Γράφει η Έλενα Λιασίδου.
Και ξαφνικά είμαι απέναντι…
Θυμάσαι μάνα, τότε που προσπαθούσες με τόσο σθένος να μου εξηγήσεις τι σημαίνει να είσαι γονιός; Θυμάσαι που προσπαθούσες να με κρατήσεις στα χέρια σου για να με προστατεύσεις από τα κακά του κόσμου;
Τότε που μου έλεγες πόσο φοβάσαι για μένα; Κι εγώ δεν καταλάβαινα. Δεν άκουγα αυτά που έλεγες, αυτά που φώναζες. Βλέπεις δεν μπορούσα να δω μέσα από τα μάτια σου. Δεν μπορούσε το μυαλό μου να χωρέσει και να κατανοήσει την έννοια γονιός. Δεν μπορούσα ούτε μία στο εκατομμύριο να ψηλαφίσω την μητρότητα.
Και ξαφνικά πέρασα απέναντι. Εδώ που είσαι κι εσύ. Και τώρα είμαστε το ίδιο. Και τώρα ξέρω τι σημαίνει μάνα. Και τώρα ξέρω τι σημαίνει παιδί. Και τώρα ξέρω τι σημαίνει σπλάχνο.
Ξέρεις μάνα, δεν είναι τυχαίο που τα παιδιά μας τα λέμε σπλάχνα μας. Είναι ένα κομμάτι από τα μέσα μας. Είναι σαν να κόβεις ένα κομμάτι απ’την καρδιά σου, να το βγάζεις στον κόσμο και να το βλέπεις να μεγαλώνει, να εξελίσσεται, να ζει μόνο του. Δεν σταματά ποτέ όμως να είναι κομμάτι σου.
Και ξαφνικά πέρασα απέναντι. Κι έχω πια τη δική μου οικογένεια. Κι έχω πια το δικό μου παιδί. Κι εσύ ακόμα θέλεις να με κρατάς στα χέρια σου και να με προστατεύεις. Κι εσύ μ’αγαπάς ακόμα πιο πολύ. Κι αγαπάς το παιδί μου περισσότερο. Κι η καρδιά σου όλο και μεγαλώνει κι η αγάπη σου όλο και πληθαίνει.
Και ξαφνικά πέρασα απέναντι.
Ξέρεις μάνα, δεν είπα ευχαριστώ σε σένα και τον πατέρα για όλα αυτά που μου χαρίσατε. Κι όχι μάνα, δεν μιλάω για πράγματα, αλλά για αυτά που βάλατε στην ψυχή μου. Σας ευχαριστώ για όλα αυτά που ίσως να μην ξέρετε πως μου δώσατε. Τώρα εκτιμώ περισσότερο από ποτέ όλα αυτά που πριν δεν ήξερα καν ότι είχα. Σας ευχαριστώ που υπάρχετε.
Και ξαφνικά είμαι απέναντι. Και ξαφνικά, βλέπω.
Η Έλενα Λιασίδου είναι Κυπρια ηθοποίος.
