Να ξέρεις, δεν το μετάνιωσα ποτέ

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που συναντάς έναν άνθρωπο, αυτόν τον ένα άνθρωπο που ένιωσες απ’ την αρχή πως θα είναι κάτι σπουδαίο, που απ’ την πρώτη στιγμή κατάλαβες πως θα γίνει ο άνθρωπός σου, που ήξερες πως εσύ γι’ αυτόν θα μπορούσες να κάνεις τις μεγαλύτερες θυσίες. Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή σου κι είσαι διατεθειμένος να τους δώσεις τα πάντα χωρίς αντάλλαγμα, όμως, γι’ αυτόν τον ένα το έκανες. Είναι κάτι σαν, πώς το λένε, η αχίλλειος πτέρνα σου.

Κι εσύ αυτό ήσουν για μένα. Η αδυναμία μου, μεγαλύτερη από αυτή που είχα στα γλυκά. Το ήξερα, το ένιωθα απ’ τη πρώτη στιγμή που σε είδα, απ’ το πρώτο χαμόγελο κι απ’ την πρώτη ματιά, πως εσύ για μένα θα γίνεις κάτι πολύ σπουδαίο. Δε χρειάστηκε πολύ, με κατέκτησες από το «χαίρω πολύ». Κι εγώ απλά παραδόθηκα σε ένα συναίσθημα που δεν είχα ξανανιώσει όμοιό του.

Έτσι είναι με τα έντονα συναισθήματα, εισέρχονται μέσα στην ψυχή σου και τα αλλάζουν όλα, σε καταλύουν, σε αλλάζουν, είναι πέρα από σένα, δεν μπορείς να τα ελέγξεις. Άλλωστε, πώς μπορείς να ελέγξεις ένα τσουνάμι; Κι εγώ χάθηκα μέσα του. Κι ήθελα να σου τα δώσω όλα, το σώμα μου, την ψυχή μου, εμένα. Όλα αυτά που μου ζητούσες, αλλά κι αυτά που δε μου ζητούσες. Και στα έδωσα. Και δε μετανιώνω για τίποτα, ακόμα και τώρα.

Δε μετανιώνω για όλα όσα σου έδωσα, δε μετανιώνω για όλα αυτά που έπρεπε να έχω κρατήσει για μένα, αλλά δεν το έκανα. Δε μετανιώνω για την αγάπη που σου έδωσα απλόχερα και πήρα πίσω τη μισή. Στο κάτω-κάτω, δεν το έκανα γιατί περίμενα να μου δώσεις πίσω αυτά που σου έδινα. Το έκανα γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, όλο μου το είναι έλιωνε για σένα κι είχε παραλύσει και μυαλό και λογική. Κι αν είχα την ευκαιρία θα το έκανα πάλι.

Άλλωστε, γιατί να μετανιώσω; ‘Ο,τι και να σου έδωσα ήταν μέσα απ’ την καρδιά μου κι όλα άξιζαν ένα προς ένα. Όλα τα χαμόγελα, αλλά κι όλα τα δάκρυα που σου χάρισα. Οι αγκαλιές, τα χάδια, τα φιλιά. Κι ειδικά όλα τα «σ’αγαπώ» μου. Σου τα χάρισα να τα κρατήσεις όλοδικά σου. Να τα έχεις πάντα μαζί σου, στα εύκολα, στα δύσκολα. Και ποτέ δε θα τα έπαιρνα πίσω. Την αγάπη σου όταν την προσφέρεις δεν μπορείς να τη ζητάς πίσω.

Κι όταν έρχονται και μου λένε πως δεν άξιζε, πάντα από μέσα μου γελάω. Τι ξέρουν αυτοί; Τι ξέρει ο καθένας για την αγάπη μας; Πώς μπορεί να μιλήσει ο καθένας για εμάς; Μην τους ακούς, μόνο εμένα να ακούς. Άξιζαν όλα, κι εσύ άξιζες. Ακόμα κι αν δεν το έβλεπες. Δεν μπορούσες να δεις πόσο υπέροχος άνθρωπος ήσουν. Ίσως αν μπορούσες να σε δεις όπως σε έβλεπα εγώ, ίσως τότε να καταλάβαινες.

Όμως, για να δεχθείς τόση αγάπη πρέπει πρώτα να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου, για να μπορέσεις να καταλάβεις γιατί κάποιος είναι ικανός να κάνει τόσες θυσίες για σένα. Μπορεί κάποια στιγμή να καταφέρεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου όσο σε αγάπησα εγώ, τότε και μόνο τότε θα καταλάβεις.

Γιατί σε διάλεξα ανάμεσα στους τόσους, σε διάλεξα ανάμεσα στους πολλούς και σου χάρισα την καρδιά μου και δεν το μετανιώνω. Τι πιο σπουδαίο από αυτό; Κι αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, πάλι εσένα θα διάλεγα, θα σε γνώριζα και θα στα έδινα ξανά όλα απ’ την αρχή.