Κι έρχεται λοιπόν εκείνη η μαγική στιγμή που όλοι περιμέναμε ως παιδιά, εκείνη η στιγμή που παίρνεις τα μπογαλάκια σου, ετοιμάζεις τις βαλιτσούλες σου, φτιάχνεις τις κούτες σου και λες αντίο μαμά και μπαμπά, το ξέρω ότι θα σας λείψω.
Είναι εκείνη η ώρα που θα αφήσεις πίσω σου το παλιό σου δωμάτιο, με τις παιδικές ζωγραφιές, τις πατημασιές στους τοίχους και τα σημάδια της παιδικής σου ηλικίας και θα προϋπαντήσεις ένα καινούργιο δωμάτιο, σε ένα ολοκαίνουργιο δικό σου σπίτι. Αντίο πατρικό, hello ανεξαρτησία.
Αυτή η πολυπόθητη ανεξαρτησία. Δεν έχεις πλέον μια μαμά κι έναν μπαμπά πάνω απ’ το κεφάλι σου, βγαίνεις ό,τι ώρα θέλεις, μπαίνεις ό,τι ώρα θέλεις, ξυπνάς ό,τι ώρα θέλεις, τρως ό,τι θέλεις, κάνεις ό,τι θέλεις. Αλλά πέρα από όλα αυτά, μακριά απ’ το πατρικό είσαι περισσότερο ο εαυτός σου, δεν έχεις την ανάγκη να αποδεικνύεις διαρκώς στους γονείς σου πόσο πετυχημένος είσαι, ούτε πόσο τακτικός είσαι, ούτε ότι η ζωή σου είναι καταπληκτική ενώ κάποιες στιγμές μπορεί να πηγαίνει κατά διαόλου. Δεν έχεις την ανάγκη να προσποιείσαι τον χαρούμενο.
Μακριά απ’ το σπίτι των γονιών σου δε νιώθεις την καταπίεση να αποδείξεις κάτι. Τις άσχημες μέρες, αυτές που δε θέλεις να μιλάς σε κανένα, δεν κρύβεσαι πλέον στο δωμάτιό σου με την ελπίδα ότι οι δικοί σου δε θα σε καταλάβουν και δε θα αρχίσουν τις ερωτήσεις. Αράζεις στο σαλόνι μόνος σου, βάζεις τη μουσική στο τέρμα και πίνεις το κρασί σου ανενόχλητος.
Και το βασικότερο, όντας πλέον ελεύθερο πουλί, ακούς τον εαυτό σου, τις προσωπικές σου ανάγκες και τα δικά σου όνειρα. Βάζεις πλώρη για την πραγματοποίηση των δικών σου απωθημένων, αυτών που όσο ζούσες με τους γονείς σου δεν μπορούσες να εκπληρώσεις, φοβούμενος την απόρριψη ή την κριτική τους.
Σου δίνεται η δυνατότητα να κάνεις όλα αυτά τα πράγματα που ονειρευόσουν ως παιδί. Να ξεκινήσεις χορό, να μάθεις κάποιο μουσικό όργανο, να μάθεις κινέζικα, να κάνεις κάποιο επικίνδυνο σπορ, να κάνεις bungee jumping, έτσι γιατί σου ήρθε, να πάρεις το πρώτο τρένο και να φύγεις για κάπου που δεν ξέρεις, κάνε λάθη, ρίσκαρε, μάθε, τώρα είναι η ευκαιρία σου.
Η απόσταση απ’ το πατρικό σου σπίτι σου δίνει αυτή την ευκαιρία, την ευκαιρία να κάνεις λάθη, χωρίς να σε κρίνει κάποιος γι’ αυτό. Την ευκαιρία να χάσεις τον εαυτό σου, να πιάσεις πάτο, να ανέβεις ξανά και να ξαναπέσεις, να χαράξεις τη δική σου πορεία και να βρεις τον εαυτό σου.
Δεν υπάρχουν πλέον δυο γονείς πάνω απ’ το κεφάλι σου να σου υποδεικνύουν το σωστό απ’ το λάθος, ούτε να σου πιάνουν το χέρι για να σε καθοδηγήσουν ποιον δρόμο να ακολουθήσεις. Αυτό το έκαναν τόσα χρόνια, σου έδωσαν τις βάσεις και τώρα σε αφήνουν ελεύθερο.
Τώρα είσαι μόνος σου, μακριά απ’ το πατρικό σου σπίτι, μακριά από τους γονείς σου, πρόσεχε μόνο να μην ξεχαστείς. Να μην ξεχάσεις τι αφήνεις πίσω σου και ποιους και το κυριότερο να θυμάσαι πως η πόρτα του πατρικού σου σπιτιού θα είναι πάντα ανοιχτή για σένα.
Υ.Γ Μαμά, μπαμπά, θα είστε πάντα το «σπίτι» μου.
Επιμέλεια Κειμένου Δέσποινας Τάμπου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δέσποινα Τάμπου
