Δύο μέρες πριν τη μαύρη επέτειο της τραγωδίας των Τεμπών, η μοναδική Ιουλία Καραπατάκη μαζί με την ορχήστρα «Εστουδιαντίνα» της Νέας Ιωνίας, ερμηνεύει το τραγούδι «Ζωή χαμένη». Ένα συγκλονιστικό μοιρολόι που κάθε του λέξη αποτελεί και ένα λυγμό και μια συγνώμη που δεν ειπώθηκε ποτέ, για όλον τον πόνο και το ρίγος που προκάλεσε και συνεχίσει να προκαλεί ο χαμός 57 ανθρώπων σε εκείνο το μοιραίο τρένο. Η μουσική του τραγουδιού είναι του Ανδρέα Κατσιγιάννη και οι μοναδικοί στίχοι του Κώστα Βαξεβάνη. Οι στίχοι θα ακουστούν σε λίγο καιρό και στο ντοκιμαντέρ «IC62» που έχει επιμεληθεί ο δημοσιογράφος, Κώστας Βαξεβάνης, που αφορά το δυστύχημα.
Λίγο πριν λάβουν χώρα οι τεράστιες συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα -και όχι μόνο– το τραγούδι ανέβηκε στο YouTube και μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες συγκέντρωσε δεκάδες χιλιάδες προβολές. Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος όταν ακούει αυτούς τους στίχους; Το τραγούδι που ερμηνεύει τόσο μοναδικά η Ιουλία Καραπατάκη περιγράφει και πραγματεύεται τον πόνο, τον θρήνο και τη σφοδρότητα του ατυχήματος και της καταστροφής που έφεραν το σκοτάδι και, τη στέρηση της ζωής και της χαράς σε τόσες οικογένειες. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Μια μόνο στιγμή κατάφερε να σβήσει τις ελπίδες των νέων, τα όνειρα και το αύριο. Μα δεν τελειώνει εδώ. Οι ένοχοι δεν τιμωρήθηκαν, δεν ομολόγησαν, δεν προσπάθησαν να βοηθήσουν.
Το ρεφρέν:
Δεν υπάρχει αθώος του αίματος
Να κοιτάει καθρέφτη του ψέματος
δεν υπάρχει αθώος, αθώος στ’ αλήθεια
που να αγαπά με τη σιωπή και τη συνήθεια,
Οι πραγματικοί αθώοι ήταν όλοι όσοι έσβησαν εκείνη τη νύχτα. Ήταν και είναι οι οικογένειές τους και όλοι εμείς που θα μπορούσαμε να είμαστε στο τρένο και σε κάθε τρένο εκείνο ή όποιο άλλο βράδυ. Και είστε και όλοι εσείς που κάθε μέρα εναποθέτετε τις ελπίδες και το αύριο σε ανάξια χέρια και άνανδρες συμπεριφορές. Όσοι άλλοι λοιπόν προσπαθούν να αποδείξουν τυχαιότητες, μοιραίες συμπτώσεις και «καμένα» χαρτιά, μόνο αθώοι δεν είναι. Δεν έφταιγαν τα άστρα, μήτε η μοίρα, μήτε η κακή τύχη και η εκδίκηση από καμία ανώτερη δύναμη. Έφταιγαν άνθρωποι, που προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τις κουρτίνες και δεν αφήνουν τόσες ψυχές να ηρεμήσουν.
Κάθε μέρα πενθούμε την απώλεια του ελέγχου στις ζωές μας. Ζωές που μάταια τη στηρίζουμε σε χέρια βουτηγμένα σε ψέματα και συγκαλύψεις. Δε θα ξεχάσει κανείς και το τραγούδι «Χαμένη Ζωή» θα είναι εδώ να συντροφεύσει τις σκέψεις όλων -και γιατί όχι να ακουστεί σαν ένας ύμνος στις πορείες που θα ακολουθήσουν. Είναι η ευκαιρία μας λοιπόν να μην τα παρατήσουμε και να σταθούμε όλοι μαζί απέναντι στους λίγους. Ο καθένας μας οφείλει να θυμάται, υποχρεούται να μην ξεχάσει πόσο άδικα χάθηκαν τόσες ψυχές. Οι λέξεις είναι δύσκολο να συνεχίσουν να περιγράφουν πως εξελίσσεται η τραγωδία των Τεμπών. Ας διαλέξουμε όλοι εμείς να είμαστε τόσο ετοιμοπόλεμοι, ενωμένοι και ειλικρινείς, έναντι όσων διάλεξαν να μη δείξουν ενσυναίσθηση, ειλικρίνεια και να αναλάβουν τις ευθύνες, ως όφειλαν.
Η συνέχεια της ιστορίας ας γραφτεί με τη δύναμη όλων μας την Παρασκευή 28 Φλεβάρη.
Στίχοι:
Ποιος μεγάλος πόνος διάλεξε ταξίδι
κι έγινε η αγάπη ένα μαύρο φίδι
στον σταθμό του τρένου κάποιος περιμένει
επιβάτης μόνος σε ζωή χαμένη
Μέσα στο βαγόνι άγουρη εφηβεία
με έρωτες και γέλια σε δημοπρασία
πριν να μεγαλώσει, δίχως να γεράσει
διάλεξε μονάχα για να προσπεράσει
Σβήσανε οι φλόγες, σβήσανε τα φώτα
τίποτα δεν είναι όπως ήταν πρώτα
στέγνωσαν τα μάτια, χάθηκαν οι λέξεις
μα εισιτήριο θα πρέπει να διαλέξεις
Ψάχνω ένα δρόμο, άλλη ιστορία
Να μην έχει τρένο με τρελή πορεία
Να φωνάζει η μάνα Στείλε όταν φτάσεις
Να περνούν τοπία, πόλεις και αποστάσεις
Δεν υπάρχουν φρένα για να σταματήσει
το άτιμο το κέρδος και το αλισβερίσι
βάλαμε το μέλλον στην υπερταχεία
τίποτα δεν ήταν μοίρα και ατυχία
Συντάκτης: Βάσω Καπνιάζη
