Πού πάει ο έρωτας όταν φεύγει;

Θα μπορούσε κανείς να πει, ή να παρομοιάσει τον έρωτα με την ενέργεια. Στη φυσική, πάντα σου λένε να θυμάσαι πως η ενέργεια δε χάνεται, αλλά μετατρέπεται. Ίσως αυτό ισχύει και για τον έρωτα. Ίσως ο έρωτας δε χάνεται, απλά μετατρέπεται. Μετατρέπεται σε συναισθήματα υποδεέστερά του, συναισθήματα όχι τόσο έντονα όσο εκείνος, συναισθήματα με μικρότερη βαρύτητα κι ισχύ.

Άτυχος είναι αυτός που του φεύγει ο έρωτας ή αυτός που φεύγει ο έρωτας γι’ αυτόν;

Ο έρωτας είναι αυτό το κάτι που μετατρέπει την καθημερινότητά σου, είναι η ώθηση που  χρειάζεσαι για να σηκωθείς το πρωί απ’ το κρεβάτι, κι αυτό που σε κρατάει ξάγρυπνο τα βράδια, είναι η δόση μαγείας μέσα σε έναν κόσμο, αν μη τι άλλο, συνηθισμένο. Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα έντονο, ένα συναίσθημα δυνατό, ένα συναίσθημα που σε γεμίζει. Φαντάσου να ξυπνήσεις ένα πρωί κι όλα αυτά να έχουν χαθεί. Φαντάσου να είσαι ερωτευμένος και ξαφνικά να παύεις να είσαι.

Τότε είναι που έρχεται η επιστροφή σου στην πραγματικότητα κι η καθημερινότητα σου χτυπάει την πόρτα κι από εκεί που ένιωθες πλήρης, ξαφνικά ένα κενό. Το μπαρ που σου άρεσε να πηγαίνεις, τελικά παίζει χάλια μουσική κι ο αγαπημένος σου καφές τελικά είναι σαν όλους τους άλλους κι η μια μέρα διαδέχεται την άλλη χωρίς καμία απολύτως διαφορά. Οπότε για να απαντήσω στην ερώτηση που έθεσα πιο πριν, για εμένα, άτυχος είναι αυτός που ήταν κάποτε ερωτευμένος και τώρα δεν είναι.

Δε λέω, άδικο να σου δίνουν τον έρωτα και να τον παίρνουν πίσω. Αλλά το αίσθημα να ξέρεις πως κάποια στιγμή, κάποιος ήταν ερωτευμένος μαζί σου και πως εσύ ήσουν ο λόγος κι η αιτία για το χαμόγελο του, είναι μοναδικό.

Και ποιος φταίει όταν φεύγει ο έρωτας; Ποιον μπορείς να κατηγορήσεις απ’ τους δύο; Ίσως στην τελική δε φταίει κανένας απ’ τους δύο. Ίσως ο έρωτας δεν είναι ένα συναίσθημα μόνιμο, γιατί έτσι καταλήγει συνήθεια κι η συνήθεια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του. Μεγάλος έρωτας είναι αυτός που κατάφερε να νικήσει τη συνήθεια. Κι η ξενέρα σε έναν έρωτα που άφησε τη συνήθεια να εισχωρήσει, είναι αναμενόμενη. Και τότε είναι που ο έρωτας μαζεύει τα πράγματα του και φεύγει.

Και πού πάει ο έρωτας όταν φεύγει; Πάει και ψάχνει τη μαγεία σε κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό, κάτι που θα του δώσει πνοή και ζωή και θα τον αναδημιουργήσει. Παρ’ όλα αυτά, ίσως τελικά, ο έρωτας ακόμα και αν φεύγει, να μη χάνεται.

Αν έχεις πραγματικά ερωτευθεί, και δε μιλάω για την καψούρα της μιας εβδομάδας και την κάβλα της μιας βραδιάς, μιλάω για πραγματικό έρωτα, από αυτούς που έχεις κάνει τις μεγαλύτερες τρέλες για πάρτη του, πάντα θα νιώθεις μια μικρή έλξη για το άτομο που έδωσε πρόσωπο και μορφή στον έρωτα. Θα νιώθεις αυτόν τον μικρό ηλεκτρισμό όταν βρίσκεται κοντά σου. Κι έτσι, αν κι ο έρωτας έφυγε, ένα συναίσθημα, όποιο και αν είναι αυτό, θα είναι ζωντανό ακόμα.

Και αν κάποια στιγμή τα φέρει έτσι ο καιρός, και βρεθείς  με έναν παλιό σου έρωτα, κάτσε και πιες και ένα κρασί εις υγείαν εκείνου του έρωτα που δημιουργήσατε κάποτε, που πάλεψε, αλλά ηττήθηκε κι έφυγε.