Λένε ότι το παρελθόν είναι ο καλύτερος δάσκαλος, ότι βλέπεις τα λάθη που έκανες και φροντίζεις να μην τα επαναλάβεις στο μέλλον. Λένε επίσης πως όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ζήσει ξανά . Τι γίνεται όμως όταν το παρελθόν συγχέεται με το παρόν, όταν το παρελθόν μπαίνει μπροστά σου, σου κόβει το δρόμο και σου απαγορεύει να προχωρήσεις μπροστά; Τι γίνεται όταν εσύ ο ίδιος δεν αφήνεσαι από το παρελθόν, όταν κρατιέσαι ακόμα από στιγμές που δεν θα ξαναγυρίσουν και γεγονότα που πέρασαν στο παρελθόν;
Τι είναι παρελθόν; Είναι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι έφυγαν ξαφνικά από τη ζωή σου. Αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι δεν έδωσαν εξηγήσεις, ενώ σου άφησαν ένα σορό αναμνήσεις για να τους θυμάσαι. Είναι αυτοί που για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν μπορούν να είναι στη ζωή σου και η απουσία τους είναι που σε πονάει περισσότερο. Είναι αυτοί οι φίλοι που πίστευες ότι θα είναι πάντα δίπλα σου και το «για πάντα» κράτησε μόλις κάτι χρόνια. Είναι αυτή η σχέση που τώρα πλέον αναζητάς, είναι οι στιγμές, τα λόγια, τα λάθη, οι πράξεις που δεν έκανες και οι πράξεις που έκανες και τώρα το μετανιώνεις. Αυτό είναι το παρελθόν.
Μια εικόνα, ένα άρωμα, ένα τοπίο, ένα παγκάκι ίσως κι ένα δωμάτιο. Αυτά αρκούν για να φέρουν στην επιφάνεια χιλιάδες αναμνήσεις, να σου θυμίσουν στιγμές που πέρασαν και δε θα γυρίσουν πια. Είναι αυτά τα λίγα πράγματα, που φέρουν το στίγμα πάνω τους των ανθρώπων που έφυγαν απ’ τη ζωή σου κι αποτελούν το παρελθόν σου. Αυτό το ωραίο τραγούδι που άκουγες παλιά με τον υποτιθέμενο έρωτα της ζωής σου που τώρα πλέον δεν είναι μέρος της και τώρα πια δεν μπορείς να το ακούς. Γιατί είναι μια σκληρή υπενθύμιση ότι αυτό το άτομο έφυγε και δεν θα γυρίσει.
Πόσες φορές έχεις πιάσει κι εσύ τον εαυτό σου να νοσταλγεί, να αναπολεί, να πονάει, να προσπαθεί να ξεχάσει και να μην μπορεί, να προσπαθεί να προχωρήσει παρακάτω αλλά ακόμα ν’ αναζητάει άτομα που έχουν φύγει; Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να καίγεται γιατί το παρελθόν δεν επιστρέφει ποτέ, αλλά ακόμα κι αν επιστρέψει δεν θα είναι πια το ίδιο;
Ο χρόνος κυλάει πάντα μπροστά, ποτέ προς τα πίσω. Μη ζεις στο παρελθόν και μην το αναζητάς. Κάποιοι άνθρωποι ανήκουν στο παρελθόν σου και παραμένουν πάντα εκεί. Να φεύγεις απ’ ό,τι ανήκει στα παλιά. Ν’ αναζητάς το καινούργιο και να φτιάχνεις καινούργιες αναμνήσεις. Να δίνεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να ζει στο παρόν κι όχι στο παρελθόν γιατί το παρελθόν σε κρατάει πίσω. Όταν προχωράς μπροστά να είσαι αποφασισμένος και να μην κρατιέσαι απ’ αυτά που δε θα γυρίσουν ξανά.
Πρόσεχε, αρκεί μόνο ένα μικρό παραθυράκι ν’ αφήσεις ανοιχτό κι αυτό θα βρει τρόπο να εισβάλει πάλι στο παρόν σου. Είναι ύπουλο και με περίεργη αίσθηση του χιούμορ το παρελθόν. Εκεί που νομίζεις ότι έκανες μια νέα αρχή, τότε είναι που θα το βρεις μπροστά σου να σου υπενθυμίζει ότι έχεις αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς.
Μη το αφήνεις να σε τρώει, βάλε του φωτιά. Κάψ’ το συθέμελα, χόρεψε πάνω στις στάχτες του κι ύστερα άσε να το πάρει ο αέρας. Μην το αφήνεις να ριζώσει. Κράτα μόνο και κάνα δυο χαμόγελα, δυο αστεία, δύο στιγμές που σου έκοψαν την ανάσα. Δυο στιγμές που αξίζει να σημειωθούν στο χρόνο και να τις κουβαλάς πάντα μαζί σου. Κράτα στιγμές που σε δίδαξαν, που σε έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Κράτα αυτά τα λίγα για να θυμάσαι, χώρεσε τα όλα σε μια βαλίτσα και προχώρα μόνο μπροστά. Πέτα τα υπόλοιπα. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις εκεί που πας.
Eπιμέλεια κειμένου Δέσποινας Τάμπου: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Δέσποινα Τάμπου
