«Mάυρη Ντάλια»: Η ανεξιχνίαστη δ0λοφονί@ που τάραξε το Λος Άντζελες

Βρισκόμαστε στο Biltmore Hotel στο Los Αngeles. Θέλουμε να παραγγείλουμε ένα κοκτέιλ και να το πιούμε στο μπαρ του ξενοδοχείου. Μέχρι εδώ όλα καλά. Mojito, Cuba libre ή μήπως Black Dalia? Ρωτάμε τι περιέχει το τρίτο καθώς δεν ξέρουμε. Βότκα, καλούα και λικέρ μαύρου βατόμουρου. Πικρό ακούγεται. Και είναι όντως όπως και η ιστορία της Μαύρης Ντάλιας.

Στο εν λόγω ξενοδοχείο την είδαν τελευταία φορά. Μια εβδομάδα μετά στις 15 Ιανουάριου του 1946, μια γυναίκα που περπατούσε ενδιάμεσα των οδών Κολοσέουμ και 39η Γουέστ στο Λέιμερτ Παρκτους του Λος Άντζελες παρατηρεί μια κούκλα βιτρίνας κατεστραμμένη και πεταμένη σε μια γωνία. Κοιτάει όμως πιο προσεχτικά και ανακαλύπτει ότι είναι το σώμα μιας άλλης γυναίκας. Το πτώμ@ ταυτοποιείται αργότερα χάρη στα δαχτυλικά της αποτυπώματα ότι πρόκειται για την Ελίζαμπεθ Σορτ. Η Ελίζαμπεθ ήταν μόλις 22 ετών. Πανέμορφη με μεγάλα πράσινα μάτια, μαύρα μαλλιά κι ένα υπέροχο καλλίγραμο κορμί. Ήταν ένα νέο κορίτσι που επιθυμούσε να ακολουθήσει την υποκριτική στο Χόλιγουντ, ονειρευόταν να γίνει σταρ και πρωταγωνίστρια – κι έγινε τελικά, αλλά με τον πιο λάθος τρόπο,  καθώς ο θάνατος της ήταν η αφορμή για να γραφτούν για χάρη της άπειρες σελίδες που γέμισαν βιβλία και σενάρια.

Η είδηση της δολοφονίας της σόκαρε όλη την Αμερική αλλά βγήκε κι εκτός συνόρων. Χαρακτηριστικό ήταν το “χαμόγελο” που ο δ0λοφ@νος ζωγράφισε στο πρόσωπό της με μια χαρακιά όπως επίσης και τ’ ότι το σώμα βρέθηκε τεμ@χισμένο στα δύο.
Καθώς τα σημάδια στο σώμα της φανέρωναν χειρουργική διεξοτεχνία, η αστυνομία ξεκίνησε να μελετάει με μεγάλη προσοχή τους υπόπτους και το background τους.  Οι δημοσιογράφοι όμως δεν βοήθησαν τη κατάσταση. Προσπαθούσαν να αντλήσουν όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσαν. Ένας από αυτούς μάλιστα είχε πάρει τηλέφωνο τη μητέρα της και της ανακοίνωσε ότι η κόρη της είχε κερδίσει σε διαγωνισμό ομορφιάς έτσι ώστε να τη κάνει να μιλήσει για εκείνη. Στο τέλος της κλήσης, της ανακοίνωσε ότι στη πραγματικότητα είχε βρεθεί το πτώμα της.

Αποσυντόνιζε επίσης τις αρχές το γεγονός ότι υπήρχαν αρκετοί που υποστήριζαν ότι ήταν οι δράστες καθώς η υπόθεση είχε τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας κι είχε ερεθίσει αρκετών τις παρανοϊκές πλευρές. Ήταν επίσης δύσκολο να ξεκαθαριστεί ο κοινωνικός κύκλος της Σόρτ, καθώς μετά από τον μεγάλο έρωτα που είχε με τον Χάνσεν, συνήθιζε να συναναστρέφεται αρκετά άτομα χωρίς ωστόσο να διατηρεί ερωτικές σχέσεις μαζί τους.

Στην αρχή της έρευνας, οι αρχές έλαβαν πάνω από 50 καταθέσεις από άντρες και γυναίκες που υποστήριζαν ότι εκείνοι σκ@τwσαν την 22χρονη. Συνολικά περισσότερα από 500 άτομα ομολόγησαν το έγκλημα, με ορισμένα μάλιστα απ’ αυτά να μην έχουν καν γεννηθεί ότι η Σορτ δολ0φ0νήθhκε. Παρόλα αυτά η αστυνομία συνεχίζει να λαμβάνει μέχρι σήμερα πολυάριθμες πληροφορίες από πολίτες κάθε φορά που μια εφημερίδα αναφέρεται στην υπόθεση ή κάθε που κυκλοφορεί ένα νέο βιβλίο ή ταινία που αναφέρεται σ’ όσα έγιναν τότε.

Την ημέρα της δολοφονίας της, ο Χόφμαν, ο ιδιοκτήτης του μοτέλ, όταν μπήκε στο δωμάτιό της αντίκρυσε ένα σημείο στο οποίο ξεκάθαρα είχε τελεστεί κάποιο έγκλημ@ καθώς παντού υπήρχαν ίχνη από @ιμα. Εκείνος καθώς τρόμαξε μην κατηγορηθεί ο ίδιος, αντί να ενημερώσει την αστυνομία καθάρισε το δωμάτιο. Τελικά οι αρχές εισήλθαν στο χώρο 2 χρόνια μετά αλλά ως τότε δεν υπήρχαν στοιχεία.

Οι ύποπτοι ήταν πολλοί. Ο Χάνσεν, ο πρώην της Σόρτ, λέγεται ότι για να τη χωρίσει έστειλε κάποιον να την ξεφορτωθεί. Ύποπτοι υπήρχαν πολλοί. Ο Χάνσεν θυελλώδης έρωτας της Σορτ, λέγεται ότι για να τη χωρίσει έστειλε κάποιον να τη ξεφορτωθεί. Ακούστηκαν επίσης τα ονόματα του Χόντερ, του πατέρα του ντεντέκτιβ όπως και του Ντίλον ο οποίος είχε εργαστεί ως εργολάβος σε γραφείο κηδειών άρα δικαιολογούσε και πώςς ήξερε πράγματα χρήσιμα για τη δολοφονία της.

Όπως και να έχει ο δολοφόνος σήμερα της Μαυρης Νταλιας θα είναι η νεκρός ή βαθιά ηλικιωμένος. Η υπόθεση δε φαίνεται πως θα εξιχνιαστεί ποτέ αν και κατά καιρούς επανέρχονται σε αυτή με έρευνες τόσο ιδιωτικοί ερευνητές, όσο και συγγραφείς και δημοσιογράφοι.
Η ίδια έχει μείνει στη μνήμη ως “Μια θλιβερή περιπλανώμενη, η οποία πήγαινε από τη μια δουλειά του ποδαριού στην άλλη και από τον έναν άνδρα στον άλλον, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να βρει έναν καλό σύζυγο, να κάνει το δικό της σπίτι και να βρει την ευτυχία”. Αυτά είναι τα λόγια του αρχισυντάκτη Ρίτσαρντσον.