Γράφει ο Κυριάκος Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν πολλά να πεις για τον έρωτα —το «αίσθημα του έρωτα»—, είναι άλλωστε κάτι που συζητιέται μονάχα στα Γυμνάσια, άντε και στα Λύκεια, μεταξύ των βαρετών μαθημάτων, κάπου εκεί στα εξίσου βαρετά διαλείμματα, οπότε κακώς γράφω αυτό το κείμενο (που μου ζητήθηκε).
Και, αναφορικά με μένα —αλλά όχι μόνο αναφορικά με μένα, εδώ που τα λέμε: με τους περισσότερους μιας κάποιας: κι όταν λέω μιας κάποιας, εννοώ να ’χουν προλάβει να ψηφίσουν δυο-τρεις φορές, αλλιώς τι να το κάνεις, δε σε αφορά, άσε μας—, συνιστά ένα πεδίο εξόχως βαρετό για συζήτηση, κάτι όπως το μπέιζμπολ, φέρ’ ειπείν, τους κανόνες τού οποίου προσωπικά αγνοώ απολύτως, εξού και αντιπαθώ το άθλημα.
Αλλά και λογοτεχνικά να το δεις, που υποτίθεται είναι ο τομέας μου και μάλλον γι’ αυτό με ρωτάνε, ο έρωτας είναι ένα θέμα που κανείς αξίζει ν’ αγγίζει μόνο όταν ξεφεύγει από τις πεπατημένες και τα εύκολα κι αυτά που περιμένει κανείς από δαύτον στη ζωή του, δηλαδή όταν είναι απολύτως ατελέσφορος, ή όταν έχει πάρα πολύ άδοξο ή πάρα πολύ κακό τέλος, ή όταν είναι καταραμένος, που λένε, ή όταν δεν καταντά σε γάμο, ή σε παιδιά, ή και στα δύο, αλλά σε κάτι πολύ χειρότερο (λογικά, υπάρχουν και χειρότερα) και πολύ πιο τρομακτικό (ακούω ότι υπάρχει, αλλά δεν το έχω διασταυρώσει). Ή, ας πούμε, όταν ποτίζεται από ουσίες, ή από αίμα, ή από εξεγέρσεις σε χαλάσματα (που δεν το συνιστώ), ή από κάτι — κάτι που να του δίνει μία διάσταση εντελώς άλλη από αυτήν με τα καρδιοχτύπια, τα ραντεβού, τα φιλιά, τα μπαράκια, τα ραβασάκια, τα μηνυματάκια, τα μεϊλάκια, τα κλαματάκια.
Αλλιώς δεν έχει περισσότερην αξία απ’ ό,τι η ερωτική ζωή ενός κολεόπτερου, ή της αρκτικής αλεπούς — για την ακρίβεια, αυτή η τελευταία φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρουσα· για τα πρώτα, δεν έχω ιδέα· ούτε καν. (Να θυμηθούμε, μάλιστα, πως σε όλη την ιστορία της πεζογραφίας δεν υπάρχει ούτε μισό έργο όπου στο τέλος να παντρεύονται οι δύο ήρωες και να κάνουν ένα σωρό γατάκια: ούτε μισό). Ενδεχομένως έχει ένα κάποιο ελάχιστο ενδιαφέρον όταν είναι κρυφός, μυστικός, ένοχος, σκοτεινός, νύκτιος και τα συναφή, αλλά και πάλι δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά — τότε, δε μιλάμε για έρωτες, μιλάμε για σκέτη αδρεναλίνη, οπότε είναι το ίδιο με το να κάνεις ένα extreme σπορ (αλλά τα extreme σπορ είναι λιγότερο επικίνδυνα για την υγεία).
Όταν πάντως μιλάμε για παιδιά, για νέους, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για οποιονδήποτε άλλον έξω από αυτούς: είναι μια κατάσταση φυσική όπως η μελίγκρα και το πούσι, και μας αφορά το ίδιο με τη μελίγκρα και το πούσι.
Έχει να κάνει με ανώριμα άτομα, που παλιά διάβαζαν κοριτσίστικα περιοδικά και που τώρα δεν διαβάζουν τίποτε, γιατί αδυνατούν να διαβάσουν.
Επίσης δε μας αφορά (δεν αφορά τον πολιτισμό, για να το πούμε αλλιώς) οτιδήποτε πριν την πρώτη-δεύτερη, ενίοτε και τρίτη Μεγάλη Φορά.
Αν δεν έχεις χωρίσει από τάχα μου μεγάλους έρωτες κι αν δεν είσαι πατημένα τριανταφεύγα, δεν κάνεις για την παρέα μας, παίξε PS3.
Κι όσο για μετά;… Μετά έχεις μεν δικαίωμα να μιλάς γι’ αυτόν, αλλά δεν το κάνεις. Ίσως το ζεις. Ίσως όχι. Αλλά, όταν είσαι ερωτευμένος, κάνεις τόσο πολλά άλλα πράγματα (εννοώ: θα όφειλες να κάνεις), που και πάλι ο Έρως δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα πολύ γενικόλογο context, ένα πλαίσιο, μια κορνίζα — δηλαδή αφήστε μας λιγάκι, έχουμε και δουλειές.
Ο Κυριάκος Αθανασιάδης είναι συγγραφέας και συνιδρυτής τού Amagi Radio.
