Να με σκέφτεσαι

Και τώρα που γράφτηκε η τελεία, γύρισε η σελίδα και το βιβλίο έκλεισε και μπήκε στο συρτάρι με τις εμπειρίες, έχω κάτι να σου πω. Κάτι σαν επίλογο, κάτι για να κλείσει η ιστορία με ένα θεαματικό φινάλε. Μια δικιά μου θεαματική έξοδο. Φωνάξτε λοιπόν στον σεναριογράφο πως ο πρωταγωνιστής αποχώρησε, δεν υπάρχουν πια ήρωες για να συνεχιστεί η ιστορία. Θα πάρω λοιπόν και εγώ την αξιοπρέπειά μου και θα φύγω, μα φεύγοντας εγώ δε θα σου πω να με ξεχάσεις και να κάνεις τη ζωή σου για να προσποιηθώ πως είμαι υπεράνω, γιατί δεν είμαι. Εγώ φεύγοντας θα σου πω πως θέλω να με σκέφτεσαι.

Εγώ δε θα σου πω ότι θέλω να είμαι η πρώτη σου σκέψη όταν ξυπνάς. Θα σου πω ότι θέλω να είμαι η μόνη σου σκέψη όλη την ημέρα. Το πρωί όταν φτιάχνεις τον καφέ σου, ή το βράδυ όταν πίνεις το ποτό σου. Όλη σου η καθημερινότητα να είναι γεμάτη με εικόνες δικές μου. Να με μπερδεύεις με τους περαστικούς στο δρόμο, να βλέπεις ανθρώπους που να ‘χουν κινήσεις δικές μου. Να ψάχνεις τη μορφή μου σε ξένους, να αναζητάς τα μάτια μου και το χαμόγελό μου ανάμεσα στο πλήθος και κάθε άνθρωπος που θα συναντάς να σου θυμίζει κάτι από μένα.

Να περιφέρεσαι από αγκαλιά σε αγκαλιά αναζητώντας τη δική μου. Τον ήχο της φωνής μου, τη μυρωδιά μου. Κι εκείνα τα πρωινά που θα ξυπνάς δίπλα σε ξένες αγκαλιές, που δε θα θυμίζουν αγάπη ούτε στο ελάχιστο, σε αγκαλιές που θα είναι κενές από συναίσθημα, να θυμάσαι τα πρωινά που ξυπνούσες μαζί μου και να νιώθεις ότι πνίγεσαι, να ψάχνεις την έξοδο κινδύνου για να το σκάσεις.

Θέλω να με σκέφτεσαι το βράδυ πριν κοιμηθείς, να νιώθεις την παρουσία μου δίπλα σου, ανάμεσα στα σεντόνια σου και να αισθάνεσαι το σώμα σου να φλέγεται που δεν είμαι εκεί. Θέλω να σκέφτεσαι τον τρόπο που άγγιζαν τα δάχτυλά μου το σώμα σου, την ανάσα μου που έκαιγε στο λαιμό σου, τα φιλιά μου που γλιστρούσαν πάνω σου κι ο πόθος να καταβάλει το κορμί σου.

Κι όταν θα βρίσκεσαι στο κρεβάτι με κάποια άλλη που τυχαία γνώρισες, να θυμάσαι τα μάτια μου που σε κοιτούσαν κατάματα την ώρα που κάναμε έρωτα, γεμάτα πόθο. Να αναζητάς το κορμί μου, την ευχαρίστηση που αυτό σου έδινε. Και την ώρα της απόλυτης ηδονής σου, να αναστενάζεις το όνομά μου.

Και τελικά, όταν η θύμησή μου καταλήξει να σου γίνει συνήθεια, όταν αρχίσεις να πίνεις το καφέ σου όπως τον έπινα εγώ, όταν ξαπλώνεις στον καναπέ σαν εμένα, όταν οι κινήσεις μου, οι εκφράσεις μου, γίνουν και δικές σου, όταν το να με σκέφτεσαι σου γίνει ευχαρίστηση, τότε ξαφνικά, να με ξεχάσεις.

Ίσως τότε μπορώ να λέω και εγώ με σιγουριά, πως εμείς οι δύο ερωτευτήκαμε, ακόμα κι αν δεν έγινε την ίδια στιγμή. Όπως και να ‘χει, αν σε ρωτήσει κάποιος, πες του, πως τουλάχιστον εσύ, έχεις αγαπηθεί, γιατί πώς αλλιώς μπορείς να εξηγήσεις τόσο εγωισμό;