Τελείωσαν οι ειδήσεις των οχτώ. Έχεις υποσχεθεί πολλές φορές στον εαυτό σου πως δε θα παρακολουθήσεις ξανά τα νέα από την τηλεόραση. Σαν άλλος Οδυσσέας όμως, που ξέχασε να δεθεί στο κατάρτι, αφέθηκες να παρακολουθείς μια σύγχρονη σειρήνα που ξεδιπλώνει μπροστά σου τα πιο σημαντικά νέα της ημέρας. Και κάπως έτσι για άλλη μια φορά παρασύρθηκες από το τραγούδι της και κατέληξες να γίνεις θεατής μιας παράλογης βίας, μιας αδικίας, μιας φυσικής καταστροφής, μιας επίδειξης εξουσίας.
Δε θα σε επηρεάσουν όλα τα νέα το ίδιο. Πολλά από αυτά όσο σκληρά κι αν είναι θα περάσουν σχεδόν απαρατήρητα, θα μείνουν στην επιφάνεια. Άλλα όμως, θα βρούνε τρόπο να εισχωρήσουν πιο βαθιά, θα χτυπήσουν την αχίλλειο πτέρνα σου. Κάποια που θα σε κάνουν να ταυτιστείς με το θύμα, να μπεις για λίγο στη θέση του, να νιώσεις τον πόνο, τη θλίψη ή την απόγνωσή του. Είναι και αυτά που θα ξύσουν κάποιο τραύμα σου, γνωστό ή άγνωστο σε εσένα, και θα εγείρουν το αίσθημα του θυμού, της αδικίας και της ανελευθερίας, ξεδιπλώνοντας ένα γαϊτανάκι δεκάδων συναισθηματικών αποχρώσεων που θα προτιμούσες να μη βιώσεις.
Έπειτα θα ακολουθήσουν οι σκέψεις που θα σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι δεν πάει καλά με αυτόν τον κόσμο. Γιατί τόση βία, τόσος πόνος και τόση δυστυχία; Κι άλλοτε αυτές οι σκέψεις θα πάρουν τη μορφή δήλωσης ή διεξαγωγής συμπεράσματος. «Σάπια κοινωνία», «ο κόσμος πάει από τα κακό στο χειρότερο», «παντού βία». Η λίστα με τις σκέψεις είναι ατελείωτη και θα μπλεχτούν η μία με την άλλη, θα επιβεβαιώσουν η μία την άλλη. Κι εσύ θα τις πιστέψεις όλες, χωρίς να αμφισβητήσεις καμιά τους. Και πώς να τις αμφισβητήσεις άλλωστε. «Δε βλέπεις τι γίνεται;».
Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο αφού έχεις ακούσει, δει ή διαβάσει για εκατοντάδες φόνους, βιασμούς και κάθε είδους βιαιοπραγίες, έχει εδραιωθεί πλέον στην καρδιά και στο μυαλό σου η εικόνα ενός κόσμου γεμάτου πόνο. Ενός κόσμου που μοιάζει περισσότερο να σε απειλεί παρά να σε φροντίζει. Μιας κοινωνίας γεμάτη διαφθορά που πολλές φορές θα ήθελες να μπορούσες να την εξαφανίσεις ή να εξαφανιστείς. Και ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να έχεις αναρωτηθεί πώς γίνεται να χωράει τόση σκληρότητα μες σ’ έναν άνθρωπο. Ακόμα κι αν είσαι από τα άτομα που δεν επηρεάζονται έντονα σε συναισθηματικό ή νοητικό επίπεδο από τέτοιου είδους ειδήσεις, η αίσθηση ενός απειλητικού κόσμου ή μιας κοινωνίας με σαθρά θεμέλια είναι πιθανόν να ενυπάρχει και στη δική σου περίπτωση. Και είναι λογικό να πονάς για όλα αυτά τα θύματα, είναι λογικό να νιώθεις πως ο κόσμος αυτός απέτυχε, αλλά είναι σημαντικό να βλέπεις και τις επιτυχίες του. Να τις διαβάζεις, να τις παρατηρείς, να τις εκτιμάς, να τους λες ευλαβικά ένα «ευχαριστώ»
Ζεις, αλήθεια σε έναν κόσμο γεμάτο μόνο βία και πόνο; Σε μια κοινωνία που τα θεμέλιά της είναι σάπια; Είναι αυτό μια αντικειμενική αλήθεια; Για κοίταξε το δικό σου περιβάλλον. Την οικογένειά σου, τους συγγενείς και φίλους σου. Πόσους δολοφόνους βλέπεις; Κι έπειτα διεύρυνε την οπτική σου. Δες τον κοινωνικό σου περίγυρο. Τους γείτονες, τους συναδέλφους, τα άτομα που υπάρχουν στην καθημερινότητά σου. Τη βλέπεις αυτήν τη σκληρότητα των ειδήσεων στην καθημερινή σου ζωή και στους ανθρώπους γύρω σου; Ίσως βλέπεις ανθρώπους με αδυναμίες και με προβλήματα να τους απασχολούν. Καμιά φορά μπορεί να είναι οξύθυμοι, απότομοι ή αδιάλλακτοι. Καμιά φορά μπορεί όντως να είναι βίαιοι, κακοί. Όμως, γιατί επιλέγεις να δεις μόνο βαρβαρότητα;
Σε κάθε έγκλημα, είναι χιλιάδες οι άνθρωποι που με κάποιο τρόπο θα ζητήσουν να βοηθήσουν τα θύματα. Σε κάθε έκκληση να βρεθεί αίμα, δότης, εργασία, είδη πρώτης ανάγκης, δεκάδες είναι οι άνθρωποι που σπεύδουν να βοηθήσουν και να προσφέρουν. Όταν ζητείται οικονομική ενίσχυση για άτομα ή οργανισμούς πάντα υπάρχει ανταπόκριση, τέτοια που αρκετές φορές η ανάγκη καλύπτεται πλήρως. Και αυτό δε σταμάτησε να συμβαίνει, ακόμα και στην περίοδο της οικονομικής κρίσης. Οι εθελοντές σε περιπτώσεις φυσικής καταστροφής είναι πάντοτε παρόντες. Όλοι αυτοί είναι κομμάτια της κοινωνίας που ζεις και είναι πολλοί περισσότεροι από τους εγκληματίες. Η διαφορά είναι πως για τους πρώτους ίσως ακούσεις φευγαλέα σε κάποια μεσημεριανή εκπομπή τη στιγμή που κάθε βιαιοπραγία θα αναμασάται για μέρες σε όλα τα μέσα -μέχρι να έρθει η επόμενη που θα προκαλέσει το κοινό αίσθημα. Μην αγνοείς τη βιαιότητα και την αθλιότητα αυτού του κόσμου, να μιλάς και να επαναστατείς και να πηγαίνεις κόντρα σε αυτήν την κοινωνία που χωλαίνει, αλλά να βλέπεις και την ομορφιά της.
Η κοινωνία που ζούμε δεν είναι αγγελικά πλασμένη. Όμως, σκέφτηκες ποτέ τι αίσθηση θα είχες γι’ αυτήν αν οι ειδήσεις, έτσι όπως τις ξέρεις τώρα, ήταν μόνο μια ώρα την εβδομάδα και τις υπόλοιπες μέρες μάθαινες για όλα τα όμορφα που συμβαίνουν σ΄ αυτόν τον κόσμο; Αν η δημιουργία ενός πάρκου, το φύτεμα ενός δέντρου, το άνοιγμα μιας γκαλερί αποτελούσαν είδηση; Πόσο διαφορετικός θα ήταν αυτός ο κόσμος αν κάθε βράδυ στις 8 άκουγες τα “happy news” της ημέρας; Χωρίς να αλλάξει τίποτα, θα ήταν όλα διαφορετικά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ευαγγελία Θεοδωρούδα
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
