Πλαστελίνη στα χέρια σου ο πλούτος

Όταν ακούς τη λέξη «πλούτος» ίσως στο πρώτο το οποίο πάει το μυαλό σου συνειρμικά να ‘ναι τα χρήματα. Θέλοντας όμως να σπάσεις τα στερεότυπα μπορεί να σκεφτείς πως πλούτος είναι και η οικογένεια, οι φίλοι, οι εμπειρίες, όλων των ειδών οι συνοδοιπόροι στη ζωή. Κάνε μια παύση. Σήκωσε το βλέμμα σου από αυτές τις γραμμές και θέσε στον εαυτό σου την ερώτηση «είμαι πλούσιος/α;». Ποια είναι η απάντηση; Είσαι απόλυτα ειλικρινής; Πώς ένιωσε το σώμα σου; Ποια αίσθηση σού δημιουργήθηκε; Αφθονίας ή έλλειψης;

Αν σου δημιουργήθηκε η αίσθηση της αφθονίας, ο ορισμός που δίνεις στον πλούτο μάλλον βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τη ζωή σου. Σε αντίθετη περίπτωση, ο ορισμός που έδωσες είναι μάλλον μονοσήμαντος, περιοριστικός κι ελλιπής. Γι’ αυτό νιώθεις έλλειψη. Ταύτισες την έννοια του πλούτου με το «έχω» δίνοντας έμφαση κυρίως στα υλικά αγαθά και παρέλειψες να προσθέσεις την έννοια του «είμαι». Κι εδώ, θέλω να κάνω μια μικρή υπενθύμιση. Πρώτα «είσαι» και μετά «έχεις». Προτού καν να «έχεις», «είσαι». Και δεν είσαι απλώς ένα σπάνιο ον. Είσαι μοναδικό. Δεν υπήρξε άλλος ακριβώς όπως εσύ και ούτε θα υπάρξει. Κι αν στα σπάνια δίνουμε συνήθως μεγαλύτερη αξία απ’ τα συνηθισμένα, τότε ποια αξία δίνουμε στα μοναδικά;

Αυτός που έχει στην κατοχή του κάτι μοναδικό νιώθει την ανάγκη να το προστατεύσει, να το φροντίσει, να το κρατήσει ασφαλές. Αυτός που είναι κάτι μοναδικό; Νιώθει άραγε ότι είναι ανεκτίμητος; Νιώθει πλούσιος επειδή απλώς «είναι», χωρίς καν να «έχει»; Και τελικά μήπως έπεσες κι εσύ στην παγίδα; Να προσδιορίσεις τον πλούτο με βάση τα κεκτημένα και τα μετρήσιμα, προσπερνώντας το μεγαλείο της ίδιας σου της ύπαρξης;

Αν έπεσες, δε φταις εσύ. Ο πλούτος έχει πολλές διαστάσεις. Είναι μέσα και έξω σου. Προτού φτάσεις να τον ορίσεις μονοδιάστατα, τον όρισαν ήδη κάποιοι άλλοι πριν από εσένα. Εσύ απλώς υιοθέτησες τον ορισμό αδιαμαρτύρητα, χωρίς να τον αμφισβητήσεις. Όμως να σου πω τα καλά νέα; Ο ορισμός αυτός δεν είναι γραμμένος με πύρινα γράμματα σε σιδερένια πλάκα. Είναι πλαστελίνη στα χέρια σου που πλάθεται, ξαναπλάθεται και αναπλάθεται. Παίρνει το σχήμα και τη μορφή που του δίνεις.

Τον πραγματικό πλούτο θα τον βρεις μέσα σου. Στην αξία σου, τη μοναδικότητά σου, στη μαγεία της βιολογίας σου, στη σύνδεσή σου με τη φύση και τη γη, στον τρόπο με τον οποίο εκφράζεις τη ζωή. Κι αυτός ο πλούτος σού ανήκει χωρίς καν να προσπαθήσεις να τον κατακτήσεις. Είναι κληρονομιά σου. Γιατί απλώς «είσαι». Και είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου να τον αξιοποιήσεις, να τον δεις, να τον δεχτείς ή να κάνεις αποποίηση της κληρονομιάς.

Ύστερα είναι ο εξωτερικός πλούτος. Τα χρήματα στο πορτοφόλι και την τράπεζα, τα υλικά αγαθά, η οικογένεια, ο σύντροφος, οι φίλοι, οι εμπειρίες, η δουλειά. Πολύ σημαντικά κι αυτά. Αν κάτι όμως δεν έχεις, το αίσθημα της έλλειψης και του κενού, διογκώνεται. Γιατί έχεις φροντίσει πρωτίστως να αποποιηθείς τον εσωτερικό σου πλούτο. Και δεν είναι λίγες οι φορές που θα πιστέψεις πως το κενό αυτό θα αμφισβητήσει την αξία σου. Κι εσύ θα το πιστέψεις, νιώθοντας ακόμα πιο ελλιπής, ακόμα πιο φτωχός. Και θα μπεις στη διαδικασία να κυνηγήσεις και να κατακτήσεις αυτό που νιώθεις ότι σου λείπει, ώστε να αποδείξεις στον εαυτό σου την αξία σου. Την αξία που ήδη έχεις. Ήδη είσαι. Αλλά θέλησες να την αποποιηθείς πρώτα κι έπειτα να τρέξεις να την κατακτήσεις. Αστείο δεν είναι; Μήπως τελικά θες να προσδιορίσεις ξανά την έννοια του πλούτου προτού νιώσεις έλλειψη για κάτι; Προτού νιώσεις πως δεν είσαι πλήρης και πως χρειάζεται να αποδείξεις την αξία σου;

Να σου πω κι ένα μυστικό; Μόλις νιώσεις εσωτερικό πλούτο, ο εξωτερικός δεν πρόκειται να σου αντισταθεί. Αυτό είναι νόμος.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!