Γράφει η Ντέμη Κάια
Οι άνθρωποι για μένα χωρίζονται σε «γατάνθρωπους» και «σκυλάνθρωπους» (αμερικανιστί: catperson/dogperson).
Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία μετά από πολλά χρόνια συμβίωσης και με τα δύο είδη.
Κατέληξα δε να είμαι γατάνθρωπος, μετά από μερικά πολύτιμα μαθήματα ζωής που πήρα από το γάτο μου το Χάρη.
«Η γάτα δεν προσφέρει υπηρεσίες. Η γάτα προσφέρει τον εαυτό της. Φυσικά και απαιτεί φροντίδα και προστασία. Κανείς δεν προσφέρει την αγάπη του δωρεάν.»
Όλα ξεκίνησαν τυχαία ένα βράδυ όταν βρέθηκα σε ένα κρεβάτι με ένα αρσενικό που με ενδιέφερε τόσο ώστε να με κάνει να συγκεντρωθώ απόλυτα σε εκείνον τη συγκεκριμένη στιγμή.
Γνωρίζοντας ότι του αρέσει πολύ το μασάζ και μέχρι τότε απολύτως άσχετη με το «σπορ», άρχισα να τον μαλάζω με τα ακροδάχτυλά μου σε όλο του το σώμα, με τη βοήθεια ενός βαλσαμέλεου, όπως με μαλάζει ο γατούλης μου με τις βελούδινες πατουσίτσες του, όταν έρχεται στην αγκαλιά μου τις στιγμές που τον χρειάζομαι περισσότερο.
Το αποτέλεσμα ήταν θετικό: το δέρμα του άρχισε να μαλακώνει και μια αυξάνουσα θέρμη άρχισε να ενώνει τα σώματά μας επιδερμικά.
Αυτό με οδήγησε στο επόμενο στάδιο: Χρησιμοποιώντας τη γλώσσα μου ξεκίνησα να τον «καθαρίζω» απαλά, επικεντρωμένη περισσότερο στην περιοχή γύρω και επί των γεννητικών οργάνων.
Να προσθέσω δε, ότι αισθάνθηκα και μία μικρή υπεροχή σε σχέση με το γάτο μου, καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι η γατίσια γλώσσα είναι τραχιά και λίγο δυσάρεστη όταν έρχεται σε επαφή με το δέρμα.
Η επιδερμική ένωση μεταξύ των σωμάτων μας μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο, διαφορετικό, που μας οδήγησε σε μία επαφή αρχέγονη και πολύ πιο έντονη σε σχέση με ό,τι είχαμε βιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Νοερά ευχαρίστησα το γατούλη μου και κοιμήθηκα σχεδόν γουργουρίζοντας από ικανοποίηση.
«Οι γάτες βέβαια δεν είναι μαριονέτες. Κάθε άλλο. Είναι ολοζώντανα πλάματα και όταν αποκτάς επαφή με ένα άλλο πλάσμα θλίβεσαι: γιατί συνειδητοποείς τους περιορισμούς, τον πόνο, τον φόβο και τον θάνατο τελικά. Αυτό σημαίνει επαφή.»
Πόσοι από εμάς μπορούμε να αντέξουμε το βάρος μιας τέτοιου είδους επαφής συνειδητά;
Να αντιληφθούμε ότι ο πόνος, ο φόβος και ο θάνατος έχουν το ίδιο ειδικό βάρος με τη χαρά, την επιτυχία, τον έρωτα και την αγάπη;
Πόσο πιο ολοκληρωμένοι θα είμασταν σαν άνθρωποι αν από την αρχή μας νουθετούσαν με τις βασικές αρχές της φύσης, που επιδεικνύει τον απαραίτητο σεβασμό στο καλό και στο κακό;
Αν μέσα σε όλη αυτή τη βίαιη σύγχρονη πραγματικότητα που βιώνουμε βρίσκαμε λίγες στιγμές καθημερινά για να αποτίσουμε ένα φόρο τιμής σε όλα τα ζωώδη ένστικτα, που έχουμε καταπνίξει μέσα στους αιώνες και μας έχουν οδηγήσει σε αυτό το σημείο;
«Οι γάτες έπαιζαν εξαρχής ρόλο ψυχικών συντρόφων, αγαθών Δαιμονίων και δεν τον αποποιήθηκαν ποτέ.»
Οι γάτες μας διδάσκουν τι σημαίνει ψυχική επαφή, διακριτικότητα, χάρη, αλλά και διεκδίκηση, γνήσιος θυμός και δαίμονες.
Εμείς οι άνθρωποι σαν αρχηγοί του ζωικού βασιλείου δεν οφείλουμε να μελετήσουμε όλα αυτά τα σημεία και να αρχίσουμε να ζούμε επιτέλους;
Καθότι φθαρτοί κατά το ήμισυ ο χρόνος είναι πολύτιμος για να τον σπαταλάμε σε μικρότητες.
Οι παράγραφοι που βρίσκονται μέσα σε εισαγωγικά είναι από το βιβλίο του Ουίλλιαμ Μπάροουζ «Η γάτα μέσα μας» – με 44 σχέδια του Διαμαντή Αϊδίνη – Εκδ. Απόπειρα – Μετάφρ. Αργυρώ Πιπίνη και Νίκη Προδρομίδου.
H Nτέμη Καία, είναι καλλιτέχνης.
Σπούδασε ζωγραφική στο La Verne University of California.
Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος.
Έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις.
Κάντε Like στην προσωπική της σελίδα στο facebook MyPornoProject
Η εικόνα του κειμένου, είναι δικό της έργο.
