Στάμπαρες, ερωτεύτηκες, κατέκτησες κι έφτασες στη φάση του χωρισμού. Τι να κάνουμε; Αυτά έχουν οι σχέσεις και όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Αλαφιασμένοι καταφθάνουν κολλητοί και κολλητές να σε παρηγορήσουν και παραδόξως, σε βρίσκουν με το νέο αίσθημα.
Πόσοι πικραμένοι και απαρηγόρητοι χωρισμένοι αναζήτησαν μια αγκαλιά για να ξεπεράσουν την πίκρα του χωρισμού τους, ακολουθώντας τις οδηγίες του διαχρονικότατου άσματος «Ο έρωτας με έρωτα περνάει»;
Κι έρχομαι ως άλλος δικηγόρος του διαβόλου και θέτω το εξής δεύτερο ερώτημα. Πόσοι χώθηκαν σε ξένες αγκαλιές και μετά ανακοίνωσαν στην «επίσημη» σχέση το «Θέλω να μείνουμε φίλοι, δεν μπορούμε να είμαστε πια μαζί»; Σιωπή στο «ακροατήριο».
Αναμενόμενη η σιγή, μιας και η απάντηση τείνει να γίνει μυστικό του κράτους. Είναι το μυστικό για έναν επιτυχημένο και πολιτισμένο χωρισμό. Όταν δε, εφαρμόζεται και από τους δυο μπορούμε να θαυμάσουμε τον απόλυτο θρίαμβο.
Το χειρότερο στάδιο του χωρισμού, ανεξαρτήτως διάρκειας της σχέσης, είναι ότι πρέπει να επιστρέψεις στην εποχή της single φάσης. Να ξεχάσεις τις κοινές σας συνήθειες, να κοιμάσαι και να ξυπνάς μόνος στο διπλό κρεβάτι, να βγαίνεις, να πίνεις και λογαριασμό να μη δίνεις. Ωραίο ακούγεται και δελεαστικό, αλλά πριν την ανέμελη ζωή περνάς είτε λίγο, είτε πολύ από τον πάτο.
Το μενού όλοι το γνωρίζετε και το έχετε βιώσει. Κλάμα, παρακάλια, αποδοχή, μεθυσμένα μηνύματα, πισωγυρίσματα μιας νύχτας αλλά και μιας δεύτερης ευκαιρίας.
Μέχρι την αποδοχή όλα είναι φυσιολογικά. Η καταστροφή έρχεται από εκεί και πέρα. Όταν πατήσεις «Αποστολή» και «Απάντηση». Όταν συναντηθείτε για ακόμη ένα «αποχαιρετιστήριο» –ή και για πολλά.
Κινήσεις οι οποίες δε θα γίνονταν, αν την προσοχή σου είχες στρέψει σε άλλο πρόσωπο. Αν είχε βρεθεί η επόμενη σχέση και δε χρειαζόταν να επιστρέψεις, με σκυμμένο το κεφάλι, στη διαθέσιμη προηγούμενη, νιώθοντας μόνος.
Υπάρχει όμως, μια άλλη πλευρά. Μια άλλη μερίδα ανθρώπων, που πολλές φορές τυγχάνει να τα βρουν και μεταξύ τους, οι οποίοι παραμένουν στις σχέσεις τους, μέχρι να εξασφαλίσουν τη νέα. Σχέσεις τελειωμένες ή σχέσεις που δεν τους καλύπτουν. Ανέχονται και δέχονται την παρουσία του άλλου, φοβούμενοι τη μοναξιά και παράλληλα παίζει το μάτι τους και σκανάρει εξονυχιστικά κάθε υποψήφιο νέο αμόρε.
Μόλις το εντοπίσουν, απλώνουν δίχτυα, το «εγκλωβίζουν» και όταν βεβαιώσουν την αποκλειστικότητα και τη σχέση, κουνάνε λευκό μαντήλι στο πρώην αμόρε.
Ζούνε πλέον το νέο έρωτα και δεν πτοούνται από κανένα μήνυμα. Ούτε μεθυσμένο, ούτε νηφάλιο. Δε θα κάνουν σκηνές ζηλοτυπίας, όταν αποκατασταθεί ο πάλαι ποτέ έρως, ούτε θα νιώσουν την ανάγκη της επανασύνδεσης.
Διότι όλα αυτά κατά κύριο λόγο, τα νιώθεις όταν ακόμη τρέφεις κάποιες ελπίδες κι αισθήματα για τον άνθρωπο που άφησες ή που σε άφησε και δεν καλύπτεσαι από πουθενά αλλού.
Στον αντίποδα τώρα υπάρχει και η άλλη «κατηγορία», εκείνων που ενώ γουστάρουν τρελά ο ένας τον άλλον, δεν μπορούν να είναι μαζί. Οι συνθήκες, η απόσταση, η αιώνια κόντρα των οικογενειών τους, δεν τους επιτρέπουν να ζήσουν τ’ όνειρο και έτσι στρέφονται αναγκαστικά σε άλλες, ανυποψίαστες σχέσεις, χωρίς όμως να ξεκολλάνε από την καψούρα τους.
Κι έρχεται η στιγμή που η ριμάδα η ζωή τούς φέρνει τα πάνω-κάτω και ο ανεκπλήρωτος έρωτας, εκπληρώνεται. Η ταχύτητα με την οποία θα χωρίσουν, είναι γρηγορότερη και από του φωτός.
Ο πολιτισμός φτάνει στο ζενίθ του και οι πραγματικές ευχές στο αποσβολωμένο και ανυποψίαστο φρεσκοχωρισμένο ταίρι δίνουν και παίρνουν. Δικαιολογίες πολλές και προσεγμένες, ώστε να μην πληγωθεί κανείς.
Ίσως νιώσουν και κάποιες τύψεις που άφησαν σύξυλο έναν άνθρωπο και για να λυτρωθούν από αυτές, μπορεί να κινήσουν λίγο τα νήματα και να κάνουν κι ένα διακριτικό προξενιό, έτσι για να εξιλεωθούν.
Απόλυτο δεν είναι τίποτα και μπορεί πραγματικός και πολιτισμένος χωρισμός να υπάρξει, χωρίς απαραίτητα να υπάρχει η σχέση-καβάντζα. Δύσκολο, αλλά συμβαίνει και αυτό.
Περιπτώσεις της διπλανής πόρτας, όσο περίεργο και αν φαντάζει σε κάποιους.
Επιμέλεια Κειμένου Ελεονόρας Κοκκίνη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ελεονόρα Κοκκίνη
