Έχουν κι οι αναστολές τη χρήσιμη πλευρά τους

Οι άνθρωποι είμαστε μυστήρια πλάσματα. Τη μια μάς τραβάει από τα μαλλιά το ένστικτο κι ο αυθορμητισμός μας, την άλλη η σκέψη πάει να μάς κάψει τον εγκέφαλο. Άλλοτε πάλι, παίρνει τη ηνία η συνείδηση και μας φωνάζει « μην το κάνεις». Πολλές φωνές μαζί και ποια να πρώτο-ακούσεις.

Αυτή η τάση μας να μεγαλοποιούμε καταστάσεις, να τις θεωρούμε πιο σοβαρές από ό,τι ίσως είναι, να υπεραναλύουμε το καθετί και στο τέλος να μένουμε με μια τρύπα στο νερό έχει όνομα; Αν όχι να του βρούμε ένα. Ένα μήνυμα παίρνουμε αποτελούμενο από τρεις λέξεις και θέλουμε ένα τετράδιο σπιράλ τεσσάρων θεμάτων για να κάνουμε ανάλυση αυτού του μηνύματος και να σκεφτούμε τους δύο λόγους να μην προχωρήσουμε σε μια ενέργεια έναντι των χιλίων λόγων να την πράξουμε και να την ευχαριστηθούμε.

Αχ αυτές οι αναστολές! Πόσες χαρές σου στέρησαν σκέφτηκες ποτέ; Πόσες όμορφες βραδιές χάθηκαν πίσω από ένα «κι αν μαθευτεί»; Στην τελική μάθαμε ποτέ τι θα πει ο κόσμος, ο Χ και ο Ψ ή θα μείνουμε αιώνια με την απορία; Αναστολή λοιπόν, αυτό που σε κρατάει πίσω. Λες και σου βάζει ένα λουρί και σε τραβάει σαν σκύλο να μη μυρίσεις εκείνο το όμορφο φυτό γιατί δεν ξέρεις τι κρύβεται από πίσω. Αν σκεφτείς όλες εκείνες τις στιγμές που έχασες την ευκαιρία να ζήσεις μια περιπέτεια, κάτι μοναδικό που δεν ήξερες πώς και πού θα καταλήξει, θα συνειδητοποιήσεις ότι ποιο πολύ μάς ορίζουν τα ταμπού μας παρά οι φιλοδοξίες μας.

«Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό», τραγούδησε ο Νίκος Παπάζογλου, όμως πόσο εύκολο μας είναι τελικά να αποδεχτούμε μια κακή έκβαση; Είναι όντως οι επιπτώσεις τόσο εύκολα διαχειρίσιμες, ή μήπως καμιά φορά, ίσως να είναι προτιμότερο το να μην πάμε και να μάς βγει σε καλό;

Δεν είναι πάντα κακό να υπάρχουν αναστολές. Μπορεί να σε γλιτώσουν από παρορμήσεις που θα σε έβαζαν σε πολύ σοβαρούς μπελάδες. Αποτελούν μια φωνή λογικής μέσα στην τρέλα και τον ενθουσιασμό σου. Μέσα σε αυτό το συναίσθημα του “all in”, είναι αυτό που θα σε μαζέψει από το να τα βγάλεις όλα στη φόρα. Θα σου βάλει ένα λιθαράκι καθαρής σκέψης. Να σκεφτείς λογικά. Άραγε αξίζει αυτό που πας να κάνεις;

Δε λέμε να μην είμαστε αυθόρμητοι. Αλλά καμία φορά μέσα στον ενθουσιασμό μας, δε βλέπουμε τι και ποιος θα μας βοηθήσει ή όχι, έχουμε μια πλάνη περί των πραγμάτων και οι αναστολές μας είναι σαν το καμπανάκι στο μυαλό μας, που χτυπάει σε κάθε κίνδυνο. Κάτι που δε βλέπουμε. Κάτι που δε σκεφτήκαμε. Μήπως τελικά δεν είναι και τόσο ουαου η ιδέα που είχες. Μήπως δε θα σου προσφέρει τίποτα να πας εκεί, να δεις αυτόν, να ακούσεις το άλλο.

Αυτό ακριβώς δεν καθιστά και τόσο ανώφελες παντού τις αναστολές. Ίσα-ίσα, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που αποδεικνύουν ότι η ύπαρξή τους μπορεί να σε γλυτώσει από κινήσεις και πράξης που κάπως εν τέλει σού χτυπάνε περίεργα, σαν να σού λέει το ίδιο σου το μυαλό πως δεν είναι για σένα. Και στην τελική ας κάνουμε λάθη, αλλά όσο γίνεται να μη μας κοστίσουν την ψυχική μας υγεία, η οποία είναι εύθραυστη και αρκετά σημαντική θα λέγαμε.

Είναι όμορφη η ζωή. Και μάλιστα εκείνες οι στιγμές που δε σκεφτήκαμε και πολύ για να δράσουμε είναι οι ομορφότερες. Άσε στην άκρη τις κακές σκέψεις, τις υπερβολές, όμως κρατά πάντα μικρό καλάθι, έλα πιο κοντά στην πραγματικότητα. Ρίξε τον εγωισμό σου και στείλε ένα μήνυμα, πιάσε την κουβέντα, μην πεις όχι σε μια συνάντηση- δεν είπε κανείς το αντίθετο. Απλώς πού και πού, εκείνη η μικρή φωνούλα που σού λέει πως, άσ’ το καλύτερα, μπορεί και να έχει δίκιο. Διάλεξε πότε θα την ακούσεις και πότε θα τη βάλεις στο μιουτ.