Όταν ακούς την λέξη σχολείο σίγουρα χιλιάδες πράγματα περνάνε από το μυαλό σου. Καθηγητές, διαγωνίσματα, σκονάκια, κοπάνες, εκδρομές, κι ένα συγκεκριμένο άτομο. Ξέρεις πολύ καλά για ποιο άτομο μιλάω. Για αυτόν τον ένα και μοναδικό που όταν πρωτομπήκες στην τάξη, τον κοίταξες, τον ζύγισες καλά καλά, και είπες « εδώ είμαστε, εσύ θα γίνεις ο νέος διπλανός-κολλητός μου» . Τον πλησίασες δειλά δειλά, και του κράτησες μια θέση δίπλα σου. Και αυτή ήταν η αρχή του τέλους. Η αρχή μιας καινούργιας φιλίας.
Μοιραστήκατε σχεδόν τα πάντα. Ένα θρανίο, αμέτρητα στιλό, σημειώσεις, διαγωνίσματα, σκονάκια, γέλια, λύπες, διαλείμματα και ατελείωτες ώρες ανίας.
Είναι αυτός που μετέτρεψε τα σχολικά σου χρόνια σε μια ζωντανή κόλαση, που μαλώνατε σε κάθε σχολική ώρα, που βλαστημούσες την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισες να πας να κάτσεις δίπλα του. Είναι το ίδιο άτομο που σε ώθησε σε μονοπάτια σκοτεινά και σε οδήγησε στον δρόμο της ακολασίας, με λίγα λόγια, αυτός που εξαιτίας του έκανες την πρώτη σου κοπάνα και μαζί πιασμένοι χέρι χέρι περπατήσατε στις καφετέριες της πόλης σας.
Είναι αυτός που εξαιτίας του γράφτηκες στα κατάστιχα του απουσιολόγιου με τον τίτλο «ωριαία αποβολή», διότι οι κοτσάνες που πετούσε δε γινόταν να περάσουν απαρατήρητες, και οδηγούσαν εσένα, αλλά και τον ίδιο, έξω από την τάξη για λόγους διατάραξης της ησυχίας.
Είχατε αποκτήσει τα δικά σας αστεία, τον δικό σας τρόπο συνεννόησης, αλλά και ένα είδος φιλίας περίεργο αλλά και συνάμα μοναδικό. Γιατί, τι θα ήταν τα σχολικά σου χρόνια χωρίς αυτόν; Χωρίς τον συνένοχό σου σε όλα τα εγκλήματα; Θα ήταν μια βαρετή ρουτίνα, και ξαφνικά, βρέθηκε αυτό το άτομο να φτιάχνει τη μέρα σου.
Αυτό το άτομο σου χάρισε ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα. Χιλιάδες αναμνήσεις να έχεις να αναπολείς. Θυμήσου τα πρωινά που αποφασίζατε πως η ζωή είναι πολύ σκληρή για να πάτε σχολείο από τις 8 και τέταρτο και καταλήγατε σε μαραθώνιους συζητήσεων. Αλλά και εκείνες τις δύσκολες στιγμές που ο καθηγητής αποφάσιζε να χωρίσει αυτή τη δυάδα γιατί έκανε πολύ φασαρία.
Θυμάσαι εκείνες τις αβάσταχτες μέρες που ο διπλανός σου αποφάσιζε πως είναι άρρωστος και δεν εμφανιζόταν στο σχολείο; Και οι ώρες περνούσαν και δεν τον έβλεπες να περνάει το κατώφλι της πόρτας και σιγά σιγά βούλιαζες στο βούρκο της μοναξιάς. Πόσες κατάρες μπορείς να ρίξεις σε ένα άτομο; Τις είχες ρίξει όλες, και σχεδίαζες την εκδίκησή σου, γιατί αυτό που έκανε να σε αφήσει μόνο σου αυτές τις δύσκολες ώρες, ήταν απαράδεκτο.
Και τελικά όταν ήρθε η ώρα να τον αποχωριστείς γιατί οι δρόμοι σας χώρισαν, ένιωσες πως η σχολική ζωή σου δε θα είναι πια η ίδια. Γιατί ήταν εκείνο το αγουροξυπνημένο βλέμμα και εκείνη η καλημέρα που συνοδευόταν με ένα τόνο βρισιές για τις ατελείωτες ώρες μαθήματος που έχετε μπροστά σας. Ήταν εκείνο το hi-5 για την ομαδική αποτυχία σας στο διαγώνισμα, αλλά και η αγκαλιά που έπεσες πάνω της όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στη ζωή σου. Ήταν το γέλιο, τα αστεία, και η χαρά. Όλα αυτά μοιραστήκατε και ήταν μόνο για εσάς τους δύο, και έμειναν καλά χαραγμένα πάνω στο θρανίο και την μνήμη σας. Όλα αυτά που έμειναν μεταξύ σας μέσα σε μία σχολική τάξη, πάνω από ένα σχολικό θρανίο.
Αλεξάνδρα σε ευχαριστώ που μετέτρεψες τις σχολικές μου μέρες σε μια αξέχαστη «κόλαση».
Συντάκτης: Δέσποινα Τάμπου
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
