Έχεις καιρό που έκλεισες τα τριάντα και κατατάσσεις τον εαυτό σου στους πετυχημένους ανθρώπους. Όχι και άδικα. Άριστο πτυχίο, μεταπτυχιακά, επάγγελμα επιλογής κι όχι ανάγκης, ανοδική πορεία στο χώρο, αρκούν –κατά τη γνώμη σου– για να μπεις σ’ αυτήν την γκάμα ανθρώπων. Υπάρχει φυσικά κι η προσωπική ζωή, αλλά για ‘σένα επιτυχία είναι η επαγγελματική πορεία, η δόξα και το χρήμα. Κι αυτά τα έχεις. Προσπαθείς υπερβολικά να κρύψεις ότι η οικογένεια σου και οι φίλοι σου (επιλεγμένοι έτσι ώστε να σε εξυπηρετούν) έρχονται δεύτεροι και τρίτοι, αλλά δεν καταφέρνεις και πολλά. Είσαι φιλόδοξος και θέλεις να υλοποιούνται με τον καλύτερο τρόπο και χωρίς συμβιβασμούς όλοι οι στόχοι σου. Με ποιο τίμημα όμως; Μέχρι που έχεις φτάσει για να το πετύχεις;
Είχες διαβάσει κάπου ότι υπάρχουν δυο ειδών φιλοδοξίες. Η πρώτη είναι αυτή στην οποία πασχίζεις για το κοινό καλό. Οι πράξεις σου κι οι στόχοι σου ωφελούν όχι μόνο εσένα αλλά και την οικογένειά σου, τον κύκλο σου και την κοινωνία γενικότερα. Η δεύτερη είναι πιο προσωπική. Οι πράξεις κι οι στόχοι σου ωφελούν αποκλειστικά και μόνο εσένα, την προβολή σου και την ανάδειξη της όποιας ενέργειάς σου.
Το ξέρεις πολύ καλά ότι πάντοτε ανήκες στην δεύτερη κατηγορία. Σου αρέσει και νιώθεις περήφανος γι’ αυτό, αλλά είναι κάτι το οποίο ομολογείς μόνο στον εαυτό σου, αφού, για να πετύχεις όσα θέλεις, πλασάρεις και προβάλεις ότι είσαι οπαδός της πρώτης. Κι υπάρχουν πολλοί που τρώνε το παραμύθι αμάσητο και σε θαυμάζουν. Πολλοί. Όχι όλοι, όπως θα ήθελες.
Ποτέ δεν κατάλαβες τι ικανοποίηση παίρνουν όσοι αγωνίζονται και δρουν χωρίς να περιμένουν επιβράβευση. Υπάρχουν άτομα που λειτουργούν με αυτό το περιβόητο «ομαδικό πνεύμα» με σκοπό να αναδείξουν το σύνολο και όχι τον εαυτό τους! Άκουσον- άκουσον! Απορείς και γελάς ειρωνικά γιατί το θεωρείς απίθανο. Πώς είναι δυνατόν να ενδιαφέρεται κάποιος για το σύνολο κι όχι για την αφεντιά του; Ποιο το νόημα να είσαι πραγματικά «αφανής ήρωας»; Τα χαμόγελα, τα μπράβο και τα συγχαρητήρια με τις εγκάρδιες αγκαλιές; Το ζουμί είναι στο να το παίξεις αφανής και να σφυρίξεις κλέφτικα σε 2-3 το ονοματάκι σου, οι οποίοι 2-3 θα το προωθήσουν -εντελώς τυχαία.
Κι έρχομαι και σε ρωτάω. Ένιωσες ποτέ σου αληθινός; Ευτυχισμένος; Θέατρο μέχρι πότε θα παίζεις; Αντέχεις; Ξέρεις ότι έχεις θυσιάσει πολλές σχέσεις και φιλίες στο όνομα της επιτυχίας και δε σε αγγίζει καθόλου συναισθηματικά. Έχεις διακόψει επαφές με κοντινά σου πρόσωπα απλά και μόνο επειδή σταμάτησαν τους τεμενάδες και δεν εξυπηρετούσαν πλέον τους σκοπούς σου. Σε κοίταξαν στα μάτια και σου είπαν ότι δε σε αναγνωρίζουν, ότι έχεις αλλάξει και εσύ επέμενες ότι κάνουν λάθος και δεν ξέρουν τι λένε. Κι όντως έλεγες την αλήθεια! Δεν είχες αλλάξει. Έτσι ήσουν πάντα, απλά εκείνοι δεν το έβλεπαν. Δε διέκριναν ούτε τον εγωισμό, ο οποίος είναι bonus στο πακετάκι του φιλόδοξου.
Σε μια κρίση ειλικρίνειας –ή ηλικίας– παραδέχτηκες, μόνο στον εαυτό σου, ότι η μεγαλομανία σου, τα μεγαλεπήβολα σχέδιά σου και η αχαλίνωτη προσωπική σου φιλοδοξία ίσως σε καταστρέψουν κάποια στιγμή. «Κάποια στιγμή». Ούτε που τολμάς να σκεφτείς ότι μπορεί ήδη να έχει συμβεί. Αγχώνεσαι και το στομάχι σου γίνεται κόμπος. Όχι. Αυτό δε θα γίνει ποτέ. Είσαι προσεκτικός πάντα στο τι λες, ευχάριστος στην παρέα, προσιτός κι επιλεκτικός. Όταν ζητάς ο τόνος σου είναι πάντα παρακλητικός και παράλληλα επιτακτικός. Κανείς δεν μπορεί να σου πει όχι.
Η κρίση επιμένει κι αναρωτιέσαι γιατί έχασες τόσες φιλίες. Αναγνωρίζεις ότι υπήρξαν δίπλα σου άτομα αληθινά, που αν και τα εκμεταλλεύτηκες, δεν ήθελες να τα χάσεις. Όχι δεν είσαι –τελείως– αδιάφορος. Εκτίμησες φιλίες και προσπάθησες πραγματικά να βοηθήσεις καταστάσεις, μέχρι το σημείο, όμως, που δεν επηρεαζόταν οι δικές σου επιθυμίες κι η δική σου δόξα. Όλα κι όλα. Ό,τι μπορούσες και όσο άντεχες έκανες. Ίσως δεν ήταν αρκετό αλλά δε θα επέτρεπες ποτέ κάποιος «δικός σου» να έχει καλύτερη δουλειά ή καλύτερο μισθό από εσένα. Δεν επέτρεψες ποτέ να είναι κάποιος άλλος πάνω από εσένα ή ακόμη και πιο αγαπητός. Πάντα τους τη φύλαγες και τους έτρωγες στη γωνία.
Η διαδικασία του σχεδίου σου απλή, γνωστή και πάντα επιτυχημένη. Σκάβεις υπογείως, πιάνεις άλλες φιλίες, εντοπίζεις αδύναμα σημεία, τα χτυπάς, ρίχνεις γλυκά κι αθώα το δηλητήριο σου, με το οποίο φροντίζεις εσύ να φαίνεσαι καλύτερος κι ανώτερος, ακόμη και να παριστάνεις το θύμα και το πραγματικό θύμα, ανεπαρκής, κατώτερος και θύτης κι αυτό είναι όλο. Next!
Αλήθεια πιστεύεις ότι αξίζει όλο αυτό; Δεν είναι κακό να είσαι φιλόδοξος. Ίσα-ίσα η κοινωνία έχει ανάγκη από ανθρώπους με όνειρα, σχέδια και στόχους. Να έχεις στο αίμα σου τη φιλοδοξία. Μην έχεις όμως και την πουστιά.
Η κρίση πέρασε. Η «μαρκίζα» χωράει μόνο ένα όνομα. Το δικό σου. Are you happy?
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ελεονόρα Κοκκίνη
