Όπως είπε κάποτε η αείμνηστη Marilyn Monroe: «Ποιος είπε ότι οι νύχτες είναι για να κοιμάσαι;». Είμαστε κι εμείς τα «νυχτολούλουδα» που έχουμε κάνει μότο μας αυτή την ατάκα, που έχουμε καταρρίψει το πρωινό ξύπνημα κι έχουμε διαψεύσει αυτούς που λένε «της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει» .
Ο πρωινός καφές δε μας συναρπάζει όσο ένας καφές στις έντεκα το βράδυ, θα ξυπνήσουμε μετά τις τρεις το μεσημέρι και θα κοιμηθούμε αφού εμφανιστούν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου. Και μην αγχώνεστε για τις ώρες που χάνουμε απ’ τη μέρα μας, τις αναπληρώνουμε τη νύχτα. Τι να κάνουμε; Προτιμάμε να ζούμε στο σκοτάδι παρά τη μέρα, είναι κρίμα να χάνεις τη μαγεία της κι όλα αυτά που σου προσφέρει.
Είτε την περνάς μόνος σου σε ένα καναπέ με λίγο κρασί, είτε με παρέα σε κάποιο κλαμπ, ή και σε ένα παγκάκι, δε γίνεται να μη σου φανεί όμορφη. Είναι αυτή η ησυχία της που τα κάνει να ακούγονται όλα πιο όμορφα κι αυτή η δροσιά της που τυλίγει το σώμα σου. Είναι ξελογιάστρα η νύχτα, ουδείς γεύτηκε τη γλύκα της και δεν την ερωτεύτηκε.
Άλλωστε τι είναι πιο ρομαντικό απ’ τη νύχτα; Για την ακρίβεια αν μπορούσε να μιλήσει, θα καυχιόταν πως είναι ο ιδρυτής του ρομαντισμού. Τη νύχτα θα πιάσεις τον εαυτό σου να ερωτεύεται πιο δυνατά, να φιλάει με πάθος και να αγκαλιάζει πιο σφιχτά. Λες και κάτω απ’ το σκοτάδι της οι καρδιές χτυπάνε πιο δυνατά, με τρόπο που δε χτυπούν τη μέρα, με ένα τρόπο που να ταιριάζει με τη γαλήνη, αλλά και το θόρυβό της συνάμα.
Νύχτα σε ένα παγκάκι, ένα μπαλκόνι ή μια ταράτσα, γίνονται οι μεγαλύτερες εξομολογήσεις. Εκεί γύρω στις τέσσερις η ώρα θα αποκαλύψεις στον καλύτερό σου φίλο πως σε πείραξε που εκείνη η σχέση δεν είχε πάει καλά άσχετα που εσύ έδειχνες πως όλα μέσα σου είναι μια χαρά, θα του πεις πως σε πόνεσε εκείνη η προδοσία του πριν κάποια χρόνια και πως ακόμα σε πονάει, θα του εκμυστηρευτείς αλήθειες που είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου να μην αποκαλύψεις ποτέ.
Τη νύχτα οι άνθρωποι είναι πιο κοντά στον εαυτό τους, αλλάζουν, σου ανοίγουν ένα παράθυρο στις σκέψεις τους. Μιλάνε περισσότερο, γελάνε περισσότερο και κλαίνε με πάθος. Μπορείς να δεις πιο καθαρά το πρόσωπό τους. Όχι τη μάσκα, αυτό που βρίσκεται από κάτω. Είναι λες και το σκοτάδι της συνωμοτεί για να ακουστούν οι μεγαλύτερες αλήθειες. Δεν κρύβονται πίσω από αυτή, αλλά φανερώνονται. Οι μεγάλες κουβέντες, αυτές που πληγώνουν, αυτές που θέλουν θάρρος για να ειπωθούν, παίρνουν μορφή μέσα στη νύχτα κι αποκαλύπτονται, δεν το φοβούνται το σκοτάδι.
«Σ’ αγαπάω» , «Μου λείπεις», «Σε θέλω» , απλές λέξεις που όμως η νύχτα τις κάνει να ακούγονται αλλιώς, πιο ειλικρινείς, το νόημά τους γίνεται πιο βαθύ. Τα ‘χει αυτά η νύχτα, βγάζει στην επιφάνεια τα πιο βαθιά και κρυμμένα συναισθήματα. Άλλωστε η ομορφιά της δε χωράει τα ψέματα και τις ελαφριές κουβέντες, χαλάνε τη μαγεία της.
Μην τη φοβηθείς, αυτή θα σε φροντίσει καλά, θα κρύψει τα βουρκωμένα σου μάτια, θα απαλύνει τον πόνο σου και θα γιατρέψει τη λαβωμένη ψυχή σου. Αν χρειαστεί θα σε πιάσει απ’ το χέρι και θα σε οδηγήσει σε μια παραλία, να τη δεις και να τη ζήσεις σε όλο της το μεγαλείο.
Κι αν η νύχτα σου φέρθηκε άσχημα κι ήταν σκληρή μαζί σου, αν το προσωπείο σου έσπασε και βρέθηκες μόνος να ψάχνεις τον άνθρωπο που βρίσκεται από κάτω, μην ανησυχείς. Ακόμα και η πιο σκοτεινή νύχτα τελειώνει κι ο ήλιος ανατέλλει ξανά.
Επιμέλεια Κειμένου Δέσποινας Τάμπου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δέσποινα Τάμπου
