Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Ξεκίνησε περίπου όταν προαχθήκαμε απ’ τα θρανία του δημοτικού, στα θρανία του γυμνασίου. Και κάπως έτσι η κιμωλία του πίνακα έγινε μαρκαδόρος, το μολύβι στιλό κι ο ένας δάσκαλος έγινε έντεκα. Τότε λοιπόν ήταν που άρχισαν οι καθηγητές να σε προσφωνούν με το επίθετό σου, γιατί πες μου, πού να θυμούνται έντεκα καθηγητές το μικρό σου όνομα;
Στην αρχή σας φάνηκε περίεργο, ίσως και να μη σας άρεσε και περιμένατε πώς και πώς το διάλλειμα για να κοροϊδέψετε με την παρέα σας τον καινούργιο καθηγητή που σας φωνάζει με τα επίθετά σας. Το κορόιδεμα όμως έγινε συνήθεια και μέσα στην παρέα, τα ονόματα έδωσαν την θέση τους στα επίθετα και τα επίθετά μας έγιναν το σήμα κατατεθέν μας.
Σπάνια θα ακούσεις σε μια παρέα κολλητών να μιλάνε με τα ονόματά τους. Το πιο πιθανό είναι να ακούσεις επίθετα, ή συντομίες επιθέτων αν το επίθετό είναι μεγάλο, ή παρατσούκλια που βγαίνουν απ’ τα επίθετα. Ονόματα όμως θα ακούσεις με δυσκολία. Είναι κάτι σαν inside jokes, κάτι που μόνοι οι φίλοι σου έχουν το δικαίωμα να λένε, δε γίνεται ο κάθε τυχαίος να σε αποκαλεί με το επίθετό σου. Θράσος που έχουν μερικοί.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα στο πανεπιστήμιό μου που μια κοπέλα με περίσσια οικειότητα με φώναξε με το επίθετό μου. Οι κολλητοί μου γούρλωσαν τα μάτια και φώναξαν με ένα σώμα και μια ψυχή, «Μόνο εμείς τη λέμε έτσι» .
Γνωστοί υπάρχουν πολλοί, άτομα που χαιρετάς στο δρόμο κι έρχονται και σε αγκαλιάζουν με μια θέρμη, λες και πήγες στον πόλεμο, άτομα που αν τύχει, θα πάτε και για ένα καφέ κι ίσως και για ένα ποτάκι, λίγοι όμως έχουν την τιμή να σε φωνάζουν με το επίθετό σου.
Το να σε αποκαλούν με το επίθετό σου δείχνει οικειότητα, οι φίλοι σου έφτασαν σε αυτό το σημείο να μπορούν να σε φωνάζουν έτσι. Με αυτόν τον τρόπο ξεχωρίζουμε τους φίλους απ’ τους γνωστούς. Αυτή η οικειότητα χαρακτηρίζει τα άτομα που έχετε ζήσει πολλά μαζί, στιγμές άφθονου γέλιου, στιγμές λύπης, στιγμές που θέλατε να μαλλιοτραβηχτείτε κι ίσως να το κάνατε, στιγμές που σας έφεραν πιο κοντά σαν άτομα.
Τα επίθετα είναι το επόμενο στάδιο στη σχέση σου με ένα άτομο. Όταν δώσεις την έγκρισή σου να σε φωνάζει με το επίθετό σου ένα νέο μέλος στην παρέα, είναι σαν να δίνεις σε κάποιον την άδεια να σε γνωρίσει καλύτερα, να γίνει μέρος της ζωής σου. Κι έτσι ξαφνικά, οι τοίχοι πέφτουν και γίνεσαι ανοιχτό βιβλίο.
Κι όσο μεγαλώνεις τόσο μικραίνει η λίστα απ’ τα άτομα που σε φωνάζουν με το επίθετό σου, ξαφνικά γίνεσαι πιο επιλεκτικός με τους γύρω σου, είναι βαρύ το επίθετό σου για να το βάζουν όλοι στο στόμα τους. Μετά από ένα διάστημα μένουν λίγοι και καλοί, αυτοί που το κέρδισαν με την αξία τους και που όσο χρονών και να γίνετε, το επίθετό σου για αυτούς είναι το πρώτο σου όνομα.
Τα επίθετα σταματάνε σε κάποια σοβαρή στιγμή και κάπου εδώ είναι που λες «Γιατί δε με είπες με το επίθετό μου, τι πάει στραβά;» συνοδευόμενο από puppy eyes εννοείται, γιατί για να κόπηκαν τα επίθετα, κάτι έχεις κάνει.
Να φοβάσαι τη μέρα που οι κολλητοί σου δε θα σε φωνάξουν με το επίθετό σου.
Επιμέλεια Κειμένου Δέσποινας Τάμπου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δέσποινα Τάμπου
