Σχόλασες απ’ τη δουλειά και επέμενε το παρέακι να μην τη βγάλεις και σήμερα στον καναπέ, να ξεκουνηθείς λίγο, να πιείτε επιτέλους εκείνο το ποτό που ένα μήνα τώρα όλο τους αναβάλεις. Φόρεσες τα καλά σου και τη μάσκα σου πιστεύοντας ότι κανένας δε θα καταφέρει να δει βαθύτερα απ’ περίβλημά σου και προσπάθησες να περάσεις όσον το δυνατόν απαρατήρητος. Δεν ήθελες να πεις πολλά, να ανταλλάξετε κουβέντες πέρα απ’ τα τυπικά. Σου αρκούσε να κάτσεις σε μια γωνιά με το ποτάκι σου και να κάνεις πως χαμογελάς με τα αστεία των άλλων. Κι όσο στο μυαλό σου τριγυρνούσαν τόσες και τόσες σκέψεις, οι κολλητοί έσκαγαν χαμόγελα προσπαθώντας να σε ενθαρρύνουν να κάνεις come back στο παιχνίδι του φλερτ.
Κι όμως μια στιγμή είναι ικανή να φέρει την καταστροφή. Αρκεί να συνοδεύεται από ένα και μόνο βλέμμα. Δε σου ήταν καθόλου δύσκολο να αναγνωρίσεις εκείνο το ζευγάρι μάτια, άλλωστε το ‘χες παρατηρήσει τόσες και τόσες φορές. Όσο κόσμο και να ‘χε, όσο αφηρημένος και να ‘σουν, δε θα μπορούσες να το αγνοήσεις. Ένα βλέμμα που έμοιαζε τόσο διαπεραστικό όσο οι ακτίνες Χ, σαν να σου έκανε κάποιος εξονυχιστικό έλεγχο, φέρνοντας στην ατμόσφαιρα μια έλξη που μόνο οι ερωτευμένοι μπορούσαν να νιώσουν. Ένα πρόσωπο απ’ το παρελθόν βρισκόταν απέναντί σου στο ίδιο μαγαζί.
Η συνάντηση άκρως τυχαία και μόνο προετοιμασμένος δεν ήσουν για το πώς να αντιδράσεις. Ακολούθησαν κάποια δευτερόλεπτα αμηχανίας μέχρι ένας απ’ τους δύο να κάνει κάποιο νεύμα ή να πλησιάσει στο τραπέζι του άλλου για να πει ένα γεια. Φυσικά, ακόμα κι αν για σένα ο χρόνος είχε σταματήσει και έψαχνες απεγνωσμένα διέξοδο, δεν είχες στην προκειμένη και πολλές επιλογές να ξεφύγεις. Δεν ήξερες τι να κάνεις κι όμως το έσωσες με ένα χαμόγελο. Έδειξες δήθεν πως χάρηκες που τα είπατε ανθρώπινα, σαν δυο παλιοί καλοί γνωστοί, ενώ η καρδιά σου κόντευε να σπάσει. Οι παλμοί σου είχαν χτυπήσει κόκκινο και έψαχνες να κλέψεις εκείνη τη μυρωδιά από το άρωμα του/της πρώην που ήταν τόσο μεθυστική που οριακά σου προκαλούσες εξάρτηση. Ήξερες, πως απ’ αυτή τη στιγμή και μετά δύσκολα θα υπήρχε δρόμος γυρισμού.
Ξαφνικά έχασες τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου, γιατί κατάλαβες πως άλλο ήθελες να νομίζεις και άλλο ισχύει. Δε γίνεται να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, δε βοηθάει άλλωστε. Ούτε υπάρχει λόγος να τα βάλεις με σένα. Είναι γεγονός πως δεν έχεις ξεπεράσει τον πρώην ταίρι. Όσο κι αν αυτό ήθελες να πιστεύεις το διάστημα που δε βλεπόσασταν μια τυχαία συνάντηση αρκούσε για να σε διαψεύσει. Ακόμα κι αν έχει περάσει καιρός δεν υπάρχει ορισμένο χρονικό διάστημα στο οποίο πρέπει κανείς να πάει παρακάτω, αφού καθένας ξεπερνά κάποιον με δικό του ρυθμό και αυτό έχει να κάνει με το πόσο σημαντικό ήταν το συγκεκριμένο πρόσωπο στη ζωή μας και με τι νιώσαμε εμείς για αυτό. Όλα θα γίνουν στην ώρα τους και θα έρθει η στιγμή που θα νιώσεις έτοιμος να προχωρήσεις.
Αυτή η συνάντηση αρκούσε για να καταλάβεις πώς νιώθεις. Δε χρειάζεται να δράσεις παρορμητικά και να επιδιώξεις επανασύνδεση επειδή κατάλαβες πως ακόμη έχεις αισθήματα. Δώσε λίγες μέρες στον εαυτό σου να καταλαγιάσει αυτό το πρώτο αίσθημα, οι αναμνήσεις που βγήκαν στην επιφάνεια, και να μπορέσεις να σκεφτείς πιο ψύχραιμα. Μην κάνεις το λάθος να μπεις στο τριπάκι να σκεφτείς πώς νιώθει ο άλλος. Μπορεί να σου μίλησε φιλικά, μπορεί να μη θέλει να είστε και πάλι μαζί, μπορεί να μην περνάει μέρα χωρίς να σε σκέφτεται. Δεν έχει σημασία να κάνεις σενάρια. Αν θέλει ξέρεις πού θα σε βρει, δεν είστε άλλωστε δυο ξένοι, όσο κι αν μπροστά σε τρίτους θέλετε να το παίζετε άγνωστοι.
Είναι άλλωστε κανόνας όταν συναντάμε κάποιον με τον οποίο έχουμε ζήσει όμορφες στιγμές μαζί μετά από καιρό, να έρχονται στο μυαλό μας γλυκές αναμνήσεις. Το ότι έχεις καταφέρει να μείνεις μακριά από κάποιον δε σημαίνει αυτόματα πως σταμάτησες να νιώθεις. Είναι όμως το πιο σημαντικό πρώτο βήμα. Τα μάτια λένε πολλά, αλλά από μόνα τους δεν αρκούν για να σμίξετε πάλι!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κατερίνα Κύρκου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
