Ποιο πτυχίο πρέπει να πάρεις για να έχει αξία;

Εν αρχήν είναι ο λόγος. Εν αρχήν είναι η τέχνη, εν αρχήν είναι η ζωή μας, τα δικαιώματά μας, η προσπάθειά μας που διαρκώς καταρρίπτουν με κάθε μέσο για να μειώσουν τους κόπους μας. Όλα εκείνα που με τόση αφοσίωση και μεράκι παλέψαμε για να αποκτήσουμε, ώστε μια ηλιόλουστη μέρα να κρατήσουμε στο χέρι μας αυτό το ρημάδι το πτυχίο.

Μερόνυχτα σ’ ένα σανίδι και πολλές φορές σε μια αποπνικτική αίθουσα, για διάβασμα και πάλι διάβασμα, μελέτη για την ιστορία της τέχνης, του κινηματογράφου, της υποκριτικής και τόσα άλλα, μόνο για να μας πουν στο τέλος ότι διαφέρουμε απ’ έναν πανεπιστημιακό φοιτητή. Αφιερωθήκαμε μ’ όλη μας την ψυχή για να το αποκτήσουμε το άτιμο το κομμάτι χαρτί, ξοδέψαμε όση αντοχή μας είχε απομένει και όσα χρήματα είχαμε, για να επενδύσουμε στον έναν και μοναδικό μας στόχο. Κι όλα αυτά όσο την ίδια στιγμή, το σύστημα της χώρας μας, μάς απορρίπτει, σαν να μας τοποθετεί πάλι πίσω, εκεί που τελειώσαμε το λύκειο και ετοιμαζόμασταν να αντιμετωπίσουμε αυτήν την ωραία και φαντεζί ζωή που πιστεύαμε ότι έρχεται.

Ώσπου καταφέραμε να μπούμε σε μια δραματική σχολή -αφού είχαμε κάνει την ανάλογη προετοιμασία- κι αντί για τη ζωή που περιμέναμε, βρήκαμε ένα σωρό ώρες διαβάσματος, προβών -κι ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό-, άγχη και προβλήματα, μα μας άρεσαν ακόμα κι αυτά, γιατί είχαμε ένα όνειρο. Και σας διαβεβαιώνω, είναι ανεπίτρεπτα δύσκολο για ανθρώπους που παλεύουν μερόνυχτα για να αντεπεξέλθουν σ’ αυτήν την κατάσταση, το να εργάζονται για να επιβιώσουν και να διαβάσουν, μόνο για να πάρουν ένα πτυχίο που η ίδια τους η χώρα ακυρώνει. Πώς είναι δυνατόν να εκμηδενίζονται όλες οι προσπάθειές τους σε μια στιγμή και κόποι ετών να θεωρούνται ισάξιοι μ’ ένα απολυτήριο λυκείου; Πώς «μετριούνται» τα πτυχία τελικά;

Και οι θυσίες; Η ατέλειωτη ψυχική και σωματική κούραση που το κάθε άτομο βίωσε για να φτάσει μέχρι εδώ; Ποιος αποφασίζει λοιπόν ότι ένας άνθρωπος που παλεύει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να προσφέρει με τον τρόπο του σε αυτόν τον κόσμο δε δικαιούται αποκλειστικό τίτλο σπουδών; Ποιος -και με ποιο δικαίωμα- κάνει το πτυχίο ενός φοιτητή δραματικής σχολής ισάξιο μ’ εκείνο ενός παιδιού που μόλις αποφοίτησε από ένα οποιοδήποτε λύκειο;

Πόσο εύκολα εκμηδενίζεται ένα αγώνας τελικά; Πόσο εύκολα καθορίζουμε τελικά όλες τις περιπτώσεις όπως αυτήν; Ντροπή που υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την αξία της τέχνης. Ντροπή που η χώρα η οποία γέννησε το θέατρο και μιλούσε ανέκαθεν στα παιδιά της για εκείνο, έφτασε να το υποτιμάει και ξεδιάντροπα να το ποδοπατά. Ντροπή που έχει ολόκληρο μάθημα στην ιστορία για το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, αλλά ούτε εκείνο, ούτε τα σύγχρονα δεν έσωσε ποτέ να προστατέψει.

Γιατί εμείς σήμερα δε γνωρίζουμε αν είναι για γέλια ή για κλάματα η κατάσταση, κι η αρχαία Τραγωδία σπεύδει να μας υπενθυμίσει, να μας ταρακουνήσει, να μας φέρει στα συγκαλά μας. Τρέχει για να μας δημιουργήσει ενοχές, που γεμάτοι υποκρισία παινευόμαστε πως είμαστε η γενέτειρα του Αισχύλου και του Ευριπίδη αλλά για το αίμα μας, τα παιδιά μας, τους νέους καλλιτέχνες μας, πτυχίο δε δίνουμε -άλλωστε αν ήθελαν, ας γίνονταν γιατροί ή δικηγόροι.