6 πράγματα που δεν ξέρεις ότι θα νιώσεις μετά την ψυχοθεραπεία

Αναμφίβολα, οι μέρες και τα χρόνια που διανύουμε τείνουν όλο να δυσκολεύουν. Τα γεγονότα που καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή αποτελούν μια στενάχωρη επικαιρότητα. Όσο δύσκολο κι αν είναι για έναν άνθρωπο να τα αντιμετωπίσει και να τα ξεπεράσει όλα αυτά, τόσο εύκολο είναι να αποφασίσει να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία. Οι λόγοι που θα οδηγήσουν τον καθένα να πάρει αυτή την απόφαση είναι σίγουρα διαφορετικοί, σίγουρα όμως είναι ένας πολύ μακρύς αλλά και πολύ όμορφος δρόμος.

Πολλοί πιστεύουν ότι το πιο δύσκολο κομμάτι αναφορικά με την ψυχοθεραπεία είναι το «πριν». Ότι το δυσκολότερο είναι να πάρεις την απόφαση και να το τολμήσεις, να ξεκινήσεις την όλη διαδικασία, να βρεις τον/την κατάλληλο/η ψυχολόγο και να κάνεις το βήμα, να πας για την πρώτη σου συνεδρία. Ωστόσο, ίσως τελικά το δυσκολότερο κομμάτι είναι το μετά. Aπό την άλλη, πιο δυσβάσταχτο κι έντονο ίσως να είναι το κομμάτι αφού έχεις ολοκληρώσει ορισμένες συνεδρίες και έχει γίνει μια κάποια προεργασία. Εκεί που έχεις αρχίσει να συνειδητοποιείς και να βλέπεις τα πράγματα αλλιώτικα και πιο ρεαλιστικά.

Ιδού, λοιπόν, κάποιες καταστάσεις που δεν περίμενες ή δεν ήξερες ότι ακολουθούν τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας.

Η άρνηση

Στην αρχή της ψυχοθεραπείας σου, στις πρώτες σου συνεδρίες με τον/την ψυχολόγο είναι πολύ πιθανό να θεωρήσεις ότι όχι, μάλλον κάτι λάθος κατάλαβες, δεν μπορεί τελικά να είναι έτσι τα πράγματα. Δεν μπορεί όλες αυτές οι φαινομενικά άσχετες καταστάσεις να συνδέονται και η τρέχουσα συμπεριφορά σου να κατευθύνεται από το παρελθόν σου. Η φάση της άρνησης που μπορεί να περάσεις είναι σύντομη και ακολουθείται από τη συνειδητοποίηση της κατάστασης και την επικράτηση της λογικής. Μπορεί σε αυτό το σημείο να σκεφτείς ότι δεν είναι μάλλον ωφέλιμη η ψυχοθεραπεία, ωστόσο σε καμία περίπτωση μη σταματήσεις κάτι που επιτέλους κάνεις για εσένα. Αξίζει και με το παραπάνω!

Η αμηχανία

Ξαφνικά βρίσκεσαι εσύ, με τον εαυτό σου και μόνο να αναρωτιέσαι πόσο διαφορετικά είναι τελικά όλα. Ίσως δεν έφταιγαν τελικά όλοι όσοι νόμιζες και τα πράγματα στην ουσία τους ήταν και είναι λίγο διαφορετικά. Κι αυτό, όσο να πεις, φέρνει μια αμηχανία! Φυσικά, έχεις κι εσύ το δικό σου μερίδιο στην κατάσταση και το αποδέχεσαι πλέον, προσπαθώντας να διορθώσεις τα δικά σου λάθη. Μπορείς κι αναγνωρίζεις, όμως, σιγά σιγά, ότι μόνο τον εαυτό σου μπορείς να βοηθήσεις.

Η «ξαφνική» ωριμότητα

Βλέπεις ξαφνικά ότι δεν είσαι ο ίδιος/α. Οι αντιδράσεις σου σε καταστάσεις που μέχρι πρότινος έχανες την ψυχραιμία σου εύκολα, το αίσθημα θυμού κι άγχους που σε έπιανε τόσο εύκολα αρχίζει πλέον και μετριάζεται. Μεγαλώνεις κι ωριμάζεις πολύ απότομα, συνειδητοποιώντας ότι δεν είσαι εσύ το πρόβλημα. Αλλάζεις και πιστεύοντας πιο πολύ σε σένα, σταματάς να «σου κάνεις κακό». Προσπαθείς πλέον να σε γεμίζεις μόνο θετικά κι όμορφα συναισθήματα.

Η ενοχή για το πόσο σε ξέχασες

Στην προσπάθειά σου να βοηθήσεις, να σώσεις, να διορθώσεις, να υπερβάλλεις, να μην κάνεις λάθη, βλέπεις ότι άφησες πίσω εντελώς τη φροντίδα του εαυτού σου. Όλοι μας έχουμε μέσα μας λίγο πολύ την ανάγκη να τσεκάρουμε τα κουτάκια των κοινωνικών πρέπει, να πάρουμε και το στέμμα του καλού παιδιού. Η διαφορά μας έγκειται στην ισορροπία που διατηρεί ο καθένας μέσα του και πόσο εύκολα μπορεί να ξεχωρίσει τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τον εαυτό του από τις ζωές κα τις γνώμες των γύρω του.

Το σοκ όταν καταλάβεις ότι σε κάποιους δεν αρέσει η αλλαγή σου

Κι όμως, υπάρχουν πολλοί/ες που δεν επωφελούνται από τις αλλαγές σου. Είναι όλοι όσοι είχες συνηθίσει να φροντίζεις, να εξυπηρετείς και να δίνεις περισσότερη από την ενέργειά σου απ’ όση τους αξίζει. Να θυμάσαι ότι όσοι δε θα χαρούν με την αλλαγή σου είναι όσοι «ξεβολεύονται» απότομα από αυτό, οπότε σκέψου διπλά αν αξίζει να τους έχεις τόσο ψηλά στη ζωή σου.

Η γνωριμία με την ομορφιά της καθημερινότητας

Αρχίζεις πάλι να απολαμβάνεις τη μαγεία και τη μοναδικότητα της στιγμής. Βρίσκεις τα ενδιαφέροντα σου που είχες κλείσει σε ένα συρτάρι και ξεκινάς και πάλι να ασχολείσαι μαζί τους. Απολαμβάνεις πιο πολύ από ποτέ την παρέα των ανθρώπων σου αλλά κυρίως την παρέα του ολό-δικού σου εαυτού. Περίμενες ποτέ ότι μπορείς να γίνεις ο καλύτερος σου φίλος;

«Για αυτό σου λέω είναι μικρή η ζωή, αγάπησέ με!», λέει ένας πολύ όμορφος στίχος της Μαρίζας Ρίζου, που επιτέλους πρέπει να αφιερώσεις στον εαυτό σου. Με το να σε αγαπάς, ξεκινάς πιο εύκολα να κάνεις πράγματα για σένα, να σε προσέχεις, να σου δίνεις σημασία. Δουλεύοντας με τον εαυτό σου, μόνο σε καλό θα οδηγήσει. Κι αν το έκαναν περισσότεροι, θα άλλαζε ίσως κι ο κόσμος μας προς την κατεύθυνση εκείνη που λούζεται στο φως.