Ο τρόπος με τον οποίο ερχόμαστε σε αυτόν τον πολύπαθο κόσμο είναι, θα έλεγε κάποιος, εξαιρετικά γοητευτικός. Βγαίνουμε σε αυτή τη ζωή και βρισκόμαστε απευθείας στην αγκαλιά του γιατρού, ο οποίος μάλιστα σπεύδει -βάσει πρωτοκόλλου- να μάς οδηγήσει στην αγκαλιά της μητέρας μας. Τα πρώτα δευτερόλεπτα της ζωής μας έχουμε ήδη βρεθεί σε δύο αγκαλιές. Έχουμε κάνει την αρχή. Και πώς κυλάει η ζωή; Από αγκαλιά σε αγκαλιά. Είμαστε, κατά παράφραση της φράσης, το σύνολο των ανθρώπων που αγκαλιάζουμε.
Ερχόμαστε, λοιπόν, στον κόσμο από μια παθιασμένη αγκαλιά, μάς παίρνουν αγκαλιά τις πρώτες στιγμές της ζωής μας και μάς αγκαλιάζουν (ξανά) ακόμη κι όταν αποχαιρετούμε τον μάταιο τούτο κόσμο και βάζουμε πλώρη για το μακρινό εκείνο ταξίδι, που για κάθε άνθρωπο η μοίρα έχει προβλέψει. Μάς αγκαλιάζουν στην αρχή και στο τέλος της ζωής μας. Μάς αγκαλιάζουν στις χαρές και στις λύπες μας. Μάς αγκαλιάζουν οι φίλοι, οι συγγενείς, οι σύντροφοι, οι γονείς, τα παιδιά μας. Γιατί; Ποια η σημασία της αγκαλιάς;
Η αλήθεια είναι πως η σημασία της αγκαλιάς είναι πολυδιάστατη κι υπάρχουν διάφοροι τύποι αγκαλιάς. Δεν είναι όλες οι αγκαλιές ίδιες. Θα το έχετε νιώσει και ΄σεις. Δεν αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους πάντα για τον ίδιο λόγο ή με τον ίδιο τρόπο. Οι αγκαλιές μας διαφέρουν σε ποιότητα, χρόνο και αιτία.
Πάμε, όμως, να δούμε τις ανθρώπινες αγκαλιές λιγάκι πιο αναλυτικά:
Η αγκαλιά του (απο)χαιρετισμού: Όταν συναντάμε κάποιον, που έχουμε να δούμε πολύ (ή και λίγο) καιρό μοιάζει σαν κίνηση σπασμωδική να τρέξουμε καταπάνω του και να χωθούμε στην αγκαλιά του. Όταν βλέπουμε κάποιον που αγαπάμε ή εκτιμούμε πολύ, τον κάνουμε μία ζεστή και μεγάλη αγκαλιά στην προσπάθειά μας να τον νιώσουμε κοντά μας, κομμάτι του εαυτού μας, και να ακούσουμε τους χτύπους της καρδιάς του. Όταν χαιρετάμε κάποιον που μάς έχει λείψει, νιώθουμε την ανάγκη να μοιραστούμε μαζί του τη χαρά και τη συγκίνηση που μάς κατακλύζουν, όταν βρισκόμαστε και πάλι μαζί. Τι καλύτερο, λοιπόν, από μία αγκαλιά;
Η αγκαλιά της παρηγοριάς: Η αγκαλιά φαίνεται πως είναι καθολικά παρηγορητική. Ό,τι και να ‘χει ένας άνθρωπος, όσο δύσκολη και αν ήταν η μέρα που του ξημέρωσε, έχει πάντα την ανάγκη να χωθεί στην αγκαλιά ενός αγαπημένου του προσώπου και να ξεσπάσει. Έχετε δει ποτέ έναν ενήλικα άνθρωπο να κλαίει απαρηγόρητος στην αγκαλιά κάποιου σαν μικρό παιδί; Η αλήθεια είναι, για να μην ωραιοποιούμε τις καταστάσεις, πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι της αγκαλιάς και τα προβλήματα δε λύνονται (πάντα) με μια αγκαλιά. Όμως, η αγκαλιά μάς κάνει να αισθανόμαστε καλά και πως δεν είμαστε μόνοι. Μάς αγκαλιάζουν οι άνθρωποι, όχι για να μάς προσφέρουν λύση στο όποιο πρόβλημα μάς απασχολεί, αλλά για να δείξουν και κυρίως να μάς κάνουν να νιώσουμε, πως είναι εκεί για εμάς. Καμιά φορά η απλή παρουσία κάποιου στη ζωή μας είναι η λύση για πολλά προβλήματα.
Η αγκαλιά της ασφάλειας: Σε συνέχεια της προηγούμενης αγκαλιάς, έρχεται και κουμπώνει η αγκαλιά ασφαλείας. Ξέρετε, εκείνη η αγκαλιά, που επιζητούν απεγνωσμένα τα βρέφη και τα μικρά παιδιά, όταν πεινούν, όταν πονούν, όταν αισθάνονται απειλή. Ένα μωρό παιδί, που μετρά -κυριολεκτικά- ώρες ζωής πάνω στη γη, κλαίει σπαρακτικά μέχρι να βρεθεί στην αγκαλιά της μαμάς του. Κι όταν η μαμά πάρει στα χέρια της το παιδί της, εκείνο ηρεμεί και σταματά -ως δια μαγείας- να κλαίει. Σταματά, διότι αισθάνεται (μολονότι δεν έχει καν αναπτύξει τις αισθήσεις του) τη φροντίδα και το νοιάξιμο της μάνας. Γιατί όταν κάποιος μάς φροντίζει και νοιάζεται για ‘μας, είμαστε ασφαλείς και δε χρειαζόμαστε τίποτε άλλο να κατευνάσει τις ανησυχίες μας.
Η αγκαλιά του ευχαριστώ: Όταν μάς κάνουν ένα δώρο ή μία εξυπηρέτηση, όταν μάς εύχονται: “χρόνια πολλά” ή όταν παραμένουν στη ζωή μας παρά τις όποιες αντιξοότητες, τις στεναχώριες και τις δυσκολίες, νιώθουμε την ανάγκη να τους πάρουμε μια ζεστή αγκαλιά και να εκφράσουμε έτσι το ευχαριστώ μας. “Ευχαριστώ για το δώρο”, “Ευχαριστώ που με σκέφτηκες”, “Ευχαριστώ που υπάρχεις”. Δε χρειάζεται ούτε η προσφορά αντιδώρου, ούτε η ανταλλαγή ευχών (‘νταξει, καλά είναι κι αυτά). Αρκεί μία ειλικρινής, ζεστή και εγκάρδια αγκαλιά για να εκφράσεις την ευγνωμοσύνη σου. Ξέρετε η αγκαλιά είναι και διεθνής. Δε χρειάζεται να ψάχνεις το ευχαριστώ στα λεξικά και στο google translate.
Μέσα στη συναισθηματική αυχμηρία των μοντέρνων καιρών και παρασυρμένοι από πολυπαραγοντικές αιτίες επιλέξαμε οι σχέσεις μας να εξαντλούνται σε μία τυπική χειραψία, σε έναν ψυχρό χαιρετισμό ή ένα τυπικό χαμόγελο. Νομίζουμε πως το αγκάλιασμα είναι ένδειξη αδυναμίας, καθώς συνοδεύεται από ποικιλία συναισθημάτων. Κι, επειδή, το συναίσθημα σήμερα φαντάζει σαθρό και ξεπερασμένο, ό,τι το συνοδεύει, απορρίπτεται. Όμως, παρά τη βαθιά επίγνωση πως ζούμε σε έναν κόσμο ασθενή, η αγκαλιά γεννά υπόσχεση ανάρρωσης. Το μοίρασμα των συναισθημάτων που αυτή επιτυγχάνει, μάς δίνει κουράγιο και μάς εξοπλίζει με τρυφερότητα και αγάπη, ώστε να αντικρίζουμε τη ζωή με περισσότερο μεράκι και αισιοδοξία.
Συντάκτης: Στέλλα Μπακάλη
