Όσοι μπαίνουν στη ζωή σου σαν κόκορες, αποχωρούν σαν κότες

Κάποιες φορές, εκπλήσσομαι βαθιά απ’ τον ανεξήγητο τρόπο με τον οποίο οι λέξεις κάποιου άλλου μπορούν να διαπλάσουν τον τρόπο που νιώθουμε και σκεφτόμαστε. Είτε αυτές οι λέξεις είναι παρηγορητικές, υποτιμητικές, ενδεδυμένες με αισιοδοξία, ο τρόπος με τον οποίο μάς αντιμετωπίζουν μπορεί ν’ αφήσει ένα σημάδι πάνω μας, μικρό ή μεγάλο, έστω και για λίγο. Σκέψου τώρα, ένα ον που ξεπερνά τα φυσικά πλαίσια, να μπαίνει στη ζωή σου μ’ ένα κύμα αυτοπεποίθησης κι εξωστρέφειας.

Ίσως, βρίσκεσαι ενώπιον μιας απ’ τις λίγες ή και μοναδικές, φορές όπου κάποιος εκφράζει ανοικτά τον ενθουσιασμό του για εσένα, απαιτεί την προσοχή και τον χρόνο σου με πλήρη βεβαιότητα επιζητώντας την επικοινωνία, το φλερτ και την καθημερινή παρουσία σου. Δεν κρύβεται πίσω απ’ τις λέξεις, δεν προσποιείται ότι αδιαφορεί για να μην εκτεθεί, σου λέει ξεκάθαρα «σε θέλω εδώ και τώρα». Τα λόγια μεγαλόπρεπα και καλλιεργημένα, αγγίζουν κάθε πιθανή ανασφάλειά σου. Αναβαθμίζει την αυτοπεποίθησή σου, κάνοντάς σε να νιώθεις πόσο πολύ σ’ επιθυμούν. Μιλάτε με τις ώρες στο τηλέφωνο, με βιντεοκλήσεις, με μηνύματα. Ξεκινά προσφέροντας υποσχέσεις και προτείνοντας σχέδια για το άμεσο μέλλον, μ’ εσένα να βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στον παραπλανητικό κόσμο που έχει δημιουργήσει.

Ξαφνικά λοιπόν, μέσα σ’ ένα απόγευμα όλη η προσπάθεια, όλη η διεκδίκηση πάει απ’ το εκατό στο μηδέν. Κάπως σ’ αποφεύγει, κάπως έχει διαρκώς κάτι άλλο να κάνει, κάπως δεν έχει χρόνο να σε πάρει τηλέφωνο. Και σαν να ενεργοποιείται η έκτη σου αίσθηση αναγνωρίζεις πως κάτι δεν πάει καλά, κάτι έχει αλλάξει κι όπως κάθε λογικός κι ώριμος άνθρωπος ζητάς εξηγήσεις. Εννοείται πως σε διαβεβαιώνει πώς όλα είναι καλά, «όπως ήμασταν είμαστε». Δυστυχώς, η αντικρουόμενη συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου όσο καιρό επικοινωνείτε, δε σού επιτρέπει να το αφήσεις και να επαναπαυτείς, σού έχει δώσει το δικαίωμα να απαιτήσεις εξηγήσεις κι η αλήθεια δεν αργεί να αποκαλυφθεί.

«Θέλω να σού πω ότι φλερτάρω κι αλλού». Μπαμ, χαριστική βολή. Δεν έχει σημασία αν ήταν κάτι εφήμερο ή όχι, κάτι πρόσφατο ή κάτι που συμβαίνει καιρό, σε πιάνεις να βυθίζεσαι σε μία άβυσσο ερωτημάτων: Πώς γίνεται ν’ άλλαξαν όλα σ’ ένα απόγευμα; Εννοούσε τελικά έστω και τα μισά απ’ όσα σού έλεγε; Πώς γίνεται να υποκρινόταν τόσο καλά; Πού έβρισκε τόσο χρόνο το παίζει διπλό ταμπλό; Σκέψεις κι όλα τα πιθανά σενάρια, όλα περνάνε απ’ το μυαλό σου και πας να τρελαθείς. Πας να τρελαθείς που χάρηκες με τα λόγια που σού έλεγε, που δεν ξέρεις περισσότερες λεπτομέρειες, δεν κοιμάσαι, δεν τρως. Έχει συμβεί σ’ όλους μας: όσο πιο πολύ σκέφτεσαι κάτι, τόσο πιο καλά συνδέονται τα στοιχεία μεταξύ τους. Και τσακ, φιλαράκι μου, ήσουν απλά μια καβάντζα.

Πρόσεξε όμως τι είπαμε παραπάνω: «Όπως κάθε ώριμος άνθρωπος». Όχι, μόνο δεν είχε ωριμότητα, αλλά έκρυβε και δειλία. Μια δειλία που δεν μπόρεσε να σ’ αντιμετωπίσει και να σού πει την αλήθεια, κρυβόταν για μέρες κι αν εσύ δεν επέμενες, ίσως και να μην τη μάθαινες ποτέ. Προσπάθησε να ρίξει το φταίξιμο σ’ εσένα, ότι η συμπεριφορά σου, ο τρόπος ζωής σου, αυτά οδήγησαν να κάνει ό,τι έκανε, δε ζήτησε καν μια συγγνώμη για την ανειλικρίνειά του. Φέρθηκε σαν θύμa σε μια κατάσταση που δημιούργησε. Όμως έτσι λένε, άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή σου σαν κόκορες, αποχωρούν σαν κότες.

Είναι λογικό να θυμώσεις, να κλάψεις και να ξεσπάσεις. Δεν ένιωσε άσχημα όταν έκανε ό,τι έκανε κι εσύ δεν ήξερες. Παράξενο να βλέπεις έναν άνθρωπο που έστω και για λίγο θαύμασες να πέφτει μπροστά στα μάτια σου. Σού αφήνει μια πικρία κι ευχαρίστηση μαζί. Πικρία γιατί θυσίασες τον χρόνο σου, σ’ έκανε να αμφιβάλεις για τον ίδιο σου τον εαυτό, πίστεψες τα λόγια που έλεγε μόνο και μόνο για να σ’ έχει σιγουράκι άμα δεν προκύψει κάτι καλύτερο. Είχε στήσει τόσο καλά όλο αυτό το παιχνίδι, που δεν μπορείς, και δε θα έπρεπε, να σε κατηγορήσεις που δεν προέβλεψες την κατάληξή του. Η ευχαρίστηση όμως, προέρχεται απ’ το ότι αναγνωρίζεις πως ξηγήθηκες καλύτερα τελικά, έχεις δουλέψει περισσότερο με τον εαυτό σου, ανοίχτηκες, διεκδίκησες κάτι που ήθελες κι ακόμα κι αν δεν τα κατάφερες συμπεριφέρθηκες μ’ αξιοπρέπεια.

Γιατί πάμε και μπλέκουμε πάντα μ’ αυτούς που δε μάς ταιριάζουν αναρωτιέμαι. Αρκετές φορές η ζωή μάς έχει διδάξει ότι η ευτυχία είναι δύσκολο πράγμα κι όμως εμείς το βλέπουμε πανεύκολο. Στη συνέχεια νιώθουμε έκπληξη και πέφτουμε απ’ τα σύννεφα. Μα γιατί να νιώσεις έκπληξη; Επειδή πίστευες σε κάτι που ήξερες ότι ίσως και να μην κρατούσε; Οι ανθρώπινες σχέσεις όσο καλά κι αν είναι δομημένες πάντα κουβαλούν πληγές πάνω τους κι ίσως μερικές φορές είναι καλύτερο να μην ξεκινήσεις κάτι όταν υποψιάζεσαι ότι θα πάει κατά διαόλου. Ας πιούμε στην υγειά όλων εκείνων που μάς έκαναν ν’ αναγνωρίσουμε τι είμαστε πραγματικά και μάς έδωσαν την ευκαιρία να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας ψηλά.