Ανεκπλήρωτοι κι οι έρωτες που κράτησαν για λίγο!

«Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό», είπε κάποτε ο Αριστοτέλης. Θέλει άλλους ανθρώπους στη ζωή του και οργανώνεται σε ομάδες. Θέλει την αποδοχή των γύρω του, την επιζητά σε κάθε του πράξη. Ψάχνει φίλους, ταίρι, έχει την οικογένειά του και την αγαπά, μένει για χρόνια με τους δικούς του. Κάθε σχέση που αναπτύσσει κάνει τον κύκλο της. Αλλά ποια είναι η έννοια αυτού του κύκλου; Υπάρχει κάποιος ορισμός που να λέει πως όταν έχει συμβεί κάτι συγκεκριμένο σε μια σχέση μπορούν να πέσουν οι τίτλοι τέλους; Δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι ξεκάθαρο που να υποδηλώνει πότε πραγματικά ολοκληρώνεται ένας δεσμός.

Μια προέκταση αυτού του κύκλου είναι και οι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Εκείνοι που ποτέ δεν κατέληξαν εκεί που έπρεπε, όπως έπρεπε, που δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που φανταστήκαμε ένα βράδυ στο μπαλκόνι. Εκείνο το φιλί έμεινε στη μνήμη μας σαν fade away. Τόσο υποσχόμενο, έμοιαζε να ‘ναι η αρχή πάντων, η αρχή μιας μακροχρόνιας υπέροχης παθιάρικης σχέσης που εν τέλει δεν άρχισε και γι’ αυτό και δεν είχε φινάλε. Μείναμε με την προσμονή ενός αγγίγματος, μιας καλημέρας και μιας καληνύχτας που ποτέ δεν ήρθαν… Δεν έκατσε η φάση, δεν ήταν γραφτό. Ατυχία; Ποιος ξέρει…

Ανεκπλήρωτοι δεν είναι μόνο οι έρωτες που έμειναν στις ματιές, σε μια ζεστή αγκαλιά, σε ένα πεταχτό γεμάτο πάθος φιλί. Είναι και οι έρωτες που κράτησαν για λίγο, που δεν πρόλαβαν να γίνουν καθημερινότητα. Εκείνοι που δεν προλάβατε να πάρετε τον πρωινό κυριακάτικο καφέ μαζί, να κοιμηθείτε το βράδυ αγκαλιά, να ανταλλάξετε μηνύματα του στιλ «θα αργήσεις;» ή «τι να μαγειρέψω;».  Τα όνειρά σας έμειναν στη φαντασία σας. Δε μάθατε ο ένας το πρόγραμμα του άλλου γιατί ποτέ δε γίνατε μέρος του. Όσο κι αν το θέλατε ή το ήθελες έληξε σύντομα. Πόσες και πόσες φορές ονειρεύτηκες βράδια να κάθεστε αγκαλιά στον καναπέ να βλέπετε ταινία κι απογεύματα να μαγειρεύετε μαζί. Λένε πως όταν θες κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το έχεις. Εσύ σπας το κεφάλι σου γιατί στη δική σου περίπτωση το σύμπαν απλώς σήκωσε τα χέρια ψηλά. Δεν είχες αυτό που ήθελες, όσο κι αν το προσπάθησες, όσο κι αν το κυνήγησες. Ο έρωτας αυτός στο μυαλό σου δεν έχει κάνει τον κύκλο του, έχει μείνει εκκρεμότητα, σαν παράθυρο ανοιχτό που πάτησες ελαχιστοποίηση κι όμως μ’ ένα κλικ μπορεί να επιστέψει άμεσα στην οθόνη σου.

Κάποιοι κύκλοι ίσως πρέπει να κλείνουν απ’ την αρχή για να μην πονάμε πολύ ή για να μην ξενερώνουμε. Οι καταστάσεις δε λήγουν όταν τις έχουμε τραβήξει πια απ’ τα μαλλιά. Καμιά φορά τελειώνουν με πάθος, ένταση και καλή διάθεση. Καμιά φορά φτάνεις στην πηγή και δεν πίνεις νερό, μα σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, αφού απ’ τη διαδρομή γινόμαστε σοφότεροι. Καλύτερα να φεύγουμε ερωτευμένοι παρά ξενερωμένοι. Το γεμάτο πεταλούδες στομάχι σε ακολουθεί μια ζωή, ενώ το ξενέρωμα σε βάζει στη διαδικασία να μετανιώσεις κάτι που για μια στιγμή θέλησες με όλη σου την καρδιά. Τελικά καμιά φορά πρέπει να αγαπάμε από μακριά…

Αφιερωμένο στον πιο random φίλο μου