Ενός λεπτού σιγή για όλες τις εργασίες που επιχειρήσαμε να κάνουμε με φίλους

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ξεκίνησαν να μας αναθέτουν εργασίες, νομίζω ήταν κάπου ανάμεσα στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Ατομικές ή ομαδικές. Στις ατομικές όλα χαλαρά, ή θα ήσουν από αυτούς που την έκανες με ζήλο μόλις γυρνούσες σπίτι, ή από αυτούς που την άφηναν τελευταία στιγμή κι έκαναν copy paste οτιδήποτε έβρισκαν σε αυτόν τον μαγικό διαδικτυακό χώρο που ονομάζεται Wikipedia -και μας έχει σώσει όλους περισσότερες φορές από όσες μπορώ να μετρήσω. Ή θα ήσουν από αυτούς που πήγαιναν “yolo” μπροστά στον καθηγητή με τη δικαιολογία έτοιμη στο στόμα. «Κυρία, ήμουν ταξίδι στις Μπαχάμες και γύρισα σήμερα τα ξημερώματα», «Κύριε, μου έφαγε την εργασία ο σκύλος» , « Μα κύριε, μου έσκισαν την εργασία τα μικρότερα αδέρφια μου, να σας τη φέρω άλλη μέρα;» Στις ομαδικές εργασίες  είναι που ξεκινάνε τα προβλήματα, πόσο μάλλον εκείνες των φοιτητικών μας χρόνων. Ειδικά όταν αυτή η εργασία έχει ανατεθεί σε σένα και την παρέα σου. Εκεί ξεκινάει το χάος.

Συζητάτε για κάνα δύο μέρες για το πότε θα βρεθείτε για να κάνετε αυτή την εργασία. Ο ένας δεν μπορεί Τετάρτη, έχει κανονίσει με το «μωρό», ο άλλος δεν μπορεί Πέμπτη γιατί το βράδυ έχει πάρτι και δε γίνεται να το χάσει, ο άλλος την Παρασκευή θα είναι άρρωστος. Όταν επιτέλους συμφωνήσετε για τη μέρα, πρέπει να κανονιστεί ο τόπος κι η ώρα του εγκλήματος. Και κάποιος πρέπει να θυσιάσει το σπίτι του.

Κι ήρθε η μέρα της εργασίας κι όλοι εύχονται κάποιος να ακυρώσει τελευταία στιγμή, γιατί ποιος έχει όρεξη να κάνει εργασία τώρα; Δυστυχώς όμως δεν ακυρώνει κανείς. Και μαζεύεστε στο σπίτι ενός απ’ την παρέα με φουλ όρεξη για κουτσομπολιό και μπλα μπλα, αλλά για εργασία ούτε λόγος.

Κι άντε να κάνουμε κάτι να φάμε, γιατί ο εγκέφαλος δε λειτουργεί καλά χωρίς φαΐ, κι άντε να κάνουμε κι ένα τσιγάρο πριν ξεκινήσουμε. Κι ανοίγουμε υπολογιστή, και κατά λάθος μπήκε facebook το άτιμο, ας δούμε τι παίζει στην αρχική να σχολιάσουμε λίγο. Κι άντε ακόμα ένα τσιγάρο. Ας φτιάξουμε και λίγο καφέ για να μπορέσουμε να ξενυχτήσουμε μιλώντας. Κάνοντας εργασία εννοώ. Και πέρασαν δύο ώρες.

Ναι, αλλά χθες έγιναν συνταρακτικά γεγονότα, που δε γίνεται να μη σχολιαστούν. Κι η εργασία πάει για βρούβες. Κι έχετε συζητήσει για τα πάντα, για τον πρώην του ενός, για τον νυν του άλλου, για τον καθηγητή που σας έβαλε την εργασία, για την γκόμενα του καθηγητή, για τον τύπο στο περίπτερο, για τον καιρό, για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, για την εξωτερική πολιτική της χώρας, για την miss Ελλάς, και κάπου εκεί ξεχάσατε τον σκοπό της συνάντησής σας.

Και τρεις ώρες αργότερα, αυτός που θέλει να αυτοαποκαλείται καλός μαθητής και συνεπής, θυμάται ότι κάπου, κάποτε είχατε μια εργασία να κάνετε και προσπαθεί να βάλει σε τάξη το χάος και να πείσει την παρέα να ασχοληθεί και λίγο με αυτή τη ριμάδα την εργασία.

Κάπου εδώ αρχίζουν και οι τσακωμοί, γιατί ο ένας θα βαριέται να ασχοληθεί και θα τα αφήνει όλα στους άλλους, κάποιος θα το παίζει αρχηγός, κάποιος θα ασχολείται με το facebook, και κάποιος θα τρώει ακόμα. Όταν λυθούν αυτά, κι άλλοι τσακωμοί. Το ένα θέμα δε θα αρέσει σε κάποιον, το άλλο θέμα δε θα αρέσει σε κάποιον άλλο, κι άντε να βρείτε ένα θέμα που να αρέσει σε όλους. Και μετά κι άλλοι τσακωμοί. Η εργασία πρέπει να γραφτεί στο Word. Όχι, η εργασία πρέπει να γραφτεί στο χέρι. Πρέπει να είναι σε 3 σελίδες ή πρέπει να είναι παραπάνω; Πρέπει να γραφτεί με κόκκινο η μπλε στιλό; Η μήπως πρέπει να γραφτεί με μολύβι; Και ποιανού το όνομα θα γραφτεί πρώτο;

Φωνές από εδώ, φωνές από εκεί, τραυματίες απ’ την μία πλευρά, τραυματίες κι από την άλλη, κι η εργασία μετατράπηκε σε μήλο, εκείνο το γνωστό, της Έριδος. Και στην τελική, το Wikipedia έσωσε για ακόμα μια φορά την κατάσταση και την παρέα. Και πολύ ασχοληθήκατε με αυτή την εργασία. Πόση ώρα ήταν; Μισή. Και συνεχίζουμε κανονικά με τις ζωές μας. Συζήτηση, φαΐ κι ορκίζεστε πως ποτέ ξανά δεν κάνετε εργασία όλοι μαζί. Κι αυτό το «ποτέ ξανά» κρατάει μέχρι την επόμενη φορά που θα ακουστεί μέσα στην τάξη η λέξη εργασία.