Έρχεται σε όλους αυτή η στιγμή, αυτή η φαινομενικά «συννεφιασμένη» μέρα που κάτι τελειώνει. Η ώρα που, αυτό το κάτι που κρατούσε την ενέργεια, την ξεγνοιασιά και τη χαρά αγκαζέ με τη ζωή, χάνεται. Και πράγματι έρχεται για όλους αυτή η στιγμή. Ο άνθρωπος που ήταν θεωρητικά -όπως τα είχαμε υπολογίσει μέσα στα κουτάκια του μυαλού μας- δικός μας, φεύγει και καταρρίπτει μαζί του και όλα τα σίγουρά μας. Πρόκειται για μέλος της οικογένειας, τον έρωτα της ζωής μας, πρόκειται για φίλο/η; Ποιος ξέρει, για τον καθένα το σημαντικό του είναι μοναδικό. Ο καθένας τρώει αυτό το χαστούκι σε διαφορετικό σημείο και φάση ζωής.
Είναι αυτά τα ρημάδια τα συναισθήματα τόσο ύπουλα. Εκεί που νομίζεις ότι πάει, πέρασε, σου φεύγει επιτέλους, το ξεπέρασες και θα πας παρακάτω -ως δια μαγείας κι από τη μια μέρα στην άλλη- τσουπ, να το πάλι. Να η σκέψη που σε πάει πίσω, πάνω που έκανες τόσα βήματα μπροστά. Είναι πλέον γεγονός, και μόλις που αρχίζεις να το συνειδητοποιείς.
Ο φαινομενικά άνθρωπός σου, το αγαπημένο σου πρόσωπο, δεν είναι πλέον στην καθημερινότητά σου κι ας τον ψάχνεις στο ίδιο μέρος κάθε μέρα. Και δεν είναι που δεν ήρθε ακόμη, που δεν έρχεται πίσω, που έφυγε, χαλάλι. Οι «σοφοί» λένε ότι όλα περνάνε κάποια στιγμή άλλωστε! Είναι που κάθε μέρα έχεις να ζήσεις ξαφνικά μια πιο δύσκολη και πιο σοβαρή καθημερινότητα. Δεν είναι η μοναξιά, έχεις ανθρώπους, έχεις εσένα πάνω απ’ όλα στήριγμα. Είναι οι στιγμές που άλλαξαν, και το μέλλον που μοιάζει διαφορετικό πια χωρίς αυτό το «κάτι» που πλέον λείπει. Από τη μια στιγμή στην άλλη νιώθεις ξαφνικά τόσο μόνος. Σε ποιον θα πεις για αυτό που έγινε σήμερα στη δουλειά; Ποιος θα σε καταλάβει, θα είναι εκεί για εσένα και θα σε στηρίζει; Για τον καθένα μας, αυτό το χωρίς «εσένα» είναι διαφορετικό, όσο διαφορετικοί είμαστε κι αναμεταξύ μας.
Όταν χάνεις κάποιον δικό σου, πρόκειται γι’ αυτό το ξεχωριστό μπαμ που σκάει και καταρρίπτει τα δεδομένα όλα. Ίσως όμως κι αυτό έχει την εξήγησή του. Πιθανότατα υπάρχει λόγος πίσω από έναν μεγάλο πόνο κι είναι να φτάσουμε στη λύτρωση και να μπορέσουμε να μας αγαπήσουμε περισσότερο. Η ζωή μας είναι άλλωστε όσο απλή και όσο όμορφη θέλουμε να την κάνουμε εμείς. Είναι το ίδιο δύσκολη κι απρόβλεπτη για όλους. Δεν υπάρχουν τυχεροί σε αυτό το παιχνίδι όλοι χάνουν· κερδίζουν όσοι το επιλέξουν.
Αυτά βέβαια είναι λόγια εκ του ασφαλούς που τα λες είτε πριν κάτι τέτοιο σου συμβεί, είτε πολύ αργότερα. Όταν το ζεις, όμως, είναι λες και κάποιος σου έχει ρουφήξει όλη την παιδικότητα, όλη τη χαρά και την ανεμελιά. Η συνήθεια είναι ένας σκληρός, αδυσώπητος συντελεστής που σε κάνει συνήθως να νιώθεις ότι αν κάτι αλλάξει, δε θα το αντέξεις και το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Θα το αντέξεις όμως και τότε όλες οι συμβουλές που έχεις κάποτε δώσει και πάρει, θα έχουν νόημα στη ζωή σου. Όλα τα κομμάτια θα ενωθούν ξανά και όχι, δε μεγάλωσες ξαφνικά τώρα που έφυγε αυτός ο ένας άνθρωπος. Δε σε βρήκαν όλες οι δυσκολίες κι ατυχίες τώρα. Δεν άρχισαν ξαφνικά να είναι όλα πιο σκοτεινά τώρα που δε σου προσφέρει την αγάπη του. Απλά και μόνο άνοιξες λίγο απότομα τα μάτια σου και βλέπεις τη ζωή όπως είναι.
ΥΓ: Και ναι, όσο το σκέφτομαι όμως, όντως τυχαία ήρθαν τα δύσκολα τώρα που έφυγες. Και μια χαρά μπορώ να τα βγάλω πέρα και να με αγαπώ και στα δύσκολα και στα εύκολά μου. Κι εσύ μπορείς.
Συντάκτης: Βάσω Καπνιάζη
