Η αρχή μιας σχέσης αποτελεί κατά πολλούς την περίοδο των σιροπιών και μελιών ή αλλιώς οτιδήποτε γλυκού και άκρως κολλητικού, το οποίο θα ενώσει (με οξυγονοκόλληση) δυο ανθρώπους που αλληλογουστάρονται και διψούν για τις ατελείωτες συζητήσεις γνωριμίας και ανακάλυψης. Με λίγα λόγια είναι μια φάση ευχάριστη που σου προκαλεί ένα μόνιμο χαμόγελο και τις γνωστές-άγνωστες στομαχοπεταλούδες.
Χάνεις το μυαλό σου ( ή ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτό) και μετράς τις ώρες μέχρι να ξαναμιλήσεις με το αίσθημα, μέχρι να το ξαναδείς, μέχρι να ξεκινήσετε πάλι τα σιροπομέλια και οι σφυγμοί να φτάσουν στο level τύμπανου. Κοινώς το 99% των ερωτευμένων είναι σε μια διαρκή και ευχάριστη αναμονή.
Όσο απίστευτο και αν φαντάζει υπάρχει και το μικρό 1% που διαφέρει. Σε αυτό το ποσοστό συγκαταλέγονται ναι μεν ερωτευμένα άτομα, αλλά η διαφορά με τους υπόλοιπους βρίσκεται σε αυτό που περιμένουν.
Καψουροκαίγονται να μιλήσουν μαζί σου και όταν το κάνουν βιάζονται να τελειώσουν τη συζήτηση. Τους τρώει το άγχος και η λαχτάρα μέχρι να σε δουν και να πάρουν ένα φιλί και μόλις γίνει αυτό βιάζονται να φύγουν. Δε θέλουν να σε αποχωριστούν αλλά βιάζονται να το κάνουν. Πριν τους προσάψεις μια ταμπέλα με το ωραιότατο και κολακευτικότατο «ψυχασθενής» αναρωτήσου λίγο τι μπορεί να σημαίνει όλο αυτό και για ποιο λόγο παρουσιάζουν αυτή την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά.
Η αίσθηση του ανικανοποίητου είναι υπανάπτυκτη έως και ανύπαρκτη. Είπαμε. Τα άτομα είναι όντως ερωτευμένα. Είναι πολύ πιθανό μάλιστα να νιώθουν πολύ περισσότερα από το σύντροφό τους. Δεν μπορούν όμως να βγάλουν από το μυαλό τους ότι όλα αυτά έχουν μια ημερομηνία λήξης. Τα γλυκόλογα και τα σιρόπια κάποια στιγμή θα πάψουν να υπάρχουν, τουλάχιστον με την ίδια συχνότητα. Η λαχτάρα δε θα είναι για πάντα η ίδια και τα καρδιοχτύπια θα υποχωρήσουν αφήνοντας την ταλαιπωρημένη καρδούλα τους να επιστρέψει στους φυσιολογικούς παλμούς της.
Όταν λοιπόν το ταξίδι της σχέσης ξεκινά εκείνοι βιάζονται να φτάσουν στο υποτιθέμενο αναπόφευκτο τέλος, που δε θέλουν. Μπορεί λογική να μην υπάρχει σε αυτό το αίσθημα, υπάρχει όμως φόβος. Για κάποιο λόγο έχει κολλήσει στο σκληρό δίσκο του μυαλού τους το γνωστό «όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν» και ασυναίσθητα πορεύονται με αυτό καταστρέφοντας άθελά τους όμορφες στιγμές. Ο λόγος για αυτή τη «δυσλειτουργία» δεν είναι το κόλλημα στο μυαλό, αλλά η πληγή που απέκτησαν στα αισθήματα από παλιότερα γεγονότα και όχι απαραίτητα και μόνο από ερωτικές σχέσεις.
Οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται ψυχροί ρεαλιστές προτάσσοντας έτσι μια ασπίδα γύρω από τον εαυτό τους και τα αισθήματά τους, φοβούμενοι ότι θα πληγωθούν ξανά. Είναι άκρως ευαίσθητα αλλά ταυτόχρονα και δυνατά πλάσματα, μιας και καταφέρνουν να χαλιναγωγούν και να τιθασεύουν τις επιθυμίες και τα αισθήματά τους όσο έντονα κι αν είναι. Ουσιαστικά όμως φοβούνται να ζήσουν.
Με το να βιάζονται να τελειώνουν καταστάσεις δεν αποφεύγουν τις πληγές και σίγουρα δεν προστατεύονται από αυτές. Θα βιώσουν και θα νιώσουν στο έπακρο τον πόνο του αποχωρισμού ούτως ή άλλως. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να χάνουν όμορφες και ξεχωριστές στιγμές και επεισόδια από το παρόν.
Στο παρελθόν πληγώθηκαν γιατί ένιωσαν σε υπερθετικό βαθμό και η προσγείωση από το συννεφάκι τους ήταν ανώμαλη και σε βραχώδες έδαφος. Συμπλήρωσαν την άσχημη εμπειρία στο βιογραφικό τους και αντί να συνεχίσουν –γιατί αυτά έχει η ζωή– ξεκίνησαν το κρυφτό.
Χρειάζεται πολύ λιγότερη δύναμη για να ζήσεις και να νιώσεις από το να καταχωνιάσεις όσα θέλεις και όσα αισθάνεσαι. Ποιος ο λόγος λοιπόν να χάνεις εμπειρίες και στιγμές και να δυσκολεύεις ο ίδιος τη ζωή σου; Ποιος ο λόγος να χάνεις το χρόνο σου με παιχνίδια που στην ουσία δεν έχουν αποτέλεσμα;
Ακόμη κι αν όντως μια σχέση είναι καταδικασμένη και πάει για φούντο, μην το σκέφτεσαι. Απλά ζήσ’ το. Και όταν έρθει το τέλος κράτησε την εμπειρία και προχώρα. Θα πονέσει χίλιες φορές περισσότερο αν κοιτάξεις πίσω σου και δεις ότι τελικά δεν έζησες τίποτα. Από φόβο.
Επιμέλεια Κειμένου Ελεονόρας Κοκκίνη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ελεονόρα Κοκκίνη
