το νέο σου project ή κάτι που σε αφορά, καταλήγουμε να ακούμε πόσο υπέροχος, ταλαντούχος και μοναδικός είναι αυτός. Ένα ταξίδι στο σύμπαν που υπάρχει μόνο ο ίδιος και η αποψάρα του, χωρίς επιστροφή.
“Κανείς δε με καταλαβαίνει”
Το δράμα είναι πάντα μια καλή λύση όταν χρειάζονται λίγη παραπάνω προσοχή. Με ένα παράπονο που ξεχειλίζει συναίσθημα, σε τραβούν ξανά στο επίκεντρο για να τους δώσεις την επιβεβαίωση που ψάχνουν. Το μυστικό; Ένα μείγμα θλίψης και παραπόνου, αρκετό για να σου υπενθυμίσει πως εσύ πρέπει να καταλάβεις.
“Τελικά, εγώ φταίω για όλα”
Μια στρατηγική που θυμίζει το δράμα στην πιο έντονη εκδοχή του. Από το πουθενά, ο θύτης μεταμορφώνεται σε θύμα, κι εσύ ξαφνικά βρίσκεσαι στη θέση του σωτήρα. Με μια ατάκα που στάζει αυτολύπηση, σε αναγκάζουν να τρέξεις για να τους παρηγορήσεις, μήπως και σωθεί η κατάσταση.
“Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς εμένα δε με υπολογίζει κανείς”
Η απόλυτη προσέγγιση θυματοποίησης. Με μια μόνο φράση, γεμάτη πικρία, καταφέρνουν να σε κάνουν να νιώσεις τύψεις και να τους δώσεις αυτό που χρειάζονται: συμπάθεια και, φυσικά, όλη την προσοχή που διψούν να τραβήξουν πάνω τους.
“Συγγνώμη που σε διακόπτω, αλλά…”
Αυτή η φράση είναι σαν κόκκινο πανί για όσους προσπαθούν να μιλήσουν. Η διακοπή συχνά προσπαθεί να μασκαρευτεί ως ευγένεια, όμως στην πραγματικότητα είναι απλώς μια στρατηγική για να αποσπάσουν την προσοχή και να επιστρέψουν τη συζήτηση σε εκείνους. Κι ας λένε «συγγνώμη», η αλήθεια είναι πως δε νοιάζονται καθόλου. Η συνεχής διακοπή και παρέμβαση αποκαλύπτει έναν εγωισμό χωρίς φραγμούς και μια αυταρέσκεια που δεν κρύβεται.
“Μόνο εγώ το κάνω αυτό σωστά”
Πόσο υπέροχο να νιώθεις πως είσαι καλός σε κάτι, ε; Αλλά μην ανησυχείς, ο εγωκεντρικός είναι πάντα εκεί για να σου θυμίσει πόσο πιο τέλειος είναι σε αυτό. Και ξαφνικά, η συζήτηση περνάει (για άλλη μια φορά) στο πόσο ικανός είναι εκείνος.
“Να σου πω τι μου συνέβη;”
Μπορεί να μιλάς για την πιο συγκλονιστική εμπειρία της ζωής σου, αλλά ο εγωκεντρικός δε θα κρατηθεί. Αμέσως διακόπτει για να σου πει κάτι που τυχαία του συνέβη και – φυσικά – είναι άπειρα πιο ενδιαφέρον από αυτό που μόλις μοιράστηκες.
“Δεν ξέρω αν το πρόσεξες, αλλά…”
Εδώ είναι η στιγμή που σου θυμίζουν με στυλ κάποιο κατόρθωμα, ή κάτι που έκαναν και θεωρούν ότι πέρασε εντελώς απαρατήρητο. Φυσικά, αυτός είναι ο τρόπος τους να επαναφέρουν τα φώτα πάνω τους, γιατί ποιος άλλος θα το έκανε καλύτερα;
“Δεν το πιστεύω ότι δε μου είπες κάτι για αυτό!”
Αν όλα τα άλλα αποτύχουν, ο εγωκεντρικός θα θυμώσει επειδή δεν ήσουν ο πρώτος που του είπες για ένα γεγονός. Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Την ώρα που θα προσπαθείς να δικαιολογηθείς, θα σε βάλει σε θέση άμυνας και η προσοχή (ω ναι) επιστρέφει ακριβώς εκεί που τη θέλει.
Οι εγωκεντρικοί διψούν για τα φλας των παπαράτσι: πάντα θέλουν να είναι στο κέντρο της προσοχής. Κι ενώ μπορεί να σε γοητεύσουν στην αρχή με την αυτοπεποίθησή τους, αλλά μετά από λίγο θα σου σπάσουν τα νεύρα. Την επόμενη φορά που θα ακούσεις έναν από αυτούς να ξεκινά με το “Ξέρεις, εγώ…” ή “Εγώ πάντα…”, θα ξέρεις τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τα λόγια τους. Θυμήσου: δεν είναι ανάγκη να τους προσφέρεις κάθε φορά το σόου που ζητούν. Το να τους βάζεις όρια είναι καλό για σένα και απαραίτητο για εκείνους. Βάλε όρια, γιατί θα καταλήξεις να νιώθεις σαν να ζεις σε reality show, κι εσύ δε θα είσαι σίγουρα ο πρωταγωνιστής.
Συντάκτης: Βαλεντίνα Λεωνίδου
