Εσένα θα σε περιμένω

Στη ζωή μου, δεν περίμενα ποτέ κανένα. Ήμουν της άποψης ότι όποιος θέλει να είναι στη ζωή σου, δε θα σε κάνει ποτέ να περιμένεις και πως ακόμα και αν εσύ προχωρούσες μπροστά, αν ήθελε, θα έβρισκε τον τρόπο να παλέψει και να σε προλάβει. Ήμουν, ακόμα, από αυτούς τους ανθρώπους που μισούσαν την αναμονή, απλό χάσιμο χρόνου, μισούσα ακόμα και την ίδια την λέξη. Μου προκαλούσε ρίγος και μόνο στην ιδέα. Δίδυμος βλέπεις, πάντα βιαζόμουν.

Δεν περίμενα ποτέ τίποτα, δεν περίμενα σε ουρές, στην αναμονή στο τηλέφωνο, στην αναμονή τον ιατρείων, δεν περίμενα ασανσέρ, ούτε φίλους που αργοπορούν. Δεν περίμενα καν λεωφορεία, έμπαινα σε όποιο ερχόταν πιο γρήγορα κι ας βρισκόμουν μετά σε λάθος προορισμό. Εσένα όμως, όσες ώρες, μέρες, μήνες μου πεις, εγώ θα σε περιμένω. Με την ελπίδα και την σκέψη πως ίσως σε ξαναδώ. Δεν ξέρω σε τι διαφέρεις από τα ασανσέρ, τους φίλους και τα λεωφορεία, αλλά θα σε περιμένω.

Είναι τα μάτια σου, ο τρόπος που με κοιτούσαν και έβλεπαν μέσα στην ψυχή μου. Ένιωθα πάντα ευάλωτη μπροστά σου, γυμνή, δεν μπορούσα να κρυφτώ από τα μάτια σου. Το χαμόγελό σου, που φώτιζε τη μέρα μου και με έκανε να νιώθω αισιοδοξία, ξέρεις πόσο σημαντικό είναι αυτό; Αλλά ήταν και ο τρόπος που κατάφερνες και κοντρόλαρες τον ανήσυχο χαρακτήρα μου.  Με κάποιο τρόπο, είχες βρει τα κουμπιά μου, δεν ξέρω πόσο δυσκολεύτηκες, μιας που ήταν καλά κρυμμένα, αλλά εσύ τα κατάφερες.

Ήξερες να κατευνάζεις τα νεύρα μου, να με ηρεμείς τις μέρες που ήθελα να τα κάνω όλα λίμπα. Και θυμάσαι εκείνες τις μέρες που ήθελα να τα παρατήσω; Εσύ ήσουν εκεί και μου έδινες το κίνητρο για να συνεχίσω να παλεύω για αυτά που θέλω. Άντεξες το δύστροπο χαρακτήρα μου, αλλά και εμένα, με τους εγωισμούς μου, τα νεύρα μου, το κακομαθημένο παιδάκι που ήμουν.

Για αυτό σου το χρωστάω. Σου χρωστάω να μείνω λίγο ακόμα εδώ και να σε περιμένω. Σου χρωστάω μια προσπάθεια ακόμα. Ίσως να μην το κάνω επειδή σου το οφείλω, ίσως το κάνω γιατί το θέλω. Ποιος; Εγώ, που πάντα βιαζόμουν, που ποτέ δεν περίμενα, που ό,τι ήθελα, το ήθελα εδώ και τώρα και το έπαιρνα με κάθε κόστος. Και τώρα με έφερες σε αυτή τη θέση να περιμένω, με το ενδεχόμενο του να μην έρθεις να είναι μεγάλο. Μα αυτή τη μία ώρα κάτω από το σπίτι σου, θα σου τη δώσω.

Θα βάλω τα ακουστικά μου στα αυτιά, θα πάρω και το αγαπημένο μου παγωτό και θα κάτσω στο παγκάκι απέναντι από το σπίτι σου. Ίσως και να κατέβεις τελικά. Το πιο πιθανό είναι να ζηλέψεις το παγωτό και να έρθεις να το φάμε μαζί. Μου είχες πει πως το παγωτό είναι το μόνο πράγμα στο οποίο είχες μεγαλύτερη αδυναμία και από μένα, όμως εγώ ακόμα θυμάμαι την ημέρα που μοιράστηκες το παγωτό σου μαζί μου γιατί το δικό μου είχε πέσει κάτω. Και να σου πω την αλήθεια το είχα ρίξει επίτηδες για να σε τεστάρω, για να λήξει το θέμα της αντιζηλίας μου με το παγωτό. Ξεφεύγω όμως από το θέμα.

Θα σε περιμένω κάτω από το σπίτι σου λοιπόν, και που θα πάει, κάποια στιγμή θα εμφανιστείς, και όταν εσύ αποφασίσεις να εμφανιστείς θα σου ζητήσω μια ώρα. Μια ώρα μόνο από τον χρόνο σου, για να σου μιλήσω, να μου μιλήσεις, να δω αν είσαι καλά, και αν είσαι χαρούμενος. Μια ώρα για να καλύψουμε το κενό των τόσων μηνών που πέρασαν, να σου ανοίξω για μια τελευταία φορά την καρδία μου. Να σου πω ένα σ’ αγαπώ και ένα ευχαριστώ και να μου χαρίσεις ένα χαμόγελό σου. Θα σου δώσω το παγωτό μου και μια αγκαλιά, για να μην σου χρωστάω τίποτα πλέον, και θα φύγω.

Και αν τελικά δεν εμφανιστείς ποτέ και το παγωτό λιώσει στο χέρι μου, πάλι, δε θα σταματήσω να σε περιμένω. Θα φύγω κάτω από το σπίτι σου, μα θα σε περιμένω στη ζωή μου. Γιατί τους ανθρώπους που σε δίδαξαν, σε αγάπησαν και σε νοιάστηκαν δεν τους ξεχνάς, δεν τους αφήνεις πίσω. Ίσως και πάλι δεν καθίσω να σε περιμένω ούτε πέντε λεπτά και βαρεθώ και φύγω. Ίσως, στην τελική, αν είναι γραφτό μας, να βρεθούμε και πάλι. Να συστηθούμε και να γνωριστούμε από την αρχή.