Μήπως το καθημερινό "netflix and chill" μας αποξενώνει;

Μια από τις πιο χαλαρωτικές κι αγαπημένες συνήθειές μας είναι αναμφίβολα το fast food κι οι ταινίες, μιας κι αυτό το πάντρεμα μεταξύ των δύο είναι ιδανικό -plus, προσφέρει κι άραγμα στον καναπέ. Είναι αυτή η συνήθεια που μας ξεκουράζει -αλλά μας αδειάζει ταυτόχρονα- από την πίεση και το στρες της δουλειάς και φυσικά αποτελεί την τέλεια ευκαιρία να έχουμε παρέα χωρίς να λέμε και πάρα πολλά -ειδικά αν είμαστε πολύ κουρασμένοι για κοινωνικές συναναστροφές. Τι γίνεται όμως όταν το σπίτι, οι ταινίες και το γρήγορο φαγητό γίνονται τρόπος ζωής; Και ειδικά όταν επιλέγουμε συνειδητά να απομακρυνόμαστε από κάθε τι κοινωνικό; Όταν το «προτιμώ να είμαι μόνος» αρχίζει και βγαίνει εκτός ορίων της μοναχικότητας.

Η αλήθεια είναι ότι το «θέλω να μείνω σπίτι» είναι μια τέλεια δικαιολογία για να αποφύγουμε εξόδους και ανθρώπους που δε θα θέλαμε να συναντήσουμε, όπως επίσης το «θέλω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου» είναι απολύτως υγιές είτε για να ανασυνταχθούμε είτε για να λιώσουμε είτε πολύ απλά επειδή γουστάρουμε να είμαστε μόνοι.  Η συνεχόμενη όμως κοινωνική αποχή, μας φέρνει ένα συναίσθημα αποξένωσης. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τη συνεχόμενη και επαναλαμβανόμενη εμμονή μας με το σπίτι και πρώτοι από όλους αυτούς τους λόγους, είναι η στεναχώρια και το άγχος.

Κι είναι εντάξει να αισθανόμαστε στεναχώρια κι άγχος.

 
Για παράδειγμα όταν δε νιώθουμε καλά το μόνο που θέλουμε είναι να χουχουλιάζουμε στα σκοτεινά κάτω από μια κουβέρτα, να κοιμόμαστε συνέχεια και να κάνουμε αλόγιστες σπατάλες και καταναλώσεις όπως το γρήγορο φαγητό. Αυτό, υποσυνείδητα μας κάνει να πιστεύουμε ότι νιώθουμε καλύτερα, στην πραγματικότητα όμως είναι μια από τις παραμέτρους που εντείνει την κακή ψυχολογική μας κατάσταση. Προβλήματα στη δουλειά, στην οικογένεια, στις διαπροσωπικές σχέσεις, πράγματα και καταστάσεις που πρέπει να αποδεχτούμε μας περιορίζουν μέχρι να είμαστε έτοιμοι για να βγούμε από την κρυψώνα μας, στο φως και στην πραγματικότητα που ζούμε. Έτσι, ενώ συνηθίζουμε σε μια ζωή χωρίς πολλά-πολλά και κατ’επέκταση αρχίζουμε κι απομακρυνόμαστε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, καλούμαστε σύντομα να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της καθημερινότητας. Και αυτό γίνεται γιατί πιστεύουμε μέσα μας ότι κανείς δε μας καταλαβαίνει και ότι είναι καιρός να γίνουμε πιο δυνατοί. Κανείς όμως ποτέ δεν είπε ότι δύναμη σημαίνει απομόνωση κι αποκοπή από τα εγκόσμια -μάλλον το αντίθετο. Πόσο πιο δυνατός αισθάνεται κανείς όταν έχει δίπλα του ανθρώπους που τον αγαπούν και τον υποστηρίζουν σε κάθε σωστή ή λάθος επιλογή του;

Πόσο πιο δυνατός αισθάνεται κανείς όταν έρχεται σε επαφή με τον εαυτό του;

 
Από την άλλη ο χρόνος που διαθέτουμε στον εαυτό μας, μάς βοηθάει να καταλάβουμε τι πραγματικά θέλουμε από τη ζωή μας και να μη σπαταλάμε τον χρόνο μας σε ανούσια πράγματα. Ο χρόνος λοιπόν είναι εκείνο το gap μεταξύ της ζωής και του ίδιου μας του εαυτού. Και ναι, πολλές φορές είναι λυτρωτικός, γιατί ξυπνάμε ένα πρωί και τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας και σκεφτόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε που δε χαραμίσαμε άλλα τόσα χρόνια ζώντας μια ζωή που δε μας πηγαίνει -τη ζωή κάποιου που δεν είμαστε.

Σε οποιαδήποτε πάντως περίπτωση είναι σημαντικό να έχεις αίσθηση του χρόνου και του πόνου που περνάς -γιατί όταν κλείσεις την τηλεόραση, θα είναι εκεί. Τίποτα δε γίνεται ούτε αλλάζει σε μία στιγμή, αλλά ο χρόνος τρέχει και είναι κρίμα να τον χαραμίζεις χωρίς να τον εκμεταλλεύεσαι στο έπακρον. Κι αυτή την αίσθηση τη νιώθεις όταν είσαι με φίλους και πίνετε τις μπύρες σας και γελάτε και σκέφτεσαι «τι βλάκας ήμουν που είχα ξεκόψει», τη νιώθεις όταν μυρίζεις το χώμα από τη βροχή και ξέρεις μέσα σου ότι δε θες να χάσεις άλλο καιρό.

Είναι ίσως το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο να τα βρεις πρώτα με τον εαυτό σου για να μην παιδεύεις άδικα κανένα. Είναι και το πρώτο βήμα που όλοι θα έπρεπε να ακολουθήσουν. Πέρα από αυτό όμως, η αποξένωση σίγουρα δε σου φέρνει ωραίες στιγμές, ευτυχία, αγάπη ή συντροφικότητα -σε όλες τις εκφάνσεις τους. Δε χρειάζεται να έχεις πολλούς γύρω σου. Έναν, δύο φίλους, να μπορείς να πεις τι νιώθεις κι ας σε βρίζουν γελώντας για τη χαζομάρα που έκανες. Για αυτό είναι εκεί.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!