Δεν είναι υποχρεωμένα τα αισθήματα να είναι αμοιβαία

Πόσες φορές έχεις πει σε κάποιον που βρίσκεται στη ζωή σου ότι τον αγαπάς; Υπάρχει στιγμή που έχεις εξομολογηθεί τα αληθινά συναισθήματά σου; Σπάνια. Και αν κάτσεις να μετρήσεις πότε ήταν η τελευταία φορά που είπες σ’ αυτό το άτομο πως είναι σημαντικό για σένα, θα αντιληφθείς πως σε όλο το διάστημα που έχετε επαφή δεν το είπες ούτε τις μισές φορές που το ένιωσες.

Και τι είναι τα λόγια; Τα κούφια «σ’αγαπώ» και τα «είσαι ο,τι καλύτερο έχει περάσει απ’ τη ζωή μου» είναι πραγματικά αχρείαστα και περιττά μπροστά σε αυτά που κάνετε ο ένας για τον άλλο. Το μόνο που ουσιαστικά προσφέρουν είναι μια τυπολατρική αντιμετώπιση της σχέσης που έχετε. Ένα ακόμα κλισέ και στερεότυπο. Λες και για να είσαι κολλητός με κάποιον πρέπει να έχετε υπογράψει συμβόλαιο πως θα ανεβάζετε κάθε μέρα στόρι στο ίνσταγκραμ ή θα βγαίνετε συνέχεια μαζί.

Δεν μπορείς να πιέζεις κάποιον να νιώσει αυτό που περιμένεις. Γιατί ντε και καλά πρέπει να βάλεις ταμπέλες και να ορίσεις τα ακριβή συναισθήματα; Γιατί πρέπει τους ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας ντε και καλά να τους τοποθετήσουμε σε κουτάκια, να τους ιεραρχήσουμε κι αυτή την ιεράρχηση να τη βγάλουμε με ντουντούκα; Αν με κάποιον βγαίνεις πάνω από μια φορά την εβδομάδα και σου αρέσει να αράζετε παρέα, δεν είναι και υποχρεωτικό να τον θεωρείς φίλο κολλητό. Δεν υπάρχει κάποιος νόμος που μας υποχρεώνει να θεωρούμε αδερφάκι μας κάθε φιλαράκι που μαζί του περνάμε χρόνο.

Οι άνθρωποι δεν είμαστε ρομπότ. Το ότι θέλουμε να περνάμε χρόνο με κάποιον ή το ότι του έχουμε εμπιστοσύνη δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι ο,τι πιο σημαντικό υπάρχει στη ζωή μας. Δε ρυθμίζουμε την καρδιά μας για να αποφασίζουμε εμείς ποιον αγαπάμε και πόσο. Μπορεί με κάποιον να πίνεις δέκα καφέδες τη βδομάδα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τον αγαπάς περισσότερο από κάποιον με τον οποίο βρίσκεστε μια στις τόσες. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι περίεργες και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία τους. Δεν ορίζονται από κανόνες. Κάθε σχέση είναι μοναδική και αναντικατάστατη. Κάθε αίσθημα αγάπης, ενδιαφέροντος και τρυφερότητας είναι ξεχωριστό για τον καθένα. Τα αισθήματα είναι συμπληρωματικά το ένα του άλλου. Είναι αυτόνομα, αυθύπαρκτα, ζουν και υφίστανται το καθένα ξεχωριστά. Δεν είναι ανάγκη αν σε κάποιο δείχνεις τρυφερότητα να τον θεωρείς και κολλητό σου. Τα συναισθήματα δεν είναι τόσο περίπλοκα και δύσκολο να τα καταλάβουμε αρκεί να είμαστε και εμείς πρόθυμοι να αντιληφθούμε τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας και να μην πρέπει να βάλουμε ταμπέλες με το ζόρι σε μια σχέση.

Κανένας δεν μπορεί να σε πιέσει να νιώσεις αναγκαστικά κάτι που δε θέλεις. Άλλωστε τα πάντα φαίνονται από τις πράξεις και όχι από τις λέξεις. Αν κάποιος σε έχει πιο ψηλά από ότι εσύ, το πρόβλημα δεν είναι δικό σου. Αν κάποιος δε σου δίνει τη σημασία που επιζητάς, το πρόβλημα δεν είναι δικό του. Δεν είναι υποχρεωμένα τα αισθήματα να είναι πάντα αμοιβαία. Δεν είναι δυνατόν να έχεις τύψεις, ούτε να βάζεις τον εαυτό σου στο εδώλιο του κατηγορουμένου όταν δεν μπορείς ν’ ανταποκριθείς σε αυτά που σου προσφέρει κάποιος.

Τα πράγματα είναι μπροστά μας και είναι πιο απλά από ότι πιστεύουμε. Το θέμα είναι να ανοίγουμε τα μάτια μας και να είμαστε εκεί για να τα δούμε. Να μην παρασυρόμαστε. Δε χρειάζεται να πιέσουμε τους άλλους να νιώθουν. Σκοπός είναι η θέση που έχουμε στην καρδιά κάποιου να είναι αυτή που ο ίδιος έχει επιλέξει. Χωρίς πίεση, παρακάλια και καταναγκασμούς.