Γράφει η Κατερίνα Λάσπα
Hey girls! Be cool!
Παρατηρώ τις γυναίκες γύρω μου ειδικά σε χώρους διασκέδασης και είναι τόσο έκδηλα δυο βασικά στοιχεία στις περισσότερες: αυτή η αγωνία αν είναι «ορατές» κι ευδιάκριτες στο περιβάλλον και η απελπιστική σχεδόν επιθυμία τους να είναι με έναν σύντροφο, κάπου ζεστά να χουχουλιάζουν, από το να προσποιούνται τις άνετες χειραφετημένες που διασκεδάζουν με τις φίλες τους.
Αυθόρμητα σκέφτομαι πως αν ήμουν ακόμη ξέμπαρκη, freelancer, ανύπαντρη βρε αδελφέ, πώς να το πω, θα είχα ενδιαφέρον εν δυνάμει στο ίδιο ηλικιακά target group ανδρών με αυτό της 20άρας,25άρας,30άρας! Χαμός και σκληρός ανταγωνισμός. Πέφτουν κορμιά στην αρένα της ανεύρεσης του άλλου μισού, και για να σου πω τη μαύρη μου αλήθεια, με θλίβει το γεγονός ότι οι περισσότερες είναι διαθέσιμες να συμβιβαστούν με κάτι λιγότερο από αυτό που τους αξίζει, μόνο και μόνο για να χωθούν στο ροζ σύννεφο.
Το ροζ σύννεφο
Ακούστε λοιπόν φίλες: Όσες είστε έτοιμες να συμβιβαστείτε ακόμα και με ενα δευτεροκλασάτο love story, όσες κατασκοπεύετε τους συντρόφους σας, όσες χαζεύετε σε ροζ συννεφάκι με τις ώρες νυφικά στο pinterest, όσες στον ροζ μικρόκοσμο που φτιάξατε, περιμένετε στωικά τον γραμμωμένο πρίγκιπα ξεφυλλίζοντας αστρολογικές προβλέψεις και φτηνές αναλύσεις ψυχολογίας… Stop it now!
Μπορεί να μας έμαθαν να ξημερωνόμαστε στη σκέψη κάποιας συγκλονιστικής ζωής πλάι σε έναν σύντροφο αλλά υπάρχει και αυτή η ζωή, η δική σου και επιβάλλεται να τη ζήσεις και όχι να χάνεσαι στο άγχος της αποκατάστασης και του ρομάντζου.
Το μπέρδεμα
Πολλές φορές αισθανόμαστε πληγωμένες, απογοητευμένες και προδομένες από τους συνανθρώπους μας και τον κόσμο. Δεν είναι οι άλλοι που μας απογοητεύουν, είναι οι δικές μας προσδοκίες για τους άλλους.Το μπέρδεμα γίνεται ανάμεσα σε «αυτό που είναι» και σε «αυτό που θα έπρεπε ή που θα θέλαμε να είναι». Μα κατά βάθος πάντα ξέρουμε. Εξ’αρχής. Μιλημένες μπαίνουμε στο παιχνίδι, άλλο αν δε θέλουμε να δούμε καθαρά και να ακούσουμε τη φωνή μέσα μας που ουρλιάζει την αλήθεια.
Γνωρίζεις για παράδειγμα έναν άνθρωπο κι ενθουσιάζεσαι. Και μετά από λίγο καιρό, ξεκινάς τα «μα τί καραγκιόζης, κομπλεξικος, αλαζόνας πόσο ανόητος…»
Νομίζεις ότι ο συγκεκριμένος άλλαξε έτσι ξαφνικά; Να σου απαντήσω εγώ. Όχι δεν άλλαξε. Ήταν οι δικές σου προσδοκίες και προβολές γι’ αυτόν που σε απογοήτευσαν, όχι αυτός ο ίδιος. Γουστάρεις κάποιον γι’ αυτό που νομίζεις ότι είναι, για την εικόνα που εσύ έχεις φτιάξει ανάλογα την περίοδο που διανύεις και όσο πιο γρήγορα βγεις από αυτό το τριπάκι τόσο το καλύτερο για εσένα.
Πάρτο αλλιώς…
Αυτό που έχει πραγματική αξία να παρατηρήσουμε, είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο και τους άλλους. Οι θεωρίες όμως δεν έχουν λύσει ποτέ κανένα πρόβλημα ουσιαστικά. Αντίθετα,κάπου εκεί στον δρόμο με τις θεωρίες, χάνεται ο στόχος.
Όταν ο διπλανος σου πεινάει, τι αξία έχει να του περιγράφεις πώς είναι ένα πιάτο με φαγητό.
Διαβάστε την Κατερίνα στο kl2real.gr
