«Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα» τραγουδάει η Άννα Βίσση κι είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς μ’ αυτή τη δήλωση, σίγουρα από τα χρόνια της μαθητικής σου ζωής θα έχεις αναμνήσεις ποικίλων αποχρώσεων. Γλυκές, ξινές, χαρούμενες, ντροπιαστικές, χαλαρές, αγχωτικές. Άλλες γεμάτες χιούμορ, αλλά και κάποιες άλλες άκρως εκνευριστικές. Όπως όταν οι καθηγητές σου είχαν «κέφια» κι επιδίδονταν σε πολύ κάφρικες συμπεριφορές, έτσι για τη χαρά της κόντρας. Μήπως η παρακάτω λίστα σου θυμίζει κι εσένα κάτι;
1. Διαγώνισμα την Πρωταπριλιά. Αλήθεια τώρα;
Την Πρωταπριλιά ήταν έθιμο στην ώρα κάποιων καθηγητών-συνήθως αυτών που μας έκαναν τη ζωή δύσκολη-να τους κάναμε κάποιο αστείο για το «καλό της μέρας», όπως το να αλλάζουμε τη διάταξη των θρανίων ή να αλλάζουμε τάξεις. Έμπαιναν οι καθηγητές μέσα. Αντίκριζαν μια τάξη αλαλούμ. «Καλή Πρωταπριλιά, παιδιά. Άντε, επανέλθετε στην τάξη». Μέχρι να τακτοποιήσουμε θρανία ή να αλλάξουμε τάξεις πάει το πρώτο δεκάλεπτο. Έλα, όμως, που υπήρχαν καθηγητές που ‘θελαν να μας βγάλουν τη φάρσα ξινή και να πάρουν το αίμα τους πίσω. Οπότε, μόλις επανερχόμασταν στην τάξη άκουγες τη θεϊκή ατάκα «βγάλτε μια κόλλα χαρτί». Τα μάτια γούρλωναν, η καρδιά άρχισε να χτυπάει με χίλια και ψίθυροι παντού. «Πλάκα μας κάνει! Δεν το εννοεί!». Τελικά, όχι μόνο το εννοούσε, αλλά μας έκανε να πάρουμε και φωτιά μιας που ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας ήταν κατά πολύ μικρότερος κι έπρεπε μέσα σε δευτερόλεπτα από το mood της πλάκας να κάνουμε shift σε mood διαγωνίσματος.
2. Εδώ χαρτάκι, εκεί χαρτάκι, πού είναι το χαρτάκι;
Ανταλλάζατε κι εσείς χαρτάκια με μηνύματα στην τάξη που μεταφέρονταν χέρι-χέρι από το ένα θρανίο στο άλλο μέχρι να φτάσουν στον παραλήπτη τους; Πριν την εισβολή των κινητών και των sms αυτός ήταν ένας τρόπος να επικοινωνήσεις με κάποιον συμμαθητή σου στην άλλη άκρη της τάξης εν ώρα μαθήματος. Συνήθως τα μηνύματα που μεταφέρονταν με αυτόν τον τρόπο προκαλούσαν γέλιο και κάποια αφορούσαν τον καθηγητή που παρέδιδε μάθημα εκείνη την ώρα. Το πρόβλημα με αυτή τη μέθοδο ήταν πως δεν έφταναν όλα τα χαρτάκια στον τελικό προορισμό τους. Υπήρχαν και μερικά που κάποιο λάθος την ώρα της διακίνησης τα έκανε να καταλήγουν στα χέρια του καθηγητή. Είτε τα διάβαζε φωναχτά είτε από μέσα του, αν ήσουν αυτός που έγραψε το μήνυμα μπορεί να ευχόσουν να γινόσουν στρουθοκάμηλος, να χώσεις το κεφάλι σου στην τρύπα ενώ στο background άκουγες να παίζει το «άνοιξε πέτρα να κρυφτώ» και «Δεῦτε τελευταῖον ἀσπασμόν».
3. «Δεν τελειώσαμε ακόμη»
Η διδακτική ώρα κρατάει 40 με 45 λεπτά που άλλοτε περνούσαν σαν νερό και άλλοτε κοιτούσες το ρολόι και δε πίστευες πως «είχαν περάσει μόνο 2 λεπτά!». Στη δεύτερη περίπτωση ο ήχος του κουδουνιού φάνταζε στα αυτιά σου μελωδία. Δεν προλάβαινε να ολοκληρωθεί ο χτύπος και ολόκληρη η τάξη πετάγονταν όρθια λες και κάναμε διαγωνισμό ποιος θα βγει πιο γρήγορα από την αίθουσα. Και τότε άκουγες το μαγικό «Καθίστε όλοι κάτω. Δεν τελειώσαμε ακόμη». Απογοήτευση. Η φράση αυτή σου τρυπούσε από μόνη της τα μηνίγγια, αλλά υπήρχαν περιπτώσεις που γινόταν προβληματική. Όπως, όταν την επόμενη ώρα είχες διαγώνισμα κι ήθελες να γράψεις κανένα σκονάκι στο θρανίο ή να κάνεις μια τελευταία επανάληψη, όταν περίμενες το διάλειμμα για να γράψεις την εργασία της επόμενης ώρας ή να προλάβεις να διαβάσεις κάτι για μια ενδεχόμενη εξέταση.
4. «Παπασταύρου, στον πίνακα»
Η ώρα της εξέτασης συνήθως δεν ήταν και η αγαπημένη στιγμή του μαθήματος. Αυτό χειροτέρευε όταν κάποιοι καθηγητές για να σε εξετάσουν προφορικά ήθελαν να σηκωθείς στον πίνακα λες και απήγγειλες ποίημα ή έκανες ανακοίνωση. Κι άντε να γούσταρες τη δημόσια προβολή, μικρό το κακό. Αν, όμως, ήσουν από τα παιδιά που η δημόσια έκθεση δεν ήταν το φόρτε τους, τότε ναι, το να σε φωνάζει να πεις μάθημα στον πίνακα δεν το έλεγες και ό,τι καλύτερο σου είχε συμβεί. Πόσω μάλλον αν ήσουν και αδιάβαστος.
5. Η λίστα του Σίντλερ
Η ώρα της εξέτασης vol2. Κάποιοι καθηγητές ήξεραν εξ αρχής ποιον θα σηκώσουν για εξέταση. Έμπαιναν μέσα, φώναζαν το όνομα, τελείωνε η υπόθεση. Ήταν κάποιοι άλλοι, όμως, που είχαν ένα-συνήθως μικρό-μαύρο τεφτεράκι. Το άνοιγαν και κοιτούσαν μια τη μια σελίδα, μια την άλλη. Γυρνούσαν τη μια σελίδα, γυρνούσαν την άλλη. Κι εσύ από κάτω υπέθετες από προηγούμενη εμπειρία, μιας που η λίστα τους ήταν με αλφαβητική σειρά, σε ποια σελίδα ήταν το όνομά σου και μια ανακουφιζόσουν μια έμπαινες σε κατάσταση alarm. Μέχρι να ακούσεις όνομα, πήγαινε κι ερχόταν η ψυχή σου στην κούλουρη 10 φορές. Για να μη πω και για κάτι «ωραία» σχόλια που πετούσαν με βάση τις σημειώσεις που είχαν δίπλα από κάθε όνομα.
6. «Κύριε, κύριε! Να πω, να πω;»
Κι επειδή η ώρα της εξέτασης έχει πολύ ζουμί, άνετα γίνεται sequel. Πάμε, λοιπόν, για ένα vol3. Αφορά αυτή τη μέρα που για κάποιο λόγο δεν ήθελες με τίποτα να εξεταστείς. Δεν ήσουν καλά, δεν πρόλαβες να διαβάσεις, δε σου ήταν κατανοητό το θέμα, δεν έχει σημασία. Ήθελες αφωνία. Να περάσεις τα 45 λεπτά του μαθήματος στη σιωπή. Οπότε, με το που έμπαινε μέσα ο καθηγητής χαμήλωνες μάτια, έπεφτες πιο βαθιά στο κάθισμα, κρυβόσουν πίσω από τον μπροστινό μπας κι η παρουσία σου δε γινόταν αντιληπτή. Τζάμπα κόπος. Γιατί αυτά κινούσαν πιο πολύ την προσοχή του καθηγητή. Λες και μόλις τα έκανες αναβόσβηνε πάνω από το κεφάλι σου μια πινακίδα νέον που έγραφε «εμένα εξέτασε». Τη συνέχεια την ξέρεις.
7. «Δε μου φτάνει, θέλω κι άλλο»
Σου έχει τύχει κι εσένα να πάνε οι γονείς σου να πάρουν τους βαθμούς και ν’ ακούνε μονίμως αυτή την ωραία φράση «Καλός/ή είναι, αλλά μπορεί να προσπαθήσει περισσότερο». Κι αυτή η φράση δεν άλλαζε ποτέ. Δεν πα να είχες κάνει «παπάδες» κατά τα δεδομένα σου; Όχι. Εκεί. Το «μπορεί και περισσότερο» δεν άλλαζε. Εντάξει, συμφωνώ, αλλά πες και καμιά καλή κουβέντα να μας δώσεις λίγο θάρρος. Να καταλάβουμε ότι αναγνώρισες μια προσπάθεια, κύριε καθηγητά!
8. Ο απών παρών
Όλοι μας είχαμε κάποιους καθηγητές που ήταν πιο χαλαροί με τους κανόνες και άλλους που «δε σήκωναν μύγα στο σπαθί τους». Όπως ,για παράδειγμα, ήταν αυτοί που όταν αργούσες 5 λεπτά στο μάθημα, σου έβαζαν απουσία. Οπότε, κατέληγες και να παρακολουθείς το μάθημα και να έχεις απουσία. Μεγάλη επιτυχία.
9. Μου θέλεις και διακοπές!
Οι διακοπές συνήθως έχουν την έννοια της ξεκούρασης. Δυστυχώς, όχι για όλους. Γιατί υπήρχαν κάτι καθηγητές που οι διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα ήταν ευκαιρία για επανάληψη. Οπότε σε φόρτωναν ένα κάρο ασκήσεις, εργασίες κι επαναληπτικά φυλλάδια μη τυχόν και υποπέσεις στο θανάσιμο αμάρτημα της βαρεμάρας. Ούτε στις διακοπές να μην ησυχάσουμε, δηλαδή!
10. Και τέλος το 10 το καλό
Κι επειδή καθηγητές δεν έχεις μόνο στο σχολείο, αλλά και στην επόμενη βαθμίδα εκπαίδευσης, το τελευταίο στοιχείο της λίστας είναι αφιερωμένο σε αυτούς. Ποιος είναι αυτός, λοιπόν, που πήγε στο πανεπιστήμιο/πολυτεχνείο/ΑΤΕΙ και δεν είχε εκείνον τον έναν καθηγητή που έβαζε σε εξέταση βαθμό 4,90 όταν με 5,0 (για όσους δεν ξέρουν) περνούσες το μάθημα! Αυτό. Δεν περιγράφω άλλο.
Συντάκτης: Ευαγγελία Θεοδωρούδα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
