Στο κυνήγι του αψεγάδιαστου χάνουμε όσα πραγματικά μετράνε

Οι περισσότεροι έχουμε κατά καιρούς φέρει στο μυαλό μας τον σύντροφο που θα θέλαμε ιδανικά να γνωρίσουμε. «Τον άνθρωπο των ονείρων μας» όπως ακούμε συχνά να λέγεται. Βγαίνει σε πολλές παραλλαγές, ανάλογα με τη φάση που διανύουμε στη ζωή μας κι έχει επιρροές από την πιο τρυφερή μας ηλικία, μέσω των παραμυθιών, αλλά και από τα ιδανικά που έχουμε φτιάξει μετέπειτα και προχωράμε με βάση αυτά. Έχεις όμως αναρωτηθεί ποτέ αν όλα αυτά τα στάνταρ είναι ρεαλιστικά ή αν αντιπροσωπεύουν μόνο το δικό μας, προσωπικό και καθαρά φανταστικό κόσμο;

Η αλήθεια είναι πως πολλοί από εμάς θα θέλαμε έναν άνθρωπο στη ζωή μας που να καταλαβαίνει τι συμβαίνει απλώς και μόνο μία ματιά, που θα εξέφραζε συνεχώς τον έρωτά του, όχι μόνο με λόγια αλλά με μικρές και καθημερινές πράξεις, που θα έδειχνε τα συναισθήματά του, θα ήταν κοινωνικός, επικοινωνιακός, γοητευτικός κι όμορφος άνθρωπος. Θα καταλάβαινε τις ανάγκες μας χωρίς να χρειαζόταν να τις διατυμπανίζουμε και ο εγωισμός δε θα στεκόταν ποτέ εμπόδιο στη σχέση. Έναν σύντροφο με τον οποίο θα ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι μα ακόμα καλύτεροι εραστές. Θα κοιμόμασταν αγκαλιά και το πρωί θα ξυπνούσαμε από το άρωμα του φρεσκοκαβουρδισμένου καφέ που θα προσγειώνονταν μπροστά μας μαζί, μ’ ένα φιλί κι έναν δίσκο με πλουσιοπάροχο πρωινό.

Πολλές χρυσόσκονες και στρας βλέπω όμως, οπότε κάπου εδώ θα διακόψω το όνειρο, γιατί περί καθαρού ονείρου πρόκειται. Άντε, βαριά-βαριά, να λέγαμε πως κάνει και για διαφήμιση βουτύρου ή μελιού, μιας και απ’ ό,τι φαίνεται πολύ μέλι έχει το ιδανικό μας -και δικαιωματικά, γιατί είναι δημιουργία μας. Είναι θέμα όμως όταν ξεφεύγουμε από το φυσικό, το φυσιολογικό και κυρίως το πραγματοποιήσιμο και χαϊδεύουμε με τις άκρες των δαχτύλων μας τα όρια του φαντασιακού. Αναρωτήσου λοιπόν. Συνάδει η επιθυμία με την πραγματικότητα ή καταλήγει να μπαίνει απροσπέλαστο εμπόδιο στην κούρσα και σε δυσκολεύει να ζήσεις το εδώ και το τώρα;

Άθελά μας πολλές φορές συγκρίνουμε αυτό που έχουμε με το τι θα θέλαμε να έχουμε· κι είναι σχεδόν ειρωνικό ότι συχνά δε σημαίνει καν κάτι πραγματικά καλύτερο για εμάς. Έρευνες μάλιστα που έχουν γίνει απέδειξαν πως άτομα που θεωρητικά συναντούσαν «τον άνθρωπο των ονείρων τους», δεν ήταν τόσο ευτυχισμένοι στη μετέπειτα ζωή τους όσο εκείνοι που πίστευαν πως δεν είχαν βρει το ιδανικό ή το τέλειο. Αναρωτήσου, μήπως το παραμύθι που θέλεις να ζήσεις υπάρχει μόνο σ’ ένα σύμπαν γεμάτο από νεράιδες, γοβάκια νούμερο 35, μαγεμένα μήλα και ζωάκια που τραγουδάνε; Μήπως χάνεις την ουσία της πραγματικότητας;

Κάνουμε το λάθος να βάζουμε ανθρώπους σε κουτάκια και να τους κατηγοριοποιούμε με βάση τα κριτήρια που δεν έπιασαν. Δε δίνουμε ευκαιρία στο απτό, στο ατελές, που ίσως να είχε δυνατότερες προοπτικές από πολλά τέλεια και άψογα. Στο πρόσωπο που λέει ξεκάθαρα πως θέλει να μας γνωρίσει, να πάμε μια βόλτα, όχι πάνω σε άλογο μα με τα πόδια για έναν απλό περίπατο. Έχει αξία όμως, για την εικόνα ενός αλόγου με λευκό τρίχωμα που πιθανότατα δε θα έρθει, να χάνουμε στιγμές;

Και το θέμα είναι ότι αυτό πάει πίσω εσένα, εμένα και τον καθένα μας. Χάνεις ευκαιρίες που περνάνε η μία μετά την άλλη από μπροστά σου και μετά καμώνεσαι ότι δεν υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος. Επιπλέον, έχοντας αυτό το μοντέλο σχέσης μέσα στο μυαλό σου, κάθε φορά που θα υπάρξει φυσιολογικός καβγάς ή διαφωνία γκρεμίζεται το όνειρο, καθώς θεωρείς ότι σε μια τέλεια σχέση μοιράζεσαι μόνο ευτυχισμένες στιγμές. Όπως είπαμε, διαφήμιση για βούτυρο στο ψωμί και τα σχετικά.

Δε γίνεται να ταιριάζεις σε όλα με έναν άνθρωπο. Ακόμα κι αν σημαδεύει τα περισσότερα τικ στη λίστα σου πάλι δε θα είναι το απόλυτο γιατί το ανθρώπινο είναι φτιαγμένο να μην είναι τέλειο, παραμυθένιο ή θεϊκό. Ακόμα κι αν έβρισκες ένα άτομο ολόιδιο με εσένα, θα κατέληγες απλώς να κοιτάς δικές σου ατέλειες κατάματα. Γιατί ο άνθρωπος έχει ψυχή, καρδιά, νευριάζει, έχει αισθήματα, αγαπά, συγχωρεί, θυμώνει, δεν παίζει ρόλο σε ταινία ή σε παραμύθι. Και για να τα εκφράσει όλα αυτά, πρέπει να περάσει απ’ όλα τα στάδια συναισθηματικά, εκεί είναι που μαθαίνει τι θέλει και ολοκληρώνεται μέσα του, ζυμώνεται πραγματικά.

Άλλωστε τι αξία θα είχε να ήταν όλα τέλεια; Είναι βέβαιο πως ακόμα κι αν ήταν όλα γύρω μας αψεγάδιαστα, στα ποιήματα και στην τέχνη θα μιλούσαμε για εντάσεις, για βαρετές πραγματικότητες κι ονειρεμένες ατέλειες. Γιατί πολύ απλά πάντα θέλουμε αυτό που δεν έχουμε.  Το ίδιο θα λένε πιθανότατα κι όλοι εκείνοι που πήραν μέρος στις έρευνες και δήλωσαν πως έχουν δίπλα τους το τέλειο μα ακόμα κάτι λείπει. Σκέψου ότι το καρδιογράφημα πηγαίνει πάνω-κάτω για να έχει παλμό και ρυθμό. Κάτι σημαίνει αυτό. Εσύ γιατί να θες τόσο απεγνωσμένα από χρωματιστή να παίξεις σε ασπρόμαυρη ταινία;

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλο το real life thing πονάει και είναι δύσκολο. Τίποτα όμως δε χτίζει γερά θεμέλια αν δε δώσεις κόπο και χρόνο. Κάνεις δεν είπε να απαρνηθείς τα όνειρά σου, να ρίξεις τα στάνταρ σου και φυσικά να δίνεις απανωτές ευκαιρίες σε άτομα που δε σου ταιριάζουν. Όμως είναι τόσο ωραίο να ζεις στο τώρα, να μην κάνεις δεύτερες σκέψεις σε πράγματα που δεν υπάρχουν. Άλλωστε η ουσία δεν είναι η επιφάνεια άλλα σε ποιες στιγμές έχεις κάποιον να σου κρατάει το χέρι και να είναι εκεί πραγματικά.