Τα φιλαράκια μας που έκαναν οικογένεια μικροί μάς δίδαξαν μια άλλη ευτυχία

Περνάει ο καιρός και μεγαλώνεις. Όλοι μας μεγαλώνουμε. Οι συνήθειές μας αλλάζουν, ο εαυτός μας προσαρμόζεται πλέον πιο εύκολα στα νέα δεδομένα κι ανεξαρτητοποιούμαστε. Αν είμαστε τυχεροί, βρίσκουμε τον άνθρωπό μας -αργά ή γρήγορα- κι αν είμαστε πολύ τυχεροί θα έρθει και η ώρα που θα κάνουμε τη δική μας οικογένεια. Καμιά φορά, υπάρχουν αυτοί οι φίλοι που μας «προλαβαίνουν». Υπάρχουν, λοιπόν, και τα δικά μας φιλαράκια που παντρεύτηκαν, ή έκαναν το παιδάκι τους νωρίς. Εκείνη η φίλη από το γυμνάσιο που έμεινε έγκυος χωρίς να το περιμένει, όμως αποφάσισε να το κρατήσει. Ο φίλος που κεραυνοβολήθηκε στα 20 και στα 22 έγινε πατέρας. Ή το φιλικό σου ζευγάρι που παντρεύτηκε και τώρα γυρίζει τον κόσμο μαζί- και σου στέλνουν φωτογραφίες από την Κούβα με μια φουσκωμένη κοιλίτσα φόντο. Πότε ήσασταν εσείς «παιδιά» και πότε έρχεται η ώρα που θα μεγαλώσετε ένα;

Θυμάσαι ακόμα τη μέρα που ήρθε και σου είπε εκείνο το φιλαράκι πως παντρεύεται, ενώ μέχρι χθες κανονίζατε αν θα πάτε Πάρο ή Σαμοθράκη. Κι έτσι, άλλαξαν φύση οι προετοιμασίες. Ξαφνικά βρεθήκατε να διαλέγετε νυφικό/ κουστούμι, να κάνετε επιλογή μπομπονιέρας, στολισμού, εκκλησίας. Στιγμές μοναδικές, που πραγματικά αξίζει να τις ζήσεις έστω μια φορά. Όσο πιο κοντινός σου ο άνθρωπος που παντρεύεται, τόσο πιο μεγάλη και η συγκίνηση. Με τη βοήθεια αυτών των φίλων σου, λοιπόν, που αποφάσισαν να κάνουν το βήμα πρώτοι, βλέπεις πώς είναι να βιώνεις ένα μυστήριο όπως ο γάμος, μέσα από τα δικά τους μάτια, από τα μάτια δύο ερωτευμένων, δικών σου ανθρώπων.

Κι έπειτα, έρχονται και τα παιδιά (και το ακόμα μεγαλύτερο σοκ). Τα μικρά αυτά πλασματάκια, που είναι η χαρά της ζωής, ξεπήδησαν στις ζωές σας. Το αίσθημα ευθύνης, αγωνίας, άγχους, πίεσης μεγάλωσε απότομα. Η γονεϊκότητα δε χτύπησε απλά την πόρτα, αλλά κατέκλυσε τον χώρο. Και τώρα; Πώς μπορείς να βοηθήσεις; Θέλεις να είσαι εκεί, όπως ήσουν πάντα, ωστόσο είναι κάτι τόσο πρωτόγνωρο για σένα. Όπως και για τον νέο γονέα. Αποφασίζεις να είσαι δίπλα χωρίς να ξέρεις τι σημαίνει αυτό. Απλώς είσαι. Για παρέα, για στήριξη, για έναν φιλικό ώμο, για ένα τάπερ φαγητό ή ένα ποτάκι (αν βρεθεί ποτέ ο χρόνος). Όσες δυσκολίες κι αν υπάρχουν, όμως, βιώνεις κάτι μαγικό. Οι αγκαλιές με το μωρό, οι βόλτες, τα παιχνίδια, όλα αποκτούν άλλο νόημα. Κι αυτό το παιδί, θα το αγαπάς ακόμα πιο πολύ και απ’ ότι το φιλαράκι σου κάποιες στιγμές.

Από αυτούς τους φίλους λοιπόν, τους πρωτοπόρους, γνωρίζεις πόσο γλυκό και τρυφερό είναι να παίρνεις ένα μωρό στην αγκαλιά σου, μαθαίνεις να αγαπάς πιο πολύ, πιο ουσιαστικά. Κι όσο δύσκολος και ιδιαίτερος αγώνας είναι ο αγώνας της οικογένειας και των παιδιών, θα έλεγε κανείς ότι αποτελεί ισχυρή ευλογία, σε όποια φάση της ζωής κι αν σε πετύχει. Κι είναι λες κι όταν, οι δικοί μας άνθρωποι -που ανήκουν στους πιο ξεχωριστούς, κι έχοντας βρει το άλλο τους μισό δεν τους κρατάει τίποτα-, προχωρούν τη ζωή τους μαζί, μάς ανοίγουν έναν δρόμο για το πώς μπορούμε κι εμείς να αγγίξουμε αυτού του είδους την ευτυχία. Μέσα από το άλμα που έκαναν, βουτάμε απευθείας στα βαθιά πηγάδια της γονεϊκότητας  κι οραματιζόμαστε τη δική μας ζωή.

Αν είσαι λοιπόν ένας από αυτούς μην αμφιβάλεις στιγμή ότι κάνεις το σωστό. Αν είσαι πάλι ένας από τους εξίσου τυχερούς που έχουν αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή τους, να τους προσέχεις και μην τους αφήσεις να φύγουν. Γιατί θα σου δείξουν τι όμορφο σε περιμένει στην επόμενη στροφή.