Διαλέγεις κορώνα, γράμματα ή αποχή απ' το παιχνίδι;

Υπάρχουν κάποια λόγια που θα ήθελες να τα πράξεις χωρίς να πεις μία λέξη και άλλα να τα πεις χωρίς καμία πράξη, έτσι, απλά για να ελαφρύνεις την ψυχή σου. Πόσες φορές αλήθεια έχεις νιώσει αυτό το συναίσθημα; Αυτό το βάρος στο στήθος, το «αν δεν το πω θα σκάσω» μα εκεί που έπαιρνες τη μεγάλη απόφαση, μετρούσες τα μόνα και τα ζυγά, ήσουν έτοιμος για το πρώτο βήμα, ήταν λες κι ένα χέρι σε άρπαζε από τη πίσω μεριά της μπλούζας και σε τραβούσε πίσω ενώ ταυτόχρονα ένα μικρό ηχειάκι τοποθετημένο σε κάποια αόρατη μεριά του μυαλού σου, σου έλεγε ότι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα; Για ακόμα μία φορά.

Δεν είναι εγωισμός. Δεν είναι ούτε εκδίκηση, ούτε πείσμα του στιλ θα πάρω το αίμα μου πίσω και τα συναφή. Είναι φόβος για το άγνωστο, για τη δράση μα κυρίως την αντίδραση που θα ακολουθήσει, αυτόν τον νόμο του Νεύτωνα που είχαμε μάθει στο σχολείο και κάπως μας ταλαιπώρησε, μα ούτε που φανταζόμασταν πόσο πιο ευφάνταστη θα ήταν η ταλαιπωρία που θα έφερνε αργότερα. Είναι η απόρριψη των συναισθημάτων σου, ό,τι νιώθεις τόσο βαθιά και θεωρείς αμαρτία να μοιραστείς. Ό,τι κρατάς κρυμμένο μέσα σε σκαλιστά κουτάκια με λουκέτο, έχοντας ξεχάσει επίτηδες πού είναι το κλειδί. Είναι ο τόσο απόλυτος φόβος πως θα τα χαραμίσεις με μία σου κίνηση, που σε κάνει να φτιάχνεις μια δική σου απόμακρη ουτοπία και να επιλέγεις συνειδητά το «δεν ενοχλώ κανέναν».

Δε θες να στοιχηματίσεις σε μια ιστορία που δε βγάζει πουθενά -είσαι μεγάλος πια για τέτοια-, έχεις σαν όρο απαράβατο αυτό το σωστό timing που, μεταξύ μας, ούτε με επτά ρολόγια δεν μπορείς να προγραμματίσεις. Δεν έχεις, λες, άλλη υπομονή, μα αν το σκεφτείς είναι τόσο αντιφατικό το ότι μπορείς να περιμένεις χρόνια την κατάλληλη στιγμή και ταυτόχρονα όποτε σε ρωτάνε «να μην έχεις άλλη αντοχή». Και σε ρωτώ να μου απαντήσεις, ποια ιστορία ξέρεις ότι θα βγάλει κάπου αν δεν τολμήσεις; Ο έρωτας δεν μπαίνει στο ράφι των εκπτώσεων, ούτε σε προσφορά ένα συν ένα και σίγουρα δε σου δίνει εγγύηση δυο χρόνων για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Μα για αυτό ακριβώς δε σηκώνει αναμονές κι αναβολές. Μερικές φορές μπορεί να είναι στενάχωρα τα ξεκαθαρίσματα, μα εξακολουθούν να είναι τόσο υπέροχα τα καινούργια καλωσορίσματα. Για μία φορά λοιπόν μην αφήνεις τον χρόνο, την τύχη, το σύμπαν (μου μέσα) να γίνει ο σκηνοθέτης, πάρε εσύ την κλακέτα. Δεν έχεις και τίποτα να χάσεις στο κάτω-κάτω.

Η σιωπή, να θυμάσαι, δεν είναι πάντα χρυσός. Όταν την επιλέγεις να ξέρεις πως μεταφράζεται από τον καθένα μας σε άλλη γλώσσα και αν δεν έχεις σκοπό να κάνεις τον διερμηνέα, αφήνεις την περίληψη ως έρμαιο υποκειμενικών καταστάσεων και συνάμα ενός επίφοβου τελικού νοήματος. Αυτό είναι και το ρίσκο! Μα στον έρωτα ούτε να το παίξει θέλει υπεράνω, ούτε να πει τον τελευταίο λόγο και επ’ ουδενί δε θέλει να πληγώσει, για αυτό έρχεται και ως πρώτη επιλογή μαζί με την αποστασιοποίηση. Προτιμά να κρατάει μέσα της ένα μείγμα συναισθημάτων πιο επίφοβο κι από γκαζάκι κάτω από ήλιο, θεωρώντας ότι έτσι προστατεύει άλλους.

Το αύριο έχει μια τάση να αναβάλλει και η αναβολή από μόνη της μεταφράζεται σε δεύτερη ή και τρίτη θέση στη σειρά προτεραιοτήτων σου. Λέει έμμεσα πως ίσως αυτό που κάνεις είναι για να γεμίσει ο κενός χρόνος και να αποκτήσουν οι νύχτες και οι μέρες μία ακόμα ασχολία. Να ξέρεις όμως, ή θες ή δε θες -ενδιάμεσους σταθμούς δεν έχει- και για να θες πρώτα πρέπει και να μπορείς να αντέξεις. Αντέχεις; Αυτό είναι το πρώτο και κύριο ερώτημα. Τα «ίσως», «λίγο», «δεν ξέρω», «θα δούμε», μετράνε για δικαιολογίες που ούτε καν μπήκαμε στον κόπο να αιτιολογήσουμε. Ο φόβος ξανά πρωταγωνιστής για ένα «ίσως λάθος» που αχνοφαίνεται στη γωνία. Μα εάν όλα τα έντονα που ζήσαμε και τα κάναμε ευαγγέλιο ήτανε λάθη, τότε ολόκληρες οι ζωές μας θα περιστρεφόντουσαν -και περιστρέφονται αν το σκεφτείς- γύρω από αυτά. Είσαι, είμαι, είναι όλα μια απόφαση μακριά. Αν λοιπόν δε θες να ζεις με αυτό το «αν» να σου τρώει τα σωθικά μία είναι η λύση.

Κορώνα ή γράμματα;