Μπροστά σε ένα τρομακτικό σενάριο που γνωρίζεις ότι είναι προϊόν φαντασίας, σίγουρα θα φοβηθείς, αλλά θα σε καθησυχάσει το γεγονός ότι πρόκειται για μυθοπλασία, κι έτσι θα θαυμάσεις τη δημιουργικότητα κάποιου, που έφτιαξε μια τόσο ευφάνταστη και τρομακτική ιστορία. Δε θα είχες την ίδια χαλαρή αντίδραση μπροστά σε κάτι που είναι πραγματικό, όμως. Αυτό και μόνο θα σε μούδιαζε από την πρώτη στιγμή, ενώ θα διψούσες να μάθεις με κάθε λεπτομέρεια τι ακριβώς συνέβη.
Κάπως έτσι, φτάνουμε και στην ιστορία που διαδραματίστηκε πριν 64 χρόνια, συγκεκριμένα το 1959 στα Βόρεια Ουράλια Όρη στη Σοβιετική Ένωση, σημερινή Ρωσία, όπου 9 σκιέρ έχασαν τη ζωή τους. Δεν είναι οι πρώτοι σκιέρ ανά τα χρόνια που έχουν χαθεί κι έχουν βρεθεί τα άψυχα σώματά τους μήνες μετά, θαμμένα στο χιόνι. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, κανείς δε γνωρίζει τι συνέβη εκείνη την αποφράδα μέρα μεταξύ 1ης και 2ης Φεβρουαρίου του 1959.
View this post on Instagram
Το συμβάν έχει παραμείνει στην ιστορία με τον χαρακτηρισμό «Πέρασμα Ντίατλοφ» και κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία. Ο Ίγκορ Ντίατλοφ ήταν 23 χρονών φοιτητής και ήταν ο αρχηγός μιας ομάδας ορειβατών, η οποία δημιουργήθηκε με απώτερο σκοπό να φθάσουν στο Ότορτεν, ένα βουνό 10 χιλιόμετρα βόρεια της τοποθεσίας απ’ όπου συνέβη το τραγικό συμβάν. Αποτελούταν από δέκα άτομα που είχαν δηλώσει συμμετοχή, ανάμεσά τους τρεις γυναίκες κι εφτά άντρες. Ήταν όλοι έμπειροι σκιέρ με πιστοποίηση 2ης κατηγορίας και μετά την επιστροφή τους, θα έπαιρναν την πιστοποίηση 3ης κατηγορίας, που ήταν κι η ανώτερη στη Σοβιετική ένωση.
Η διαδρομή που είχαν επιλέξει ήταν υψηλής δυσκολίας και μάλιστα σε μια ζόρικη εποχή, δηλαδή τέλος Ιανουαρίου με Φεβρουάριο, μες την καρδιά του χειμώνα. Ξεκίνησαν στις 23 Ιανουαρίου με τρένο για τον προορισμό Ίβντελ, όπου έφτασαν τα ξημερώματα της 25ης Ιανουαρίου κι έπειτα επιβιβάστηκαν σε ένα φορτηγό για το χωριό Βιζχάι. Διανυκτέρευσαν σε εκείνη την περιοχή και το πραγματικό τους ταξίδι για την πεζοπορία προς το όρος Οτόρτεν ξεκίνησε στις 27 Ιανουαρίου. Την επόμενη μέρα, στις 28 Ιανουαρίου, ένα μέλος επέστρεψε πίσω γιατί ένιωσε έντονους πόνους στις αρθρώσεις. Σίγουρα εκείνος είχε άγιο, όπως θα έλεγαν στις μέρες μας, κάτι που ο ίδιος δε γνώριζε, όταν έπαιρνε τον δρόμο του γυρισμού απογοητευμένος.
View this post on Instagram
Η υπόλοιπη ομάδα συνέχισαν κανονικά την ανάβασή τους. Στις 31 Ιανουαρίου ξεκίνησαν πορεία σε μεγάλο υψόμετρο και πηγές αναφέρουν πως δυσκολεύτηκαν τόσο, που σταμάτησαν σε κάποιο σημείο στο βουνό όπου φύλαξαν τις προμήθειές τους, ενώ την επόμενη μέρα με πιο ανάλαφρα σακίδια ξεκίνησαν ξανά την αναρρίχηση. Ο καιρός, όμως, επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα να χάσουν τον προσανατολισμό τους και να κινηθούν δυτικά στο γειτονικό βουνό, Κόλατ Σιάκλ («βουνό του θανάτου» στην τοπική διάλεκτο των Μάνσι). Ένα ακόμη λάθος, αφού θα μπορούσαν να κατεβούν ενάμιση χιλιόμετρο πιο κάτω όπου υπήρχαν δέντρα και θα είχαν καλύτερη προστασία από το δάσος. Δυστυχώς, οι αποφάσεις είχαν παρθεί και είχε ήδη γραφτεί το μοιραίο τέλος.
Ο χρόνος εκτίμησης άφιξης στον προορισμό τους ήταν η 2η Φεβρουαρίου. Όταν παρήλθε και δεν εμφανίστηκαν, κινητοποιήθηκαν ειδικές ομάδες για να τους αναζητήσουν. Στις 26 Φεβρουαρίου οι διασώστες ήρθαν αντιμέτωποι με αυτά που είχαν απομείνει από την ομάδα των 9 σκιέρ. Μια εγκαταλελειμμένη σκηνή που έδειχνε πως είχε παραβιαστεί από μέσα κι είχε σκιστεί. Από τη σκηνή ξεκινούσαν εννέα ζευγάρια με παράξενα αποτυπώματα που έδειχναν πότε ένα παπούτσι, πότε μόνο κάλτσες. Ύστερα από 500 μέτρα από τη σκηνή τα ίχνη σβήνονταν κι ελάχιστα πιο χαμηλά, κάτω από ένα δένδρο βρέθηκαν απομεινάρια από φωτιά. Σε εκείνο το σημείο εντοπίστηκαν και τα δυο πρώτα πτώματα, ξυπόλυτα με τα εσώρουχά τους. Το περίεργο ήταν πως τα κλαδιά του δέντρου από πάνω τους, ήταν σπασμένα μέχρι το ύψος των 5 μέτρων. Αυτό σήμαινε πως έψαχναν ένα παρατηρητήριο για να έχουν οπτική επαφή με τη σκηνή τους.
View this post on Instagram
Το πυκνό χιόνι δυσκόλεψε την αναζήτηση των άλλων μελών, όμως στις 5 Μαρτίου, μετά από μέρες, βρέθηκαν άλλα τρία πτώματα σε εκείνη την περιοχή, μεταξύ της σκηνής και του δέντρου. Είχαν παραμείνει προς αναζήτηση άλλοι τέσσερις σκιέρ. Αυτό πήρε λίγο παραπάνω, συγκεκριμένα μέχρι τις 4 Μαΐου του 1959, όπου ο στρατός ανακάλυψε θαμμένα τα τέσσερα άψυχα σώματα κάτω από τέσσερα μέτρα χιόνι σε μια χαράδρα μέσα στο δάσος, περίπου 75 μέτρα μακριά από το πεύκο. Οι τελευταίοι σωροί ήταν καλύτερα ντυμένοι από τους υπόλοιπους, αν και, ήταν από τους πρώτους, που είχαν αποδημήσει.
Επίσης, τα τρία από τα τέσσερα πτώματα, υπάρχουν αναφορές από τον ιατροδικαστή, ότι έφεραν περίεργα και θανατηφόρα τραύματα. Ο ιατροδικαστής ήταν συγκεκριμένος πως τα χτυπήματα δε θα μπορούσαν να γίνουν από ανθρώπινο χέρι και μάλιστα δε φάνηκαν να ποτελούν εξωτερικά τραύματα. Η μόνη εξήγηση που έδινε ήταν ότι μάλλον τα σώματά τους πιέστηκαν με αποτέλεσμα να συνθλίψουν εσωτερικά τα όργανά τους. Επίσης, από ένα γυναικείο σώμα είχαν αφαιρεθεί τα μάτια και η γλώσσα ενώ κάποιος θα έλεγε ότι με χειρουργική ακρίβεια αφαίρεσε κομμάτι κι από τα χείλη της, ιστό προσώπου κι ένα μικρό κομμάτι από το κρανίο της. Επίσης, από ένα άλλο σώμα έλειπαν οι βολβοί και τα φρύδια. Ο ιατροδικαστής κατέληξε στο επίσης περίεργο συμπέρασμα πως υπήρχε ραδιενέργεια στα σώματα και μάλιστα η αφαίρεση των οργάνων πρέπει να έγινε όταν είχαν ήδη πεθάνει.
View this post on Instagram
Από την ομάδα ερευνών ανακοινώθηκε πως οι τελευταία τετράδα είχαν σκάψει μες τη χαράδρα ένα υποτυπώδες κρησφύγετο, το οποίο είχαν γεμίσει με κλαδιά για να ζεσταθεί ο χώρος. Η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε πως για τις πέντε πρώτες σωρούς η αιτία ήταν η υποθερμία κι όταν βρέθηκαν και τα άλλα τέσσερα άψυχα σώματα, χάθηκε κάθε λογική εξήγηση για το τι πραγματικά είχε συμβεί. Κάτι που παραμένει ερωτηματικό, μέχρι και σήμερα.
Ειπώθηκαν πολλά σενάρια, όπως ότι οι Μάνσι, φυλή που ζει σε εκείνη την περιοχή, είναι οι δολοφόνοι των εννέα σκιέρ για τον λόγο ότι καταπάτησαν την ιερή τους Γη. Σενάριο που απορρίφθηκε γιατί δεν υπήρχαν αιχμές πάλης στα πτώματα και από την άλλη, η συγκεκριμένη φυλή είναι αρκετά ήσυχη και φιλειρηνική για να διαπράξει τέτοιου είδους έγκλημα. Υπήρξε και η θεωρία πως ο θάνατος των μελών της ομάδας προήλθε από μια «πανίσχυρη φυσική δύναμη» δίχως να προσδιορίζουν πια ήταν αυτή η δύναμη.
Στα πλαίσια του μεταφυσικού στηρίχτηκε και η θεωρία που αφορούσε την τελευταία φωτογραφία που βρέθηκε στην κάμερα μιας κοπέλας από την ομάδα. Λέγεται, πως στο φόντο του βουνού απαθανάτισε ένα Γέτι, όσο περίεργο και παράξενο κι αν ακούγεται. Εκείνο τους επιτέθηκε και κάπως έτσι έληξε, άδοξα η ζωή των εννέα σκιέρ.
Σχετικά με την κατάσταση της σκηνής, το συμπέρασμα ήταν πως λόγω της έντονης κακοκαιρίας, αναγκάστηκαν να την ανοίξουν από μέσα για να διαφύγουν. Αυτό το απέδωσαν στον έντονο καταβατικό άνεμο, δηλαδή τον αέρα που πνέει προς τα κάτω από τις κορυφές βουνών και κάποιες φορές μπορεί να φτάσει σε πολύ μεγάλη ένταση και να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνος. Μια άλλη θεωρία ήταν εκείνη τον απόηων, μιας μεγάλης αλυσίδας από σπειροειδείς δίνες που παράγουν ήχους, οι οποίοι μπορούν να γίνουν αντιληπτοί από ανθρώπους και να προκαλέσουν ανησυχία, φόβο, δυσφορία και πανικό, συναισθήματα που δεν τα θες για φίλους σου σε ένα αφιλόξενο βουνό.
Μια ακόμη θεωρία αφορούσε μια στρατιωτική άσκηση που λάμβανε χώρα εκείνη την περίοδο από το Ρωσικό Στρατό. Οι δυνατές εκρήξεις μάλλον ξύπνησαν τα μέλη της ομάδας και γι’ αυτό έφυγαν από τη σκηνή τους κακήν κακώς για να σωθούν. Βέβαια, υπήρχαν και υποψίες πως οι σκιέρ δέχτηκαν επίθεση από Σοβιετικούς στρατιώτες, οι οποίοι τους θεώρησαν ύποπτους ότι ίσως είχαν τραβήξει φωτογραφίες από τα αεροπλάνα που πετούσαν στην περιοχή. Το σκούρο δέρμα των εννέα σκιέρ, υπεδείκνυε πως είχαν δηλητηριαστεί από φώσφορο και βρέθηκε μετά από εξετάσεις στον οργανισμό τους, έκανε αυτή τη θεωρία να μοιάζει όλο και περισσότερο πιθανή. Όλα τα σχετικά έγγραφα, όμως, φυλάχτηκαν σε ένα αρχείο από τη Σοβιετική ένωση κι ο φάκελος σφραγίστηκε, με την υπόθεση να μένει στον αέρα.
Αυτές είναι οι βασικές θεωρίες και τα πιθανά σενάρια σχετικά με τον μυστήριο θάνατο των εννέα σκιέρ. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουρια τι ακριβώς συνέβη σε εκείνο το βουνό. Το μακάβριο αυτό μυστικό θα μείνε θαμμένο στις πλαγιές του.
Οι νεκροί ορειβάτες:
Ίγκορ Αλεξεγιεβιτς Ντιάτλοφ: 23 ετών και αρχηγός της ομάδας. Αιτία θανάτου η υποθερμία.
Γιούρι Νικολάγεβιτς Ντοροσένκο: 21 ετών. Αιτία θανάτου υποθερμία.
Λουντμίλα Αλεξάντροβνα Δουμπίνινα: 20 ετών. Αιτία θανάτου βαρύ τραύμα στο στήθος, απώλεια οφθαλμών, απώλεια γλώσσας.
Γκεόργκι Αλεξέγεβιτς Κριβονιτσένκο: 23 ετών. Αιτία θανάτου υποθερμία.
Αλεξάντερ Σεργκέγιεβιτς Κολεβάτωφ: 24 ετών. Αιτία θανάτου υποθερμία.
Ζιναΐδα Αλεξίβνα Κολμογκόροβα: 22 ετών. Αιτία θανάτου υποθερμία.
Ρούστεμ Βλαδίμιροβιτς Σλόμποντιν: 23 ετών. Αιτία θανάτου υποθερμία.
Νικολάι Βλαδίμιροβιτς Θιμπώ-Μπρινιόλ: 23 ετών. Αιτία θανάτου τραύμα στο κρανίο.
Σεμιόν Αλεξίβιτς Ζολοτάριωφ: 38 ετών. Αιτία θανάτου τραύμα στο στήθος, απώλεια οφθαλμών.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
