Κάποιοι τον έχουν κόψει θεωρώντας ότι είναι βλαβερός, για άλλους είναι μια απλή κι ασήμαντη συνήθεια και για άλλους ένα μέσο επικοινωνίας και κοινωνικής συναναστροφής. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που τον τιμούν λιγάκι παραπάνω. Ίσως και παραπάνω από το φυσιολογικό.
Ο καφές αποτελεί για αρκετό κόσμο ένα είδος εξάρτησης, ένα αθώο ναρκωτικό. Νιώθουν τη στέρηση αν αργήσουν να πιουν και την ικανοποίηση όταν τελικά εισέλθει στον οργανισμό τους.
Όσους καφέδες και να πιουν τη μέρα, ένας θα κατέχει τα πρωτεία. Κι αυτός δεν είναι άλλος απ’ τον πρώτο καφέ. Η στιγμή που θα ξυπνήσουν και το μόνο που θα μπορούν να ψελλίσουν θα είναι το όνομά του και τίποτα άλλο. Καφές. Η ετοιμασία του κι η κατανάλωσή του φαντάζει με ιεροτελεστία.
Σηκώνονται απ’ το κρεβάτι, πλένονται και πηγαίνουν βολίδα στην κουζίνα. Η διάθεσή τους θα εξαρτηθεί απ’ το αν έχουν ξεχάσει να αντικαταστήσουν το σχεδόν άδειο κουτί του καφέ – αν και στο ντουλάπι υπάρχει πάντα η μεγάλη συσκευασία κι απαραιτήτως μια καβάτζα ίδιου μεγέθους. Τον ετοιμάζουν –ζεστό ή κρύο, γλυκό ή σκέτο– κάθονται στην καρέκλα κι απολαμβάνουν, σχεδόν ευλαβικά, την πρώτη γουλιά. Κατευθείαν νιώθουν τα κύτταρά τους, ένα-ένα να ξυπνάνε κι η ευχαρίστηση μπορεί να διακριθεί στο πρόσωπό τους. Αποκτούν την ικανότητα πλέον να περάσουν και σε άλλες κινήσεις. Πιάνουν το πακέτο με τα τσιγάρα κι ανάβουν ένα.
Έχει ξεκινήσει κι επίσημα η διαδικασία φόρτωσης, δημιουργίας κι αποκατάστασης της επικοινωνίας τους με τον υπόλοιπο κόσμο. Μέχρι να ολοκληρωθεί έχουν χρόνο ένα ποτήρι καφέ και δυο-τρία τσιγάρα για να αναλύσουν τα όσα διαδραματίστηκαν την προηγούμενη μέρα –κάποιες φορές κυρίως τη νύχτα– και να οργανώσουν τα βήματά τους γι’ αυτήν που ακολουθεί.
Με την πρώτη τζούρα αρχίζει η περιήγηση στο ιστορικό του μυαλού τους, κοιτάζοντας το κενό. Επιβραβεύουν σιωπηλά τον εαυτό τους για επιτυχίες και μουντζώνουν φανερά την αφεντιά τους για ό,τι ανοησία έκαναν και τώρα με το –wannabe– καθαρό μυαλό τους αναγνωρίζουν. Αφού τελειώσουν με το χθες πιάνουν το παρόν. Τι δουλειές έχουν να κάνουν, τι υποχρεώσεις κι ορίζουν προτεραιότητες.
Η ηρεμία κι η γαλήνη που νιώθουν, μόνοι με τις σκέψεις τους, είναι κάτι απερίγραπτο. Αυτό που μπορεί να το χαλάσει είναι οποιαδήποτε κουβέντα από κάποιον εξωτερικό παράγοντα. Δε θέλουν να ακούνε τίποτα κι από κανέναν. Κι εννοείται ότι δε θα αρθρώσουν και καμία λέξη σε όποιον κι αν βρεθεί μπροστά τους. Μόνο στον εαυτό τους.
Κάθε πρωί –ή και μεσημέρι, ανάλογα με την ώρα του εγερτηρίου– απαιτούν και διεκδικούν αυτό το λίγο χρόνο μόνο για εκείνους. Λίγα λεπτά τους αρκούν για να γεμίσουν τις μπαταρίες τους με δύναμη, ενέργεια αλλά και ιδέες –συνήθως πρωτότυπες– παρέα με το καφεδάκι τους και το τσιγαράκι τους. Απλά αλλά ανεκτίμητα.
Πολλοί τους χλευάζουν και φυσικά δεν τους κατανοούν. Δεν μπορούν να δεχτούν την αξία που δίνουν στον καφέ και στη στιγμή αυτή. Αναρωτιούνται πώς γίνεται ένας άνθρωπος να ξυπνάει και να μη θέλει να μιλήσει σε κανέναν – και αντίστοιχα εμείς οι εξαρτημένοι αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να ξυπνούν και να έχουν διάθεση για κουβέντα και μακροσκελείς αναλύσεις χωρίς καφέ.
Σε κάθε κήρυγμά τους εναντίον του, θα αναφερθούν στο πόσο καταστροφικός είναι για τα νεύρα –λες και δε μας τα σπάνε αρκετά οι άλλοι και περιμέναμε τον καφέ– πόσο επιβαρύνει το στομάχι κι άλλα συναφή. Κάποια στιγμή όμως οι λάτρεις του καφέ θα πρέπει να υπερασπιστούν το πάθος τους και να αναλύσουν σε δικό τους κήρυγμα ποια είναι τα οφέλη του. Διότι το έχουν μελετημένο το αντικείμενο και δε παπαγαλίζουν κλασικές ατάκες κι επιχειρήματα, τα οποία μπορεί να είναι κι αβάσιμα.
Μελέτες λοιπόν έχουν δείξει ότι ο καφές καθυστερεί και προλαμβάνει δυο απ’ τις πιο γνωστές νόσους. Το Αλτσχάιμερ και το Πάρκινσον. Δεν αποτελεί θεραπεία, αλλά συμβάλει θετικά στην καθυστέρηση, αλλά και στον έλεγχο των δυο αυτών ασθενειών.
Ο καφές επίσης (όχι μόνο η καφεΐνη) δρα ενάντια στην κατάθλιψη και σε ορισμένες περιπτώσεις, ενάντια του καρκίνου του δέρματος. Και μη ξεχνάτε ότι όταν το κεφάλι είναι καζάνι απ’ το αλκοόλ θα στραφείτε στην ευεργετική ιδιότητα του καφέ για να σας συνεφέρει.
Γι’ αυτό λοιπόν αφήστε ήσυχα τα junkie του καφέ να απολαμβάνουν το άρωμα και τη γεύση του και σεβαστείτε την ιδιοτροπία τους –όπως τη χαρακτηρίζετε– για αυτή την πικρή απόλαυση.
Επιμέλεια Κειμένου Ελεονόρας Κοκκίνη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ελεονόρα Κοκκίνη
