Γράφει ο Νικόλας Αδέσποτος.
Πρόσφατα μου ζητήθηκε, από την πολύ καλή μου φίλη Κατερίνα Κεχαγιά, να γράψω ένα άρθρο περί έρωτα, για το pillowfights.
Δύο και κάτι χρόνια πριν, τον Οκτώβριο του 2011 αποφάσισα να ξεκινήσω να γράφω ένα βιβλίο με κεντρικό ήρωα, έναν απομονωμένο άνθρωπο.
Ο ήρωας ζει μόνιμα σε ένα σπίτι, το μικρό σπίτι στο λιμάνι.
Κρατά ημερολόγιο και μνημονεύει όχι όσα έχει κάνει, αλλά πράγματα που δεν έχει κάνει… Αποποιήματα της φαντασίας του.
Το βιβλίο, αν ποτέ εκδοθεί, θα έχει τίτλο «Ημερολόγιο για πράγματα που δεν έκανα».
Σας παραθέτω την δέκατη σελίδα, καθώς αισθάνομαι ότι οι εποχές είναι τέτοιες που όλο και περισσότεροι έχουν την ανάγκη να κάνουν πράγματα που δεν κάνουν και καθώς την περίοδο εκείνη έδωσα τον ορισμό του έρωτα με τον εξής στίχο που κυκλοφορεί στο τραγούδι μου «παιχνίδι για να χάνω» και αναφέρει:
“Είναι ο έρωτας θαρρώ παιχνίδι για να χάνω
όμως εσένα σαν θωρώ ζαλίζομαι τα χάνω
κι άμα δεν είμαστε μαζί σε ωκεανό είμαι βάρκα
που έχει σπασμένο το κουπί, τσακίζεται στα βράχια”
Σελίδα, νούμερο δέκα:
Η καλή νεράιδα και ο σκοτεινός πρίγκηπας.
Σκηνή από ταινία ή απόσπασμα από όνειρο που είδα;
Απλά μου ήρθε αυτή η λεζάντα στο μυαλό, έτσι ξαπλωμένος που είμαι…
Βασικά, πού είμαι;
Είναι σκοτεινά, αν και έχω την αίσθηση ότι δεν έχει νυχτώσει ακόμα.
Προσπαθώ να θυμηθώ αν έχω κλείσει τα ξύλινα στόρια του παραθύρου πριν πέσω για ένα μεσημεριανό ύπνο, αλλά έχω χάσει την επαφή με το χρόνο και τον τόπο.
Δεν είμαι καν σίγουρος αν κοιμάμαι ακόμα.
Λογικά, είμαι στο μικρό σπίτι στο λιμάνι.
Έχω πολύ καιρό εδώ, οπότε το παίρνω ως δεδομένο.
Λογικά, είναι απομεσήμερο, ίσως και να σουρουπώνει έξω, και έχω κλείσει τα παντζούρια.
Ας χαλαρώσω λοιπόν και ας αφήσω την καλή νεράιδα και το σκοτεινό πρίγκηπα να ζήσουν για λιγάκι στο μυαλό μου σα να υπάρχουν στ’ αλήθεια…
«Θα σ’αγαπάω για πάντα», της είπε.. «αλλά δε θα το ξέρει κανεις, μόνο εσύ και τα σκοτάδια μου.»
Εκείνη τον κοίταξε και χαμογέλασε.
Ήταν όμορφη. Τον αγαπούσε, ήταν φανερό.
Θα μπορούσε να κάνει τα πάντα για ‘κείνον και ήξερε κατά βάθος, ότι κι αυτός ήταν διατεθειμένος να θυσιάσει πολλά για εκείνη.
Το δέρμα του ήταν ηλιοκαμένο.
Το δικό της λευκό σαν χαρτί.
Στεκόντουσαν ολόγυμνοι στο δωμάτιο. Απέναντι ο ένας στον άλλο.
Οι ξύλινες γρίλιες ήταν καλά κλειστές.
Έξω ήταν ακόμα μέρα και ο ήλιος έκανε παιχνίδια με τα σύννεφα, μεταβάλλοντας το φως ή καλύτερα το ημίφως του δωματίου με ένα ιδιαίτερο τρόπο.
«Κι αν φύγεις, θα είναι για πάντα;», τον ρώτησε κοιτάζοντάς τον στα μάτια με ένα βλέμμα που ήταν σαν καθρέφτης, καθώς τα σκούρα μάτια της ήταν σχεδόν δακρυσμένα.
Αυτός έμεινε να την κοιτάει για λίγο.
Χαμογέλασε και φώτισε με το βλέμμα του, την καλή νεράιδα.
Μπορούσε να τη ζεστάνει ακόμα και από απόσταση και το ήξερε.
«Κι αν φύγω, κι αν θα είναι για πάντα… Τώρα είμαι εδώ.. Έχω έρθει.. Και το ξέρουμε και οι δυο μας αυτό…»
Ζούσα μες στον ύπνο μου, τις ζωές των δύο ηρώων μου και σκέφτηκα πόσο δίκιο είχε ο σκοτεινός πρίγκηπας.
Πόσες φορές δεν είχα χάσει το τώρα για ένα καλύτερο μετά…
Πόσες φορές δεν άφησα το μεγαλείο της στιγμής που δεν ξαναγυρνά απλά να φύγει και να χαθεί… «Θέλω να κοιμηθούμε», της είπε.
«Θέλω να ξαπλώσεις στην αγκαλιά μου και να μη λέμε τίποτα. Απλά ν’αφήσουμε όλες μας τις αισθήσεις να μας κυριεύσουν.
Μύρισέ με, νιώσε με, κοίταξέ με, άκου την καρδιά μου που χτυπά για σένα, γεύσου τον ιδρώτα μου και κράτα όλα αυτά δεμένα μέσα σου για την υπόλοιπη ζωή σου.»
Η καλή νεράιδα σώπασε.
Έκλεισε για λίγο τα μάτια της και δυο δάκρυα κύλησαν στα όμορφα και λευκά της μάγουλα.
«Θα είμαι η καλή σου νεράιδα», είπε και άφησε το γυμνό της κορμί να πέσει πάνω του απαλά.
Δεν ξαναμίλησε. Ούτε αυτός.
Έκαναν έρωτα. Μέχρι το βράδυ.
Έμεινε πάνω του ξαπλωμένη κι εκείνος μέσα της.
Σαν μια λευκή μεταξωτή κουβέρτα ακίνητη, όπως το χιόνι που πέφτει λευκό και αφράτο πάνω σε καμμένη γη και από μαύρη μέσα σε ένα βράδυ, γίνεται κατάλευκη.
Και μετά ο ήλιος της άνοιξης, το λιώνει σιγά σιγά και η καμένη γη αρχίζει να ξαναζωντανεύει, να πρασινίζει και να ανθίζει.
Και το χιόνι την ευγνωμονεί που το κράτησε πάνω της αδιαμαρτύρητα να τη σκεπάζει αλλά και η γη είναι χαρούμενη που η υγρασία του την κάνει ξανά ζωντανή..
Τα στοιχεία της φύσης, ζουν το τώρα.
Δεν το υπονομεύουν για το ύστερα.
Η καλή νεράιδα και ο πρίγκηπας, οι δύο ήρωες της φαντασίας μου αποφασίσανε να κάνουνε το ίδιο. Κι εγώ ξύπνησα χαμογελώντας στο μικρό σπίτι στο λιμάνι, άνοιξα τα παραθυρόφυλλα, κοίταξα για λίγο την καταπράσινη γη, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην αφήσω ποτέ ξανά καμία στιγμή της ζωής μου να πάει χαμένη.
O Νικόλας Αδέσποτος, είναι τραγουδοποιός.
