-Αναστασία Νάννου, νομικός
«Από τις αρχές του 2021 μέχρι και σήμερα, θρηνήσαμε τη ζωή σχεδόν είκοσι γυναικών. Είκοσι ανθρωποκτονίες γυναικών στην Ελλάδα άλλαξαν τα δεδομένα. Αμφισβητείται το δικαίωμα της κάθε γυναίκας να ζει, να επιλέγει, να απορρίπτει, να φεύγει. Και μιλάω για ανθρωποκτονίες, γιατί παλέψαμε πολύ ως φύλο για ν’ αντιμετωπιζόμαστε ως άνθρωποι κι όχι ως ιδιοκτησία, κι οι διακρίσεις αυτές δε μας πρέπουν. Θαυμάσαμε γυναίκες που ούσες θύματα απόπειρας ανθρωποκτονίας και βαριάς σωματικής βλάβης, έχοντας σημάδια, που μια ζωή θα φέρουν, όρθωσαν το ανάστημά τους και με δύναμη ψυχής συνεχίζουν τη ζωή τους, δίνοντας παράδειγμα σε όλους μας.
Ακούσαμε γυναικείες φωνές που κατήγγειλαν κακοποιητικές συμπεριφορές, ψυχολογικής και σωματικής βίας, δημόσια, ακόμη κι εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας. Γυναίκες που νίκησαν το φόβο και θέλησαν ν’ ανοίξουν το δρόμο στην αλήθεια, στη δικαιοσύνη και στην κάθαρση του επαγγελματικού τους χώρου. Μιλήσαμε για κυκλώματα με συγκεκριμένο modusoperandi και γυναίκες που βιάστηκαν υπνωτισμένες και μεθυσμένες δε σώπασαν.
Αποδεχτήκαμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες γυναίκες κάθε σωματότυπου, ξεπερνώντας τα στερεότυπα δεκαετιών κι έτσι ήρθαμε πιο κοντά στην αλήθεια μας, όποια κι αν είναι. Αγκαλιάσαμε γυναίκες που έμειναν έναν ολόκληρο χρόνο στην Αφρική για να υιοθετήσουν ένα παιδί, χωρίς να κρίνουμε, αποδεικνύοντάς μας ότι καθεμία μπορεί να γίνει μητέρα αν και όποτε θέλει, με τον τρόπο που εκείνη επιθυμεί. Βγάλαμε το καπέλο σε γυναίκες που μίλησαν ανοιχτά για τον καρκίνο κι εμφανίστηκαν με τουρμπάνι σε καθημερινό σίριαλ δηλώνοντας σε όλους μας ότι η ζωή συνεχίζεται.
Παραδεχτήκαμε εκείνες, που αποκάλυψαν ότι παίρνουν αντικαταθλιπτικά, γιατί οι ψυχικές ασθένειες είναι μέσα στη ζωή και η ψυχική μας υγεία πολύτιμη. Αποχαιρετίσαμε πριν λίγες μέρες τη γιαγιά Ευστρατία, μια γυναίκα-αγκαλιά, που ήταν η ζωντανή απόδειξη της ανιδιοτελούς αγάπης μαζί με την υπόλοιπη εμβληματική τριάδα αλληλεγγύης από τη Λέσβο. Είδαμε νεαρές τικ-τόκερς να πιάνουν τα ΑΚ47 και να ορμούν στα οδοφράγματα για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους και μητέρες να μεταναστεύουν για να έχουν τα παιδιά τους ένα καλύτερο αύριο.
Σήμερα γιορτάζουμε όλες τις γυναίκες που νοηματοδότησαν εκ νέου τη λέξη «γυναίκα». Όλες όσες ζουν και παλεύουν για ν’ ακουστούν, ν’ αναγνωριστούν, ν’ αγαπηθούν. Όλες όσες νίκησαν το φόβο και κατήγγειλαν εγκλήματα σε βάρος τους. Όλες όσες έφυγαν κι η μνήμη τους ζητά εναγωνίως δικαίωση. Όλες όσες είναι ο εαυτός τους χωρίς να τις νοιάζει τι λέει ο κόσμος. Όλες αυτές που μας εμπνέουν με τη δύναμή τους. Για όλες και σε όλες. Χρόνια πολλά! Όσο έχουμε η μία την άλλη είμαστε πιο δυνατές.»
Λίγα λόγια για την Αναστασία Νάννου:
Μια ηλιαχτίδα είναι η Αναστασία. Αυτός ο άνθρωπος που ξέρει το καλύτερο brunch στην πόλη και ταυτόχρονα θα μπορεί να σου δώσει και νομική συμβουλή για τα δικαιώματά σου. Με τον Ερμή έχει έρωτα, και ποιος δε θα ‘χε βέβαια μ’ αυτό το σκυλί. Της αρέσουν τα λουλούδια, η άνοιξη, οι βόλτες στην πρωινή Θεσσαλονίκη. Είναι αυτός ο άνθρωπος που όταν έχεις πρόβλημα, μελαγχολία, κακή διάθεση, χαμηλή ψυχολογία, αρκεί να τον δεις μόνο για να σκάσεις ένα χαμόγελο.
-Χρύσα, επαγγελματίας στον τουρισμό
«Είμαι επαγγελματίας οδηγός, οπότε ψάχνοντας δουλειά, παίρνω τηλέφωνα και για τη θέση του παρκαδόρου. Ένα απ’ αυτά τα τηλέφωνα, το σηκώνει ο κύριος Μπάμπης, υπεύθυνος του πάρκινγκ.
«Καλησπέρα σας» του λέω, «ενδιαφέρομαι για τη θέση του παρκαδόρου».
«Ωραία, παίρνεις εκ μέρους του πατέρα σου;».
«Όχι, όχι εγώ ενδιαφέρομαι για τη θέση».
«Λυπάμαι δε συνεργάζομαι με γυναίκες, είναι βλέπεις δύσκολη δουλειά.».
Το τηλέφωνο κλείνει. Παίρνω στο επόμενο πάρκινγκ και η συζήτηση δε διαφέρει πολύ. Και πρέπει να βρω άλλον τρόπο να βγάλω ένα μεροκάματο, να βοηθήσω την οικογένειά μου, να έχω δικά μου χρήματα.Οπότε μια άλλη επιλογή αποτελεί ο χώρος της εστίασης. Τα τηλέφωνα συνεχίζουν λοιπόν και πέφτουμε πάνω στον κύριο Τάκη. Στέλνω βιογραφικό και τα λόγια του ήταν αυτολεξεί «ομορφούλα είσαι, στο σέρβις θα σε βάλω».
Κάποια στιγμή που ήθελα να κάνω κάτι για το εαυτό μου κι επηρεασμένη από μια προσφορά, αποφασίζω να ξεκινήσω μερικές συνεδρίες λέιζερ. Κλείνω το πρώτο μου ραντεβού. Η διεύθυνση του εν λόγω ιατρείου θέλοντας να με πείσει για περισσότερες συνεδρίες, αποφασίζει να μου πει ότι είμαι αηδιαστική με τόσες τρίχες πάνω στο σώμα μου. Κι ότι είναι τουλάχιστον αισχρό που δε σέβομαι τον σύντροφό μου, ώστε να δώσω μια περιουσία για να μην έχω πια τρίχες.
Αυτά είναι τρία απλά περιστατικά, που φανερώνουν τι σημαίνει να είσαι γυναίκα το 2022. Και για μένα κι όλες τις γυναίκες στη γη, δεν τελειώνει εδώ, με μικρά γεγονότα η ιστορία. Γιατί κάθε μέρα ακούμε για βιασμούς και γυναικοκτονίες και κλείνουμε τ’ αυτιά κι αλλάζουμε πλευρό. Κάθε μέρα γυρνάμε σπίτι με το ακουστικό στο χέρι. Να είσαι γυναίκα το 2022, σημαίνει να παλεύεις καθημερινά για να σε πάρουν στα σοβαρά σε μια δουλειά, να φοβάσαι για τις φίλες σου και για σένα και για κάθε θηλυκότητα. Σημαίνει να τους δίνεις ζωή και να προσπαθούν να στην πάρουν πίσω, μεταφορικά και κυριολεκτικά.»
Λίγα λόγια για τη Χρύσα, από τη Ζήνα
Η Χρύσα είναι 20 ετών, σπουδάζει τουριστικά κι αγαπάει τη φωτογραφία, το τραγούδι. Τη φωνάζουν «Αγάπη», γιατί τη μοιράζει ακούραστα και πλέον αυτό έχει γίνει το όνομά της. Ως γνήσια κόρη βενζινά, έχει καταπιαστεί με κάθε δήθεν«αντρική» δουλειά και την πονάει που δε βλέπει πουθενά ίσες ευκαιρίες. Γελάει πάντα, οδηγάει φορτηγό, ακούει ροκιές κι είναι η ήρεμη δύναμη της παρέας. Δε σταματάει ποτέ να εκπλήσσει με τις αποφάσεις της και με το ζήλο της ν’ αλλάξει τον κόσμο, έχοντας για όπλο την αγάπη και την τέχνη.
-Πηνελόπη Τσέλιου, τραγουδίστρια- μουσικός
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νάουσα Ημαθίας στις 10/11/1997. Από το 2015 ζω κι εργάζομαι στην Θεσσαλονίκη όπου αρχικά εγκαταστάθηκα για να σπουδάσω στο τμήμα Γεωπονίας του Α.Π.Θ. Παράλληλα με τις ακαδημαϊκές μου σπουδές, ξεκίνησα να φοιτώ στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης με ειδίκευση το “Τζαζ Τραγούδι”. Εκεί είχα την τύχη να συναντήσω μοναδικούς ανθρώπους -δασκάλους- που με ενέπνευσαν και σύντομα ξεκίνησα να εργάζομαι σαν μουσικός-τραγουδίστρια σε διάφορα μπαρ και σκηνές της πόλης.
Ως γυναίκα και μουσικός, ομολογώ πως οι απαιτήσεις της εργασίας στ’ αλήθεια δεν απέχουν δραματικά από εκείνες της καθημερινότητας. Διανύουμε την εποχή της εικόνας, πράγμα που διογκώνεται σε επαγγέλματα που περιλαμβάνουν το κομμάτι του performing. Δυστυχώς είναι ακόμη, πολύ συχνό φαινόμενο να τυγχάνεις διαφορετικής μεταχείρισης, είτε θετικής είτε αρνητικής, από το εκάστοτε εργασιακό περιβάλλον με κριτήριο την εμφάνιση. Το πρότυπο για τη γυναίκα θηλυκό στην ελληνική κοινωνία καλά κρατεί και σ’ έναν ανδροκρατούμενο χώρο, αυτόν της μουσικής, σιωπηλά απαιτείται.
Φυσικά, κάπου εδώ να προσθέσω πως η έκθεση, αν και σκληρή ώρες ώρες, είναι παράλληλα συχνά γοητευτική. Είναι φοβερά αναγκαίο να δημιουργήσουμε ασφαλή περιβάλλοντα με συνεργάτες επί σκηνής και μη, με σκοπό οι στιγμές αυτές της γοητείας να πληθαίνουν, και να μη δηλητηριάζονται από εικονικές ατέλειες. Θέλουμε ελεύθερους καλλιτέχνες, κοινωνούς της τέχνης τους και του εαυτού τους. Μεταβαίνουμε στην εποχή που η θηλυκή ενέργεια αρχίζει και παίρνει τα ινία. Ως γυναίκες-θηλυκότητες οφείλουμε να είμαστε εκεί, να την υπερασπιστούμε με την ειλικρίνεια της παρουσίας μας.»
Λίγα λόγια για την Πηνελόπη:
Η Πηνελόπη δεν είναι άνθρωπος. Είναι αερικό. Έχει γεννηθεί και περπατά στη γη για να σε μαγνητίζει με το που τη συναντήσεις. Είναι βράχος και πούπουλο μαζί. Με φωνή που λες πως σε χαϊδεύει. Με λόγο σταθερό, αυτοπεποίθηση, άποψη. Την ελευθερία και την ισότητα τις κρατάει για σημαία. Είναι ακριβώς ό,τι είναι και η τζαζ. Τέλεια δομημένη μέσα στο χάος της, με αυτοσχεδιασμούς και ενορχηστρώσεις που δεν είναι για όλους. Μόνο για όσους ξέρουν τι θα πει καλή μουσική. Αυτό το διάστημα δραστηριοποιείται στην πόλη της Θεσσαλονίκης με συμμετοχή σε 2 προσωπικά μουσικά πρότζεκτ. “Penelopi’s Cruise Band” (Τζαζ + μουσικές του κόσμου) “ADET” (ρεμπέτικο + ηλεκτρονικό). Παράλληλα προετοιμάζει και την κυκλοφορία της πρώτης της προσωπικής μουσικής δουλειάς.»
Μπορείς να την ακούσεις εδώ
-Έλι Κουγιουμτζόγλου, φοιτήτρια Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ
«Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα του 2022; Ακούγεται μια ερώτηση που εύκολα μπορεί να απαντηθεί από μια νεαρή γυναίκα, όπως εμένα. Μη σας ξεγελάει όμως. Είναι σίγουρα tricky. Γεννημένη πριν περίπου 20 χρόνια και ζώντας μέχρι τώρα στην Ελλάδα, μια λέξη θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω το συναίσθημα που νιώθω στο ζενίθ. Μπερδεμένη.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα ανεπτυγμένη, όπου η θέση μου ως γυναίκα υπάρχει εμφανώς, καθώς πολλά δικαιώματα έχουν πλέον κατοχυρωθεί, γεγονός που με κάνει να αισθάνομαι δύναμη κι αυτοπεποίθηση για το μέλλον μου. Ξέρω ότι μπορώ, αν το επιθυμήσω πραγματικά, να ανήκω οπουδήποτε. Γίνεται συνεπώς αντιληπτό, πως η ελευθερία κι οι ευκαιρίες στη χώρα αυτή υπάρχουν για εμάς τις γυναίκες σε διάφορους κλάδους. Ωστόσο, αυτό που με βάζει να κάνω δύο βήματα πίσω, συνδέεται με την, κατά καιρούς, απειλή της ψυχικής και σωματικής μου ακεραιότητας.
Αναφερόμενη στην ψυχική, δυστυχώς μέχρι και σήμερα, στην Ελλάδα του 2022, σχόλια και διακρίσεις με ακολουθούν. Καθηγητές πανεπιστημίου με οπισθοδρομικές αντιλήψεις, που αντί να μας δείχνουν το «μπροστά», έχουν μείνει για δικούς τους λόγους στο απαρχαιωμένο «πίσω». Σχόλια στο δρόμο, που αντί να παινέσουν τη νιότη, την προσβάλλουν. Οι δε αθυρόστομοι σχολιασμοί στα social για θέματα καθημερινά, μου γεννούν ειλικρινείς απορίες του «ποιοι είμαστε τελικά;» και γιατί μας είναι τόσο δύσκολη η άρθρωση μιας καλής κουβέντας.
Δυσάρεστα κι ανασφαλή συναισθήματα συνδέονται και με τη σωματική μου ακεραιότητα. Όχι, δε νιώθω ασφαλής να γυρίσω το βράδυ σπίτι μου με ακουστικά στ’ αυτιά. Ναι, κάθε φορά που μπαίνω στο ταξί ή κυκλοφορώ σ’ έναν πιο σκοτεινό δρόμο, κάνω τα κλειδιά μου όπλο, κρατώντας τα στο χέρι. Αν δε στείλω μήνυμα στη μαμά «είμαι οκ, ασφαλής, έφτασα» δεν ησυχάζω ούτε εγώ, πόσω μάλλον εκείνη.
Το να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα του σήμερα, είναι, όπως τα περισσότερα πράματα στη ζωή, νόμισμα διπλής όψης. Υπάρχουν δρώμενα και διέξοδοι που μου δίνουν ελπίδα πως κάποια μέρα θα θελήσω να μεγαλώσω κι εγώ την κόρη μου στην Ελλάδα. Όμως, όπως σε κάθε ιστορία, υπάρχει κι εκείνη η σκοτεινή πλευρά που με αποθαρρύνει από το να θεωρώ πως είναι προνόμιο να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα του σήμερα. Έπεται μια πολύ δυναμική γενιά γυναικών στο πλάι μου, όχι πίσω μου κι είναι οι αδελφές μου. Οφείλω γι’ αυτές και για μένα, να έχω μάτια ανοιχτά και ψύχραιμη καρδιά σ’ αυτήν την Ελλάδα. Here we come!»
Λίγα λόγια για την Έλι από την Τιτή:
Η όρεξή της για ζωή κι η οξύμωρη μορφή της συνειδητοποιημένης άγνοιας κινδύνου είναι παραδείγματα προς μίμηση αλλά και προς αποφυγή. Φοβερό το συναίσθημα του να τα χάνεις και να είναι εκείνη αυτή που θα σ’ επαναφέρει στην πραγματικότητα. «Μαμά, σύνελθε!». Το μεγαλύτερο όπλο της είναι η αυξημένη συναισθηματική νοημοσύνη που την κάνει να ξεχωρίζει. Όταν πονάει το δείχνει κι όταν χαίρεται το φωνάζει. Τον Αύγουστο κλείνει τα 20.
-Λήδα Μακρή, διατροφολόγος
«Είμαι γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιά. Τα τελευταία 15 χρόνια προσπαθώ μέσα από το διαιτολογικό μου γραφείο και τη SostiDiatrofi.gr να γνωρίσουν οι άνθρωποι πώς μπορούν να κάνουν την τροφή σύμμαχό τους για ένα υγιές σωματικό βάρος κι έναν δυνατό οργανισμό. Αν κάνω μια αναδρομή στο πώς έφτασα εδώ, δεν ένιωσα ποτέ την απειλή του να με υποτιμούν ή να μου στερούν ευκαιρίες επειδή είμαι γυναίκα. Κι είναι όντως τύχη, γιατί η παρορμητικότητά μου δε νομίζω ότι θα βοηθούσε σε τέτοιες καταστάσεις.
Ως προς το πώς είναι να ζεις στην Ελλάδα του 2022 και κάνοντας μια ανασκόπηση προς τα πίσω, θα πω πως ήμουν τυχερή, αν σκεφτούμε τα γεγονότα που έρχονται στην επιφάνεια τον τελευταίο καιρό, που δε χρειάστηκε να υπερασπιστώ το φύλο μου στην επαγγελματική μου ζωή. Δυστυχώς μια ακόμα δολοφονία από πρώην σύντροφο έγινε γνωστή λίγο πριν την παγκόσμια μέρα της γυναίκας, οπότε θα έλεγε κάποιος ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί ένα μέρος όπου γυναίκες μπορούν ν’ ανθίσουν και να διαπρέψουν. Ελπίζω η δικιά μας γενιά κι οι επόμενες να το διαψεύσουμε αυτό!
Αν είχα μια ευκαιρία να συνομιλήσω με τη μικρή Λήδα, θα της έλεγα να μη φοβάται να μιλήσει για ό,τι την ενοχλεί. Με ψυχραιμία πρέπει ν’ εκφράζουμε τους προβληματισμούς μας για να γνωρίζουμε κι εμείς και οι γύρω μας τα όριά μας! Και θα της θύμιζα, ότι δεν κάνουμε ποτέ στους άλλους αυτό που δε θέλουμε να μας κάνουν!
Σήμερα, την ημέρα της γυναίκας, δε φτάνει απλώς να ευχόμαστε πράγματα. Ας ελπίζουμε όμως κι ότι του χρόνου τέτοια μέρα, δε θα χρειάζεται να υπενθυμίζουμε στον άνθρωπο την ισότητα των 2 φύλων. Κι αυτό, θα πάψει να είναι ευχή και θα γίνει το απολύτως δεδομένο.»
Λίγα λόγια για τη Λήδα:
Η Λήδα είναι διατροφολόγος που σιχαίνεται τη λέξη δίαιτα. Επίσης είναι η διατροφολόγος που δε θα σου βάλει ποτέ γιαούρτι για βραδινό. Αγαπάει το καλό φαγητό, χαμογελάει πάντα, ακόμη κι όταν είναι πραγματικά δύσκολο, ενώ έχει μια πυραμίδα φαγητού στο γραφείο της που δε θέλει να τη βλέπει- γιατί είναι δύσκολο να την ξεσκονίσεις. Είναι ο άνθρωπος που αν μπει στη ζωή σου, είναι αδιανόητο να θελήσεις να τον βγάλεις. Πρώτον γιατί θα σου μάθει να τρως σωστά, δεύτερον γιατί θα σου πει τα καλύτερα μαγαζιά να πας για τσίπουρο και μεζέ και τρίτον γιατί ενέργεια και διάθεση σαν της Λήδας, δε συναντάς συχνά. Ίσως και ποτέ.
-Νίκη Σταυρίδου, Γυμνάστρια Προσαρμοσμένης, Ειδικής Φυσικής Αγωγής- Υδροθεραπεύτρια
«Ημέρα των γυναικών. Αυτών των περίπλοκων πλασμάτων (όπως μας χαρακτηρίζουν). Είμαστε άραγε; Ανάμεσα σ’ αυτά τα περίεργα πλάσματα λοιπόν, ανήκω κι εγώ. Ούσα γυναίκα στην Ελλάδα, έχω νιώσει ταυτόχρονα τόσα ανάμεικτα συναισθήματα. Τυχερή για τις φορές που μπορώ να κλάψω χωρίς να με παρεξηγήσει κανείς (γιατί γυναίκα είμαι, τι πιο φυσιολογικό άλλωστε;). Ήρεμη όταν μπορώ ν’ αγκαλιάσω όση ώρα θέλω κάποια φίλη μου χωρίς να υπάρχουν τα επικριτικά βλέμματα ότι αυτό είναι «τόσο γυναικείο». Γεμάτη φόβο τις φορές που βρίσκομαι κάπου απόμερα η σκοτεινά. Θυμωμένη για όσες αδικίες συμβαίνουν σε μένα η σε άλλες γυναίκες λόγω του φύλου μας.
Θεωρώ ότι εάν δεν υπήρχε όλη αυτή η πίεση πάνω μας απ’ όταν είμαστε κοριτσάκια για να γίνουμε όλ’ αυτά που μια γυναίκα “πρέπει” να είναι, θα ήμασταν όλες μας πιο απλές κι ήρεμες γιατί το μέσα μας θα ήταν χαρούμενο κι ευτυχισμένο. Δε θα υπήρχε αυτό το άγχος ν’ αποδείξουμε πόσο γυναίκες, όμορφες και σωστές είμαστε κάθε λίγο και λιγάκι. Τουλάχιστον, χαίρομαι που προχωράμε σιγά-σιγά ακόμα και σ’ αυτό.
Αργά αλλά προχωράμε.
Επαγγελματικά νιώθω τυχερή που στα 28 μου στην Ελλάδα μπορώ να κάνω αυτό που πάντα ήθελα κι είχα ονειρευτεί. Να βοηθάω ανθρώπους να αποκατασταθούν κινητικά μετά από κάποια επίκτητη η εκ γενετής πάθηση η αναπηρία. Επίσης έχω την ευκαιρία να εργάζομαι και με παιδιά! Αυτή η δουλειά μου μαθαίνει καθημερινά πως οι δυσκολίες υπάρχουν για να τις προσπερνάμε και να γινόμαστε μ’ ένα βήμα την φορά λιγάκι καλύτεροι. Στενοχωριέμαι συχνά που σαν χώρα δεν έχουμε τις απαραίτητες υποδομές, τον στοιχειώδη σεβασμό και την κατάλληλη νοοτροπία για τα άτομα με αναπηρίες. Είναι αναγκαίο ως κοινωνία να καταλάβουμε ότι κάθε άτομο έχει ίσα δικαιώματα να ζήσει αξιοπρεπώς, όπως εμείς.»
Λίγα λόγια για τη Νίκη:
Δυνατή, πανέξυπνη, αυτοδημιούργητη, σχεδόν ενοχλητικά δραστήρια και πάντα με καλή διάθεση. Δε θα την ακούσεις να μιλάει άσχημα, ούτε για τσίχλα στο πεζοδρόμιο. Αγαπάει τους ανθρώπους, τα παιδιά, τα σκυλιά, την Ιταλία. Δε θα υποθέσει ποτέ το κακό, γιατί δεν της ταιριάζει. Το σκυλί της το λένε Αύρα, μα θα μπορούσε να είναι το όνομα και της ίδιας, με επίθετο το “Καλή”. Είναι εκείνη που ως θεραπεύτριά σου, στο πρώτο βήμα που θα κάνεις, θα κλάψει από χαρά για την επιτυχία σου. Αυτός ο άνθρωπος είναι η Νίκη.
-Βάσω, καθηγήτρια μαθηματικών
«Γυναίκα στην Ελλάδα του 2022 είπες; Νομίζω αισθάνομαι πιο ελεύθερη σε σχέση με παλαιότερα, έχω περισσότερες επιλογές που αφορούν εμένα και τη ζωή μου και μπορώ ευκολότερα να κυνηγήσω κάθε είδους όνειρό μου. Ως εργαζόμενη, μπορώ να βρεθώ σε αδιανόητες για το παρελθόν θέσεις, οι οποίες ήταν «μόνο για άντρες», χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι δεν αντιμετωπίζω δυσκολίες ως προς την επαγγελματική αποκατάσταση, όπως όλοι. Ως μητέρα, θεωρώ ότι υπάρχουν μεγάλες προκλήσεις που βρίσκω μπροστά μου, προκειμένου να βγουν ευτυχισμένα κι επιτυχημένα τα παιδιά μου στην κοινωνία. Πλέον, προσεγγίζω τα παιδιά όλων με αγάπη και διαλλακτικότητα, ποτέ με εκδικητικότητα.
Γα την εποχή που διανύουμε, θα πω πως σε γενικό επίπεδο, τα ενήλικα παιδιά δεν μπορούν να απογαλακτιστούν εύκολα και δεν κόβουν τον ομφάλιο λώρο απ’ τους γονείς τους, ενώ συγκεκριμένα με τις γυναίκες, ενδεχομένως επενδύουν υπερβολικά στο να αρέσουν στους άλλους και χάνουν την ουσία, που είναι η ανάπτυξη των ίδιων. Η ημέρα της γυναίκας δεν είναι για να τρως σε καλά εστιατόρια, να σε μεταχειρίζονται με ιδιαίτερο τρόπο οι γύρω σου και πάει λέγοντας- αυτά είναι φανφάρες. Κάθε μέρα πρέπει να τιμάμε αυτό που είμαστε, υπερασπιζόμενοι και διεκδικώντας τα δικαιώματά μας.»
Λίγα λόγια για τη Βάσω, από την Ελένη:
Μια αξιοθαύμαστη κι αξιαγάπητη γυναίκα του περιβάλλοντός μου είναι η Βάσω, καθηγήτρια μαθηματικών και θεία μου. Προσωπικά, αυτό που με γοητεύει στην προσωπικότητά της είναι το γεγονός πως παλιά δεν ήθελα ούτε να την ακούω και σήμερα θέλω να είμαι συνεχώς δίπλα της. Η συνειδητοποιήση της ίδιας για το πόσο χειριστική συνήθιζε να είναι, όπως κι η τιτανομέγιστη προσπάθειά της να αλλάξει όσα στοιχεία του χαρακτήρα της ταλαιπωρούσαν τους γύρω της και κυρίως την ίδια, την έχουν καταστεί αδιαμφισβήτητα πρότυπο προς μίμηση. Με τη σχεδόν μετάλλαξή της κατόρθωσε να βελτιώσει τη σχέση με τον εαυτό της, την οικογένειά της και τους μαθητές της. Τι καλύτερο απ’ αυτό;
-Βαρβάρα Χατζηπαύλου, γιατρός, ειδικευόμενη Ψυχιατρικής
«Πάντα η γυναίκα στην Ελλάδα είχε μια βαθιά σχέση με την ισορροπία. Ήταν κι είναι ισορροπίστρια. Όταν τα πράγματα σκουραίνουν, ντύνεται για τούτα που αγαπά, στρατηγός. Πόσα και πόσα μικρά στρατόπεδα και μικροπόλεμοι της κερνιούνται. Νοικοκυριό, σύζυγος, ερωτισμός, απόδοση επαγγελματική, παιδιά, οικονομικά, σεξισμός… εμβολιασμός; Καταιγισμός πληροφοριών και ψαξίματα της αλήθειας της αληθινής για γρήγορη και σωστότερη λήψη αποφάσεων για εκείνη κι όσους χώρα η αγκαλιά της.
Το ’22 κάνει τη γυναίκα όχι μόνο ισορροπίστρια μα και γρανάζι πια. Λίγο πολύ τα λούζεται το καμπύλο φύλο, από της σουφραζέτες ακόμη. Ήθελε χειραφέτηση και τώρα τα χει πάρει όλα πάνω της. Συμπέρασμα, πως πάλι στο άκρο καταλήξαμε. Η πλάνη της προσδοκίας της ιδανικής γυναίκας είναι πλέον ανυπέρβλητη σχεδόν από την ίδια την καθεαυτή ιδέα της γυναίκας.
Στην υγεία των συγχρόνων Αμαζόνων λοιπόν. Στην υγειά τους. Είναι πλάσματα που πίσω από την πανοπλία τους εξακολουθούν να θέλουν και το φιλί. Ευτυχώς ακόμη ζει τ’ όνειρο, η καμπύλη κι ο ερωτισμός. Κι η Ελλάδα με τα καλοκαίρια της και τα όμορφά της δίνει ακόμη ανάσες στον ασήκωτο ζυγό του όλου που κουβαλούν. Όλος ο μαραθώνιος, πάντα θα γίνεται, στο κάτω-κάτω, για μια στιγμή ησυχίας που αγαπάς κι αγαπιέσαι. Ζήτω οι γυναίκες μαχήτριες της εποχής μας.»
Λίγα λόγια για τη Βαρβάρα, από τη Βασιλική
Η καλλιτεχνική της φύση είναι παντού. Απ’ τον τρόπο που ζωγραφίζει μέχρι το πώς κινείται όταν φορά τις μπαλαρίνες της. Θα έλεγε κανείς πως δε θα μπορούσες να τη φανταστείς εκτός του μπαλέτου, μιας κι ο χορός είναι ο τρόπος της να εκφράζεται, όμως αποφάσισε να ασχοληθεί με τον άνθρωπο και την ψυχική υγεία. Της αρέσει να δοκιμάζει καινούρια πράγματα, γι’ αυτό και αποφάσισε να γίνει προσωρινά νησιώτισσα, ενώ το μποξ είναι η νέα της αγάπη αυτό το διάστημα. Ο γάτος της είναι το αγχολυτικό της.
