Τον Κώστα μέχρι πριν ένα μήνα και κάτι δεν τον γνώριζα, ούτε είχα ανακαλύψει το καλλιτεχνικό του έργο. Σε μια ιδιαίτερη συγκυρία κατά την οποία βρισκόμουν στη Ρώμη πέρασα ένα βράδυ αγκαλιά με το laptop παρακολουθώντας την Xenia του Πάνου Κούτρα κι απολαμβάνοντας εκτός απ’ την πλοκή και πάμπολλες ιταλικές μελωδίες. Είχε κάτι από ινσέπσιο η φάση. Σ’ αυτή την ταινία ήταν που οι πρωτοεμφανιζόμενοι τότε Κώστας Νικούλι και Νίκος Γκέλια συστήθηκαν στο ελληνικό κοινό κι άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις απ’ όσα διάβασα γύρω γύρω τις επόμενες μέρες που έπιασα εντατικά να τους ανακαλύπτω.
Πριν καν συναντηθούμε με τον Κώστα, στοιχημάτιζα για τη θετική του αύρα, την παιδικότητα κι ένα γλυκό θράσος που άλλοι θα ‘λεγαν άγνοια κινδύνου κι άλλοι τσαγανό. Η πορεία ζωής του δικαιολογεί κι επεξηγεί όλα τα παραπάνω.
Αλβανός δεύτερης γενιάς, γεννήθηκε στην -όχι και τόσο φιλόξενη- Αθήνα πριν 25 χρόνια και μ’ ολίγη από τύχη αλλά ιδίως από στόχευση και προσωπικη επιδίωξη βρέθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα όχι μόνο να συλλέγει βραβεύσεις (γεγονός που υποψιάζομαι ότι δεν αποτέλεσε αυτοσκοπό) αλλά κυρίως να συνεργάζεται με θεατράνθρωπους – κι αυτό είναι κάτι που δικαίως τον κάνει να νιώθει υπερήφανος. Φέτος απόκτησε ευρύτερη αναγνωρισιμότητα απ’ τη συμμετοχή του στη σειρά του Alpha “Έρωτας Μετά” και κάπως έτσι ξεκίνησε εκτός απ’ τη φυσιογνωμία του να γίνεται πιο γνωστή κι η ιστορία του. Ως Πετρής στον Σασμό, απέκτησε με το τηλεοπτικό κοινό μια σχέση σχεδόν ερωτική.
Σ’ αυτή την ιστορία σταθήκαμε κι εμείς στη συνάντησή μας ένα αρκετά τσουχτερό απόγευμα στα Εξάρχεια. Ο Κώστας αποδείχτηκε ένας συνεντευξιαζόμενος που συζητά αφιλτράριστα, με αυθεντικότητα και χωρίς να πολυσκέφτεται τις απαντήσεις του. Και τον χάρηκα γι’ αυτά.
Κυρίως όμως τον ευχαριστώ που όταν ένας πλανόδιος άρπαξε το κινητό μου πάνω απ’ το τραπεζάκι ενώ το χρησιμοποιούσα για μαγνητόφωνο εκείνος τον κυνήγησε για να το φέρει πίσω. Κι αν δεν τον πρόλαβε, λίγη σημασία έχει. Αν νομίζετε ότι αυτές είναι απ’ τις πράξεις που ο καθένας θα έκανε, σας προκαλώ να το ξανασκεφτείτε.
Πώς βγαίνουν οι μεταμεσονύχτιες πρόβες;
Έτυχε να το περνάω πρόσφατα γιατί ανεβάσαμε τη Ρόζμαρι, διασκευή της ταινίας του Πολάνσκι “το μωρό της Ρόζμαρι” κι επειδή είχαμε διαφορετικά προγράμματα αναγκαστήκαμε να κάνουμε πρόβες μεταμεσονύχτιες, γεγονός που έφερε άνεση και χαλαρότητα, ήρθαμε κοντά, πίναμε καμιά μπιρίτσα πράγμα που λειτούργησε θετικά μες στη διαδικασία και μας έκανε να είμαστε ανοιχτοί σε κάθε ερέθισμα. Κι ενώ ήμουν αγχωμένος λόγω πρωινών γυρισμάτων, γιατί σηκώνομαι νωρίς κάθε μέρα, θεωρούσα ότι δε θα μπορούσα να κάνω πρόβα μετά τις 12 (το βράδυ) αλλά παρ’ όλα αυτά λειτούργησε άψογα και το αποτέλεσμα το έδειξε.
Γράφεις; Σκηνοθετείς; Σε ιντριγκάρει να δημιουργήσεις κάτι εν τη γεννέσει του που αργότερα θα υποκριθείς;
Με ιντριγκάρει να γράψω και να σκηνοθετήσω αλλά νομίζω ότι δεν έχει έρθει ακόμα η στιγμή. Είμαι σε μια διαδικασία που μ’ ενδιαφέρει κυρίως να μελετήσω. Θέλω να πάρω ακόμα περισσότερα εφόδια ώστε ν’ αποφασίσω να γράψω. Δεν το κάνω από ανασφάλεια απλώς δε μ’ απασχολεί ακόμα. Παρ’ όλα αυτά έχω κάνει ένα video clip με φίλους για έναν φίλο μουσικό που γράφει hip hop-trap και σκηνοθετήσαμε ένα μικρό στόρι και απολάυσαμε όλη τη διαδικασία, βρήκαμε χώρους, κάναμε τη φωτογραφία με άτομα που εμπιστεύομαι κι έχουμε έναν κοινό κώδικα.
Είσαι ο τύπος που κυνηγάει τις οντισιόν και διεκδικεί ή κρατάς μια πιο μετριοπαθή στάση και περιμένεις τις προτάσεις;
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ή το ένα ή το άλλο, είμαι και τα δύο ταυτόχρονα. Υπάρχουν περίοδοι που κυνηγάω οντισιόν και θέλω να συνεργαστώ με κάποια συγκεκριμένα άτομα και υπάρχουν και στιγμές που θέλω κυρίως να ξεκουραστώ οπότε δεν τρέχω προς τις οντισιόν. Ωστόσο ασφαλώς δεν το θεωρώ κάτι κακό, μπαίνω μες στη διαδικασία και διεκδικώ εκεί που θέλω να διεκδικήσω.
Πώς διαχειρίζεσαι την απόρριψη;
Λογικά. Στρέφω το ερώτημα προς τα εμένα και συνήθως εντοπίζω τι ήταν αυτό που μ’ έκανε να μην πάρω τον εκάστοτε ρόλο.
Yπάρχει προκατάληψη απέναντι στους ηθοποιούς στο ερωτικό παιχνίδι; Θεωρούν ότι άπαξ κι είσαι ηθοποιός είναι πιο εύκολο να τους εξαπατήσεις; Έχεις χρησιμοποιήσει συνειδητά τις υποκριτικές σου ικανότητες για να σαγηνέυσεις;
Δε χρησιμοποιώ την ιδιότητά μου όταν φλερτάρω. Τις περισσότερες φορές έχει να κάνει με αυτό που εσύ θα παρουσιάσεις στον άλλον. Προσπαθώ να είμαι ο αυθεντικός εαυτός μου και νομίζω ότι έτσι κάνω την κοπέλα να μην εστιάζει στο ότι είμαι ηθοποιός. Αυτό που με ρωτάς είναι μια ανεξάρτητη σκέψη που ίσως κάνει εκείνη όταν πχ θα το συζητάει με τους φίλους της, αλλά εγώ όχι δεν έχω νιώσει προκατάληψη. Τώρα κοίτα, κατά πόσο μπορεί να ‘χω προσπαθήσει συνειδητά να σαγηνεύσω χρησιμοποιώντας τις υποκριτικές μου ικανότητες, δεν είναι κάτι που το ‘χω κάνει. Δεν πρόκειται για κάποιο κουμπάκι που με κάνει να μπαίνω αυτόματα στην ιδιότητα του ηθοποιού. Αν και δεν το ‘χω κάνει λοιπόν σκόπιμα μ’ εχει βοηθήσει αρκετές φορές στο να είμαι πιο άνετος και να εκφράζω αυτό που θέλω ανά πάσα στιγμή χωρίς να το κρίνω. Παρ’ ολα αυτά δεν πρόκειται για τέχνασμα αλλά ένας τρόπος επικοινωνίας που με βοηθάει γενικώς είτε στο φλερτ, στη φιλία κι οπουδήποτε.
Ποια είναι η πιο πρόσφατη διαπίστωση που έκανες για τον εαυτό σου και σ’ άφησε μαλάκα;
Μέχρι μια περίοδο σκεφτόμουν ότι αυτό που έκανα το κάνω για κάποιον άλλο, δεν ξέρω, για τους γονείς μου; Για να τους ευχαριστήσω για αυτά που μου ‘χουν δώσει; Το σκεφτόμουν κατά την ομιλία μου για ένα βραβείο που είχα πάρει, ήθελα να ευχαριστήσω κάποια άτομα, κι όταν έφτασα στους γονείς μου με πιάσαν’ τα κλάματα και λέω “όπα!” κι έτσι έδωσα ένα κομμάτι του εαυτού μου, το οποίο εκείνη τη στιγμή έφυγε και είπα “οκ, αυτό ήταν για εσάς, από εδώ και πέρα όμως είναι δική μου η γραμμή!”
Φλερτάρεις μέσω διαδικτύου; Έχεις χρησιμοποιήσει dating apps;
Μου αρέσει να κάνω φλερτ μέσω chatting, έχω δοκιμάσει και dating apps αλλά είναι πολύ ξενέρωτα ρε συ, είναι πάρα πολύ βαρετά και δε με ψήνουν καθόλου. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαι γενικώς αυτός ο άνθρωπος που θα πάω με τα όλα και θα στείλω στην άλλη. Θα προσπαθήσω κάπως να της τραβήξω την προσοχή και να γίνει ένα παιχνίδι -όσο μπορεί να γίνει- μέσω chat. Αυτό που μου αρέσει σ’ αυτό το παιχνίδι είναι ότι προσπαθείς να προσαρμόσεις τις σκέψεις σε λέξεις κι αυτό είναι κάτι το σαγηνευτικό γιατί πολλές φορές στο γραπτό λόγο εσύ λες κάτι κι ο άλλος καταλαβαίνει κάτι διαφορετικό, οπότε είναι πολύ ωραίο το να συγκεκριμενοποιήσεις αυτό που θες να πεις.
Αν συγκρίναμε το φλερτ μέσω chat και το τετ α τετ ποιο σε φοβίζει περισσότερο;
Με φοβίζει περισσότερο το chat. Το τετ α τετ είναι άλλο πράγμα! Είναι αληθινό, βλέπεις τον άλλον απέναντί σου, καταλαβαίνεις τι θέλει αν του αρέσει ή όχι αυτό που εκείνη τη στιγμή συμβαίνει ανάμεσά σας.
Μπήκες σε διαδικασία ν’ αναρωτηθείς για τη σεξουαλικότητά σου μετά το ρόλο του ομοφυλόφιλου Ντάνι που υποδύθηκες στην Xenia, με δεδομένο ότι ήσουν ουσιαστικά ακόμα έφηβος και θα ‘ταν ίσως δικαιολογημένη μια περισυλλογή;
Κοίτα, δεν είναι ότι μπήκα σε μια διαδικασία να σκεφτώ τι θέλω απ’ τα δύο. Είμαι ένας άνθρωπος που σαγηνεύομαι και μου αρέσει να βλέπω ωραίους ανθρώπους και να φλερτάρω. Δεν είναι ότι ακυρώνω ένα απ’ τα δύο. Δεν έχω δοκιμάσει μια ομοφυλοφιλική εμπειρία, ούτε μου ‘χει δημιουργηθεί η ανάγκη να σκεφτώ κάτι πέρα απ’ τη γυναίκα, αλλά δεν μπορώ να μιλήσω με απολυτότητα για τίποτα. Κάποια στιγμή μπορεί να βρω τον έρωτα σ’ ένα αντρικό πρόσωπο οπότε θα ‘ναι λάθος να πω “όχι” και να καταπιέσω τον εαυτό μου. Μέχρι στιγμής έλκομαι από γυναίκες και μ’ αρέσουν οι γυναίκες αλλά ο έρωτας δεν έχει φύλα, ακόμη κι ένα κοίταγμα μπορεί να είναι έρωτας.
Οι Έλληνες σκηνοθέτες είναι ανοιχτοί στην άποψη, μπορεί για παράδειγμα ο ηθοποιός να εκφράσει την ένστασή του για μια υποκριτική προσέγγιση ή είναι κάπως πιο αυταρχικοί;
Βάσει της εμπειρίας μου και με όσους έχω συνεργαστεί, υπήρχε επικοινωνία κι ευχέρεια στο πώς μπορώ να εκφέρω την άποψή μου. Είχε τύχει και ν’ απορρίψουν ιδέες μου και να τις δεχτούν. Όλοι οι σκηνοθέτες είναι ανοιχτοί αν αυτό που προτείνεις είναι σωστό στην εκάστοτε περίπτωση. Υπάρχει μια διαδικασία επικοινωνίας που πρέπει να βρεις με το σκηνοθέτη κι αυτό σε πάει πιο κοντά στη γνώση κι σ’ αυτό που ζητείται στην εκάστοτε περίσταση.
Καλύπτει η Ελλάδα το εύρος των φιλοδοξιών σου;
Αυτή η ερώτηση κρύβει την εντύπωση σαν να ‘χω κατακτήσει ήδη όλη την Ελλάδα, να μη μου φτάνει και να θέλω να φτάσω μέχρι έξω. Ακόμα δεν έχω κάνει τίποτα οπότε αυτή τη στιγμή προφανώς και με καλύπτει. Αισθάνομαι ότι είμαι ακόμα πολύ στην αρχή. Σίγουρα ονειρεύομαι ένα τεράστιο σετ μιας υπερπαραγωγής απ’ όλο τον κόσμο, μιας Χολιγουντιανής ή μιας Ευρωπαϊκής τεράστιας ταινίας, προφανώς και θα ‘θελα να πάρω μέρος γιατί είναι μια εμπειρία αξέχαστη αλλά προσπαθώ να πατάω στα πόδια μου.
Η περηφάνια της επιτυχίας έχει προσωπικό ή και συλλογικό πρόσημο; Σε χαροποιεί, σ’ εκνευρίζει ή σ’ αφήνει αδιάφορο να χαίρονται κι άλλοι την επιτυχία σου (από συγγενείς ως άλλους ομοεθνείς) και να δηλώνουν κι οι ίδιοι περήφανοι;
Αν κάποιος άνθρωπος είναι υπερήφανος και κάτι που έκανα εγώ τον άγγιξε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εμένα με χαροποιεί γιατί εν τέλει αυτή είναι η δουλειά μου, αυτό καλούμαι να κάνω. Να μεταφέρω ένα μήνυμα σε κάποιον άλλο, να δημιουργήσω ένα συναίσθημα που αλλιώς ίσως να μην είχε, οπότε χαίρομαι και μόνο.
Εξήγησέ μου λίγο γιατί αυτή η προκατάληψη γύρω απ’ την τηλεόραση κι αν είναι κάτι που περνάει από γενιά σε γενιά ηθοποιών. (Κι έχω δει και σε σένα στα social σου μια τάση να προωθείς κυρίως τα θεατρικό-κινηματογραφικά και όχι τόσο το τηλεοπτικό.)
Αρχικά αυτό που λες είναι λάθος. Κοινοποιώ και τα δύο κι αν έχεις δει και στο instagram με ταγκάρουν συνεχώς και για το “Έρωτας Μετά” και για το θέατρο και προσπαθώ να διατηρώ ισορροπίες. Αλλά τώρα όσον αφορά την προκατάληψη, δεν ξέρω τις ρίζες της. Προφανώς κι εγώ την είχα και θεωρώ ότι προερχόταν απ’ το γεγονός ότι για πολλά χρόνια δε σε άγγιζε αυτό που έβλεπες να συμβαίνει στην τηλεόραση. Δεν μπορούσες να ταυτιστείς με τους χαρακτήρες αλλά πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή διανύουμε μια περίοδο άνθισης, γίνονται παραγωγές που ο κόσμος δένεται μαζί τους και τις παρακολουθεί εντατικά. Εγώ αυτή την προκατάληψη θέλω να την καταρρίψω γιατί δε μας βοηθάει, δε μας πάει μπροστά. Αυτή τη στιγμή που συμμετέχω σε τηλεοπτική σειρά βλέπω το μεράκι και τη μαεστρία που υπάρχει, δεν είναι απλώς πάμε να το κάνουμε…
Είναι προαπαιτούμενο για έναν ηθοποιό -που θέλει να κάνει καριέρα- να γνωρίζει κι από δημόσιες σχέσεις ή απλώς μια έξτρα εκτιμητέα ικανότητα;
Θέλω να θίξω το θέμα ότι στην Ελλάδα δε λειτουργεί πάρα πολύ η δουλειά του agent και του manager, κλάδος που θα έπρεπε να υπήρχε ώστε να μην αναγκάζεται ο κάθε ηθοποιός να ασχολείται με το πώς πρέπει να προωθήσει τον εαυτό του. Αυτό που παρατηρώ είναι ότι με την προώθηση που κάνει ο καθένας στα προσωπικά του προφίλ στα social media λαμβάνει και το ανάλογο αποτέλεσμα.
Στα μαύρα σου τα χάλια κλείνεσαι στον εαυτό σου, βγαίνεις και ξεχνιέσαι ή θες μια γνώριμη αγκαλιά να κουρνιάξεις;
Τι σημαίνει κατ’ αρχάς στα μαύρα μου τα χάλια;
Ας υποθέσουμε ότι είσαι πάρα πολύ πικραμένος, θυμωμένος, απογοητευμένος τι κάνεις;
Ωραία, προσπαθώ να χαλαρώσω και ν’ απολαμβάνω το σπίτι μου και να βρίσκομαι με φίλους που με κάνουν να ξεχνιέμαι και να περνάω καλά. Επίσης προσπαθώ -αν και πολλές φορές δεν το πετυχαίνω- να έρχομαι σ’ επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον, δηλαδή αν είμαι στα μαύρα μου χάλια όπως λες εσύ, προσπαθώ να βγαίνω απ’ το σπίτι με σκοπό να αποτρέψω τη σαπίλα του να κλείνομαι, γιατί όσο κάθομαι υπάρχει η σκέψη ότι είμαι αδρανής, ενώ όσο κοινωνικοποιούμαι υπάρχουν ερεθίσματα που με κάνουν να μη σκέφτομαι και να παρατηρώ γύρω μου, είτε πρόκειται για έναν επιβάτη στο λεωφορείο, ένα σκηνικό στο δρόμο, ένα τυχαίο συμβάν που θα μου κινήσει το ενδιαφέρον.
Έχεις κάνει ποτέ ψυχοθεραπεία;
Όχι, αν και το έχω σκεφτεί. Είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου και προσπαθώ με κάποιο τρόπο να εντοπίζω ό,τι με επηρεάζει χωρίς ψυχοθεραπεία κι αυτό συνήθως με κάνει ν’ απευθύνομαι σε άτομα, δηλαδή ζητάω τη συμβουλή κοντινών μου ανθρώπων και περιμένω την άποψή τους κι αυτό με βάζει σε μια διαδικασία να το ερμηνεύω. Δε λέω ότι δεν τη χρειάζομαι, ίσως αν δοκιμάσω να πω ότι τελικά τη χρειαζόμουν αλλά καμιά φορά νιώθω ότι ανήκουμε και στη γενιά της ψυχοθεραπείας. Λες κι όλοι πρέπει να κάνουμε… Ναι οκ, συμφωνώ, αλλά ας μη μας χρυσώνουμε και το χάπι. Ας δούμε λίγο τι μπορούμε να κάνουμε και μόνοι μας, αν μπορούμε να βρούμε την αυτογνωσία μας μόνοι μας. Έτσι κι αλλιώς όλα ξεκινάνε και τελειώνουν σ’ εμάς.
Κατά την αυτοκριτική σου για ποιες αρετές ή επιτεύγματα σου νιώθεις περήφανος και για ποια ντρέπεσαι;
Νιώθω περήφανος για τ’ ότι ζω αυτή την περίοδο χωρίς να σκέφτομαι πώς θα βγει η επόμενη μέρα, για το ότι είμαι χαρούμενος, υγιής. Συναντώ ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνώ ωραία, με δυο λόγια εκτιμώ αυτό που λένε ζωή. Κι είναι ωραίο, είναι σπουδαίο, γιατί υπάρχουν συνάνθρωποί μας αυτή τη στιγμή που δυσκολεύονται να επιβιώσουνε, γεγονός που εν μέρει ο καθένας με τον τρόπο του σε κάποια φάση το ‘χει περάσει. Και ντρέπομαι νομίζω για όταν δεν μπορώ να εκφράσω αυτό που θέλω και καταπιέζομαι.
Σου συμβαίνει συχνά αυτό;
Όχι συχνά. Συνήθως καταπιέζομαι και δεν εκφράζω αυτό που θέλω όταν έχω νεύρα αλλά συνειδητοποιώ ότι αυτό είναι κάτι που δημιουργώ μόνος μου.
Ποια η ιστορία πίσω απ’ τα τατού σου.
Δεν έχω πολλά τατού έχω μόνο δύο. Θα σου πω όμως για το πιο πρόσφατό μου. Έκανα ένα τατού πριν από ένα μήνα, το κάναμε μαζί με τους δυο κολλητούς μου, το Βασίλη και τον Ηλία. Κάναμε “το αγόρι με το φράχτη το ‘χω κάνει με μελάνι”, είναι το σήμα του ΛΕΞ (που είναι ένας πολύ γαμάτος ράπερ που ασχολείται με πολιτικό/ριάλιτι ραπ!) κι επειδή μας συνδέει και τους τρεις, θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι να μας δένει επειδή λόγω υποχρεώσεων δε βρισκόμαστε πια τόσο συχνά αλλά έχουμε δυο κοινές αγάπες: για τη μουσική και για μεταξύ μας.
Με δεδομένη την αυξημένη αναγνωρισιμότητα που βιώνεις τώρα, αν πας να φλερτάρεις κάποια κι εκείνη δεν έχει ιδέα ποιος είσαι θα ξενερώσεις;
Η πιο έυκολη ερώτηση! Ποια αναγνωρισιμότητα; Όχι καθόλου, δεν το σκέφτομαι καν! Αν μ’ αρέσει μια κοπέλα και θέλω να της την πέσω, θα πάω να τη φλερτάρω και δε θα με σταματήσει τίποτα.
Προτιμάς να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα; Πώς αντιδράς όταν σε πλησιάζει μια γυναίκα;
Πολλές φορές δεν το καταλαβαίνω όταν με φλερτάρουν. Αυτό είναι το λάθος. Άπαξ και το καταλάβω μ’ άρέσει πάρα πολύ – αν μ’ αρέσει κι η κοπέλα.
Ποιο είναι το πιο ερωτικό album που ‘χει γραφτεί ποτέ;
Θα πάω στην εφηβεία μου και θα πω “HIM – When Love and Death Embrace” Πολύ ερωτικό! Γάμησέ τα!
Ζηλεύεις τους ρόλους που έχεις υποδυθεί που στις περισσότερες συνεντεύξεις ασχολούνται μ’ αυτούς κι όχι με σένα;
Όχι, όχι! Μου αρέσει να μιλάω για τους ρόλους γιατί μου αρέσει να ψυχογραφώ τους χαρακτήρες. Όχι, δεν έχω κανένα θέμα, δε ζηλεύω.
Ο ηθοποιός χρειάζεται τους ήρωες για να κρυφτεί πίσω απ’ αυτούς ή για ν’ αποκαλυφθεί μέσα απ’ αυτούς;
Ο ηθοποιός καλείται να υπηρετήσει την ιστορία του κάθε χαρακτήρα. Και για να το πετύχει αυτό πρέπει να είναι εντάξει με τον εαυτό του. Αν ένας ηθοποιός κρύβεται πίσω απ’ τον ήρωα κατ’ εμέ δεν υπάρχει ερμηνεία.
Ένα χειροκρότημα που δεν έρχεται πληγώνει βαθιά;
Δεν είναι ότι σε πληγώνει, μπαίνεις σε διαδικασία να σκεφτείς τι δε λειτούργησε στην παράσταση. Δεν είναι φρόνιμο να πάρεις την κάθε αντίδραση προσωπικά, πολλές φορές χρειάζεται μια μελέτη για να βρεις τι σημαίνει κι έγινε, οπότε αν ένα χειροκρότημα δεν είναι βαθύ ή είναι ελλειπές σημαίνει πως κάτι στη διαδικασία δεν πήγε καλά οπότε καλείσαι να το βρεις ώστε την επόμενη φορά να πετύχεις ένα ζεστό χειροκρότημα.
Αν η δουλειά του ηθοποιού δεν υποσχόταν την προοπτική της διασημότητας, θα την επέλεγες και πάλι;
Ναι γιατί όταν αποφάσισα ότι θα την κάνω δε σκεφτόμουν ποτέ τη διασημότητα.
Πώς τα πας με τις εξαρτήσεις; Με ποια έχεις ερωτοτροπήσει περισσότερο;
Με τον καφέ. Είναι ένας έρωτας που έχει ξεκινήσει από δευτέρα Λυκείου και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Αν πάω στην Αλβανία στο χωριό σου, τι πρέπει να φάω, τι πρέπει να δω, ποιους πρέπει να γνωρίσω.
Θαλασσινά πρέπει να φας γιατί είναι φρεσκότατα, θα πρέπει να κάνεις γύρο να βγεις εκτός πόλης και να δεις τις πιο απομονωμένες παραλίες εκεί που υπάρχει φυσικός πλούτος και δεν έχουν φτιάξει ακόμα beach bar για να το απολαύσεις χωρίς επεξεργασία. Και πρέπει να γνωρίσεις αρκετούς γιατί οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί και φιλικοί – κι αυτό πρέπει να το πω, είναι προσιτοί προς τον ξένο, τον αγκαλιάζουν, δεν τον διώχνουν.
Κρατάς ένα σχετικά low profile. Το κάνεις από αδιαφορία προς την εικόνα στα social media ή από φόβο έκθεσης;
Το κάνω λόγω διαθεσιμότητας. Η ενασχόληση με τα social χρειάζεται μια τρομερή ενέργεια για να μπορέσεις να την υποστηρίξεις και προσωπικά επιλέγω να διαθέτω αλλού αυτή την ενέργεια. Οπότε το low profile δεν κρύβει κάποιο σκοπό, απλώς δεν είναι προτεραιότητά μου. Ακόμη κι αν ανεβάσω μια φωτογραφία θα είναι επειδή μ’ αρέσει αυτή η φωτογραφία και θέλω να τη μοιραστώ.
Σ’ ενοχλεί το να σ’ αντιπαθούν; Αισθάνεσαι έντονα την ανάγκη να είσαι αγαπητός;
Όχι απαραίτητα. Επιλέγω εγώ κυρίως ποιους ανθρώπους θέλω να γνωρίσω οπότε δε με νοιάζει να είμαι αγαπητός σ’ όλους γιατί στους ανθρώπους που θέλω να είμαι, με κάποιο τρόπο συμβαίνει χωρίς να το επιδιώκω.
Προτιμάς ν’ ανήκεις σε μια μεγάλη παρέα ή δυο-τρεις φίλοι και καλοί;
Έχω υπάρξει μέλος μεγάλης παρέας απ’ τα χρόνια του Λυκείου αλλά νομίζω προτιμώ το τετ α τετ γιατί προτιμώ να υπάρχουν στιγμές αλήθειας και να επικοινωνήσουμε πράγματα που ίσως να μην τα λέγαμε σ’ άλλη περίσταση παρά να είμαστε όλοι μαζί και να συζητάμε τυπικά θέματα.
Βρίσκεις ότι στις μεγάλες παρέες υπάρχει περισσότερη υποκρισία;
Όχι, λέω ότι οι μεγάλες παρέες απαιτούν περισσότερη συγκέντρωση ώστε να μπορείς ν’ ασχοληθείς μ’ ολους ταυτόχρονα οπότε και για να στηθεί μια συζήτηση ενδιαφέρουσα για όλους. Το καλό με τη μεγάλη παρέα είναι ότι εκφέρονται πολλές διαφορετικές απόψεις κι αυτό ενίοτε σε ξαφνιάζει και σε προκαλεί να σκεφτείς. Ωστόσο προτιμώ τα τρίο ή τα κουαρτέτα ώστε να είναι πιο στοχευμένες οι ενέργειες, αλλιώς καμιά φορά γίνεται και λίγο πάρτι, καταλαβαίνεις τι λέω.
Βγαίνεις μόνος σου; Ταξιδεύεις μόνος; Μπορεί να πας μόνος για ένα ποτό σ’ ένα μπαρ;
Όχι τόσο. Δε θα το ‘λεγα ότι θα πάω μόνος μου να πιω ένα ποτό σ’ ένα μπαρ. Προτιμώ να πάρω μια μπίρα απ’ το περίπτερο και ν’ αράξω και να βλέπω θέα ή κόσμο. Ταξίδι μόνος μου έχω κάνει και έχει άλλη μαγεία, δεν το προτιμώ, θα γούσταρα να ‘μαι με παρέα αλλά έχει κάτι το ιδιαίτερο γιατί αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου σ’ άλλες καταστάσεις και βρίσκεις τι πραγματικά θες.
Ποια η σχέση σου με την απομόνωση; Με το να πεις σήμερα αφιερώνω μια μέρα στον εαυτό μου.
Το απολαμβάνω. Είναι τέλειο. Μου αρέσει. Κι είναι κι άλλες φορές που βαριέμαι πάρα πολύ όταν νιώθω ότι έχω απομονωθεί πολύ και θέλω να βγω να δω ανθρώπους αλλά επειδή πρακτικά δεν έχω πολύ χρόνο λόγω προβών, παραστάσεων, γυρισμάτων, τη στιγμή που θα βρεθώ σπίτι και θα ξέρω ότι δεν έχω περιορισμούς κι υποχρεώσεις το απολαμβάνω απόλυτα.
Είσαι επιλεκτικός με τους ανθρώπους που έχεις κοντά σου;
Ναι. Μπορεί με κάποια άτομα να μην ταιριάζουμε και δε θέλω να επιδιώκω να βρίσκομαι με άτομα που δεν τους κάνω καλό, ούτε μου κάνουν καλό. Είμαι όμως ανοιχτός στην πρώτη προσέγγιση και μετά βλέπουμε. Αν αυτό που μοιραστήκαμε μας κάνει να ξαναβρεθούμε, καλώς, αν δε μας κάνει δε χρειάζεται να πιέσουμε καταστάσεις.
Πώς τα πας με τον αυθορμητισμό;
Τα πάω πάρα πολύ καλά! Εμπιστεύομαι το ένστικτό μου ακράδαντα. Αν φτάσω τώρα σε σημείο να το ζυγίσω ένα θέμα σημαίνει ότι μ’ απασχολεί πολύ και θέλω να εξετάσω τις πιθανότητες. Αν τώρα πρέπει να τα συγκρίνω νομίζω οτι κερδίζουν και τα δύο και το ζύγισμα και ο αυθορμητισμός γιατί παίζουν και τα δύο ταυτόχρονα, δηλαδή το ένστικτο έρχεται και δένει με τη σκέψη. Δεν μπορείς να επιλέξεις το ένα ή το άλλο, είναι μια λειτουργία που δεν μπορείς να την απομονώσεις. Όλα έτσι κι αλλιώς περιέχουν ρίσκο. Ακόμα και το ζύγισμα που κάνεις δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα, γίνεται όλο για να ικανοποιήσει μια δική μας ανάγκη. Όπως μαθαίνουμε και στα “παράσιτα” του Μπονγκ Τζουν – Χο, στην τελευταία σκηνή της ταινίας “το πλάνο είναι οτι δεν υπάρχει κανένα πλάνο”.
Συντάκτης: Κατερίνα Κεχαγιά
